Vanmorgen keken we bedenkelijk naar de lucht, die uit het noorden op kwam zetten. Wat doen we?
Optie 1: Thuis blijven. Tja, en dan? Niet dus. Optie 1 valt af.
Optie 2: Naar de rode stoeltjes? Nou, kans op regen. Niet dus. Optie 2 valt af
Optie 3: Met de fiets op de trein naar Porto Nova (Tavira). Zeer grote overdekte shopping mall met een zeer goede bakker. Ja, doen we! Optie 3 met algehele overeenstemming. Motie aangenomen.
Het was nog droog toen we wegreden op weg naar het station. De trein liet niet lang op zich wachten, en de conducteur was zo vriendelijk om onze fietsen aan te pakken in de deuropening van het portaal waar fietsen vervoerd mogen worden. Die deur zit nogal hoog, dus is het nog een hele toer met die fietsen.
In Porto Nova zijn we met behulp van andere Nederlanders erin geslaagd onze fietsen weer uit te laden, en wij hebben geholpen met hún fietsen, waarna onze wegen scheidden en we richting Tavira Plaza fietsten. Het was nog steeds droog. Bij het winkelcentrum de fietsen goed op slot gezet, want ze worden zó gepikt, en toen naar Saboreia Cha e Café gelopen voor onze halfjes brood (vruchtencake - zie foto) met koffie. Die vorkjes zijn dus geen gebakvorkjes, maar gewone dinervorken. Dit om alles even in het juiste perspectief te zien. De shopping mall was nog in kerstsfeer, en er klonk nog kerstmuziek uit de speakers. Santa Claus is coming to town, maar wel over elf maanden, dan. Maar dat mocht de pret niet drukken. Bovendien was het er droog, ondanks dat er via de speakers gesmeekt werd : Let it snow, Let it snow. Er is ook een terras op de 2e verdieping met uitzicht over de zoutpannen van Tavira. Nadat we de mall hadden rondgelopen en de zaak hadden bekeken, zijn we weer naar het station gefietst, we hadden nog wat tijd voor de trein kwam, dus eerst nog even een colaatje in een pastellaria genomen, die er van buiten niet uitzag, maar van binnen helder, schoon en proper. Toen naar het station, en het was nog steeds droog. Helaas was de trein een half uur te laat, dus pikten we op het (overdekte) stationnetje nog nét even de eerste druppels mee. De trein haalde de bui, die ook richting Monte Gordo ging, in en reed hem voorbij, en toen we in Monte Gordo uitstapten, geholpen met onze fietsen door een local, was het dáár nog droog. We reden halverwege het hotel toen de bui ons weer had ingehaald, en we toch nog een beetje nat werden. We reden nog even via Sol e Praia en Avenida, maar zagen Jan en Coby niet zitten. Wel Ton en Mary, in gezelschap van nog wat Nederlanders. Zij hadden Jan en Coby ook niet gezien. Ze bleken in het hotel te zitten, en vroegen ons nog even binnen voor een wijntje. We spraken af om om half negen in de hal te zijn, want we zouden met zijn allen naar een fado-avond in hotel Dunamar te gaan.
Dat moest er toch maar eens van komen, thuis draaien we het hele jaar fado, maar in Portugal hebben we het nog nooit bezocht/gehoord.

• Wel overwoog ik vorig jaar in Porto een Portugese gitaar te kopen, met die fantastische sound, maar wat ik om praktische redenen niet heb gedaan. Ik heb toen maar een koelkastmagneetje in de vorm van zo'n gitaar gekocht. Ook leuk, maar geen geluid.-

Om half negen stonden we paraat in de hal. Fatima zei dat het regende, waarna ik eerst een jack met capuchon ben gaan halen, en voor Inge een douchekapje. Coby had een paraplu, maar daarvoor was in onze bagage geen plaats meer geweest.
We liepen naar hotel Dunamar, aan het einde van de boulevard, door matig verlichte straten met grote plassen, maar bereikten Dunamar nog redelijk droog. Dunamar is, vermoed ik, het meest luxe hotel van MG. De bar, waar de fado-avond was georganiseerd, was een grote ruimte, met zitjes met fauteuils en divans, alles zeer comfortabel. Volgens zeggen is dit hotel eigendom van Joost den Draayer (weet u nog wel?) - maar dit terzijde.
Op een bord stond, met een foto van de artiest, dat de Portugese avond verzorgd werd door Carlos. Het bleek dezelfde Carlos als die een paar weken geleden optrad op dat azijn-wijn terras, waar toen de Lee Towers look-alike gezellig kwam inhaken en het publiek aanzette tot op-losse-groeven-geklap.
Carlos kwam eraan, met een been trekkend, geplaagd door ischias, en stelde zijn apparatuur op. Hij nam zijn gitaar ter hand en begon met een fantastisch mooie fado.Hij speelde virtuoos, en zong met overgave. De tweede fado was nog beter. Maar het was een Portugese avond, zoals stond aangegeven, en geen Fado avond.
Carlos zong een aantal volksdeuntjes, toen -ik had hem al aan de bar zien zitten- Lee Towers look-alike op zijn kruk begon mee te neurieën. En ja hoor, hij kwam naast Carlos staan, en al spoedig werden wij getrakteerd op gezellige meeklappers. Een aantal ouden-van-dagen op de banken tegen de muur gingen helemaal uit hun bol toen ze merkten dat ze al klappend precies in de maat bleven. Ik ergerde me eventjes mateloos, want dat was niet wat ik verwachtte. Maar ik heb me er overheen gezet, kwestie van een vernieuwde mind-set, en gelukkig duurde het klapfeest niet te lang. Carlos ging gemotiveerd verder met het tentoonspreiden van zijn talent, soms bijgestaan door Lee, maar meer ballad-achtige nummers. Dat was nog best te pruimen, mede door de wijn die de harde randjes overal vanaf haalde. Plotseling introduceerde Carlos Jaques. Jaques was een korte uitvoering van Rob de Nijs, maar dan met haar. Hij bleek geen slechte zanger, maar hij zong, vol overgave, My Way van Sinatra. Daar was geen woord Portugees bij. Jaques liet het bij dit ene lied, en onder luid applaus mengde hij zich weer tussen het publiek.
Carlos zong ook nog het adagio(?) uit Concerto de Aranjuez, en Perrom pom pom, pom pom perrom pom perro perom, Spaanse composities, maar met Portugese tekst.
En toen, plotseling, moesten wij tot onze spijt ervaren, dat het was afgelopen. Door de regenachtige nacht begonnen we aan onze tocht terug naar het hotel, met nog wat deuntjes in ons hoofd.

Geschreven door John.en.inge.op.reis