Vandaag zijn we naar Liposthey gereden. Wat zegt u? Nooit van gehoord? Nou, dan zijn wij niet de enigen. De naam heeft een beetje Baskische bijklank, en ligt dan ook in of vlakbij Frans Baskenland. Of dat nou in, of vlakbij was, kon ik niet zien, want het zicht op de grens werd ons wat ontnomen door het opstuivend regenwater. Want toen we uitcheckten uit ons La Rochelle-hotel, regende het pijpenstelen. Dat nodigde weer niet uit om via binnendoorweggetjes naar onze volgende bestemming te rijden, dus noodgedwongen hebben we weer de tolweg moeten nemen. Op aanraden van een niet zo goed wijze medewerker van Mango Mobilities, die mij een mail met daarin merkwaardige vragen had gestuurd, waarvan ik de antwoorden in mijn eerste aan hen verstuurde bericht al had gegeven, heb ik de badge ook nog even met mijn buitenboord gestoken hand nog trachten te activeren, maar uiteraard tevergeefs. Dus maar een ticket uit de automaat getrokken. Het was druk op de "Aquitaine", zoals de weg heet. Het wemelde van de vrachtwagens, waarvan de chauffeurs zich niets aan de snelheidsbeperkingen gelegen lieten liggen, net zoals in Holland, trouwens. Maar slecht rijden was het wel, want de pijpenstelen lieten zich inwisselen voor oude wijven, cats-and-dogs, en onvervalste wolkbreuken. Wanneer er een idioot zo nodig moest passeren, stoof al het regenwater omhoog, en niet overal was zoab, dus zat je plotseling in een uitzichtloze witte wereld, waar de ruitenwissers niet veel tegen konden uitrichten, al duurde dat maar een paar seconden. Groot was dan ook de vreugde toen we de laatste twintig kilometer met nauwelijks een druppel regen konden afleggen. Het behoeft geen betoog dat ik van deze reis geen enkele foto heb genomen.
We kwamen bij ons verblijf aan, in Liposthey dus, en stonden voor een grote muur met daarin een grote dubbele poort. Ik stapte uit, en toen ontvouwde zich het uitzicht op een grote tuin, en stevig Baskisch landhuis. De vorig jaar afgezaagde bananenbomen begonnen al weer uit te schieten. De gastheer van deze b&b, maar dat is wat modern uitgedrukt, hier heet dat chambres d'hôte, verwelkomde ons hartelijk, en liet ons onze kamer uitkiezen - wij kozen voor de begane grond, want er was geen lift - legde de werking van de airco uit, toonde ons de doos met koffie en thee, en de bijbehorende electronica. Ook toonde hij ons een kaart met overzicht over de diverse restaurants in de buurt, op een afstand van 1 tot 4 kilometer. Toen bood hijn ons, ter verwelkoming, iets te drinken aan. Ik koos voor een wijntje, Inge had trek in een koffie. Beide werden ons lachend gepresenteerd in de serre, en toen we het het hadden opgedronken zijn we op de kamer wat gaan rusten, en hebben we onze volgende stop, een hotel in San Sebastian, Spanje, besproken. Twee dagen gaat dat bezoek daar duren, met in de vooruitzichten regen én zonneschijn. We zullen zien. Eerst even een van de aangeraden restaurants bezoeken, daartoe moesten we het nabijgelegen Ychoux bezoeken. In alle snelheid reden we eerst keihard langs, natuurlijk. Dus bij de volgende rotonde maar weer gekeerd en op de Maps even opgezocht. Toen we het restaurant naderden, zag ik een opening tussen de huizen, en ik draaide soepel het erf op, en reed achter het restaurant. Ik dacht, ik zet de tuut even met de neus naar de uitgang, maar vanwege de weinig ruimte moest ik 2 maal steken. Toen kwam er een madame het gebouw uit, die vroeg wat ik wilde. Ik zei "eten". Zij weer: "Dan moet je op de parkeerplaats aan de andere kant van het restaurant zijn, dit is privé terrein dat bij het woonhuis hoort." Gelukkig stond ik al in de richting van de uitgang gericht, dus was het een peuleschilletje om met een ruime boog het parkeerterrein re bereiken. Het eten verliep zonder probleem, maar het was intussen wel donker geworden. Op de lantarenloze weg terug heb ik weer de navigatie moeten gebruiken, omdat je echt niet kon zien waar je langs kwam, de koplampen schenen niet in de linkerberm, zodat het nog een geluk mag heten dat we "thuis" zijn gekomen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis