Het begint vervelend te worden voor de argeloze lezer van dit blog, maar het is niet anders: In Monte Gordo WWW (Weer Warm Weer)
We sluiten het ontbijt hier altijd af met een Portugese grote sappige navelsinaasappel. En zo mis je het glaasje vers geperste sap dat we in Holland gewend zijn niet. Werkelijk heerlijk, het sap loopt langs je ellebogen. Dus nadat we onze handen en onderarmen hadden gewassen, zijn we in Spanje boodschappen gaan doen. Er is in Ayamonte een grote Lidl, zó groot dat je elkaar kwijtraakt als je niet uitkijkt. Daarom gaan we hand in hand door de super. Tot mijn grote blijdschap verkochten ze daar Horchata, een drank gemaakt van melk en chufa (aardamandelen) die ik jaren geleden voor het eerst in Valencia -daar komt het oorspronkelijk ook vandaan- heb gedronken.
Tijden heb ik lopen en zitten zoeken wat aardamandelen zijn, en na een paar jaar kwam ik erachter dat het wortelknolletjes zijn van een cypergrassoort die de horchata zijn bijzondere smaak geven. Maar dit terzijde.
De boodschapjes snel naar huis gebracht, en toen naar Fabrica gereden. Dat was ons aangeraden door hier vertoevende Nederlanders. Het schijnt dat Fabrica zijn of haar naam dankt aan een fabriek die hier heeft gestaan, maar waarvan niets is te bekennen. Wat voor fabriek? Geen idee. Overigens hebben de meeste Portugese dorpjes weinig fantasievolle namen, maar die, omdat ze in het Portugees worden uitgesproken, toch nog wel exotisch klinken.
Fabrica dus. We kwamen van de slecht verharde N125 naar de kust gereden, tussen olijfboomgaarden en heggen door en plotseling, na een bocht, reden we de boulevard op, die met enkele palmbomen omzoomd is. Het dorpje ligt aan een lagune, die door enkele langgerekte eilanden van de oceaan is gescheiden, een lagune die bij laag water gedeeltelijk droog valt. Wat krabvisser- en plezierbootjes lagen er wat verlaten bij. Leuke kleine huisjes. Er bleken ook nog wat kapitale huizen te staan, waarvan er één door een dochter van Picasso bewoond werd, en ik weet waarom. Wat een rust heerst hier (in de winter, maar het massatoerisme laat hier in de zomer ook verstek gaan). Soms hoorde je wat meeuwen of een wulp, maar dat benadrukte de stilte alleen maar. Er was één café-restaurant, en daar hebben we op het terras stil zitten wezen, totdat de eigenaar een muziekje opzette. Toen zijn wij daar maar doorheen gaan praten. Later kwam er ook nog een Belgische, die met een gepensioneerde Engelsman was getrouwd, bij ons zitten. Ze woonden in Engeland, maar waren verhuisd naar Portugal. Ze hadden een driepotige terrier bij zich, die zich op het strand voortreffelijk scheen te vermaken, zo liep hij te huppelen. Zijn missende voorpootje kon natuurlijk ook de oorzaak van het huppelen zijn.
We zijn naar Monte Gordo teruggekeerd, en nog even gaan borrelen , later met kennissen. Nog even van het zonnetje genieten, dat wel erg warm aandeed, en, ongeveer als in het gedicht van Marsman, denkend aan Holland zag ik brede rivieren met kruiend ijs traag door oneindig laagland gaan en ondenkbaar ijle rijen bladerloze populieren als berijpte pluimen aan de einder staan.....
Voor de eerste kerstdag (voor Portugezen de enige kerstdag) hebben we een tafel besproken bij de Spanjool (Casa Espanhola). Omdat het 's-avonds snel afkoelt eerst even gekeken of ze verwarming hadden. Ja? OK!
Dus dan zijn we met de kerst ook weer onder de pannen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis