SORRY, DAT WAS DE VERKEERDE DATUM, NU MET DE JUISTE DATUM EN DE JUISTE VERTREKLUCHTHAVEN . HET WORDT TIJD VOOR EEN BORREL, GELOOF IK.
Ja, we zijn weer aan een reisje begonnen. Vorige maand kreeg Inge een bericht van Mieneke, u weet wel, uit de Jordaan. Ko en Mieneke hadden een reisje geboekt naar Monte Gordo, en vroegen of dat ook iets voor ons was. Ze wezen ons op een aanbieding, en toen we die bekeken was de zaak snel beklonken. In no time hadden we ook geboekt. Behalve Ko en Mieneke wisten alleen Ton en Mary (u weet wel, uit Hellevoetsluis) ervan af, Zij waren al een paar dagen in Monte Gordo, en we hadden ze op het hart gedrukt om tegen niemand te vertellen dat wij ook die kant opkwamen. Aad&Lenie (u weet wel, uit IJsselmonde) en Willem&Johanneke (u weet wel, uit Veendam) waren nog steeds in Monte Gordo, en wisten niets van onze komst. Ton stemde toe niets te zullen vertellen, maar eiste zwijggeld. Dat hebben we toegezegd, maar daar kan hij natuurlijk naar fluiten. Ko en Mieneke zouden vandaag in de ochtend vanaf Schiphol vliegen, en wij in de middag.
Onze Vlaardingse buurvrouw Yolanda stond erop dat wij beslist geen taxi naar het vliegveld mochten nemen, en wilde ons zelf naar het vliegveld brengen, en nam daarvoor een halve snipperdag. Ze was standvastig, vastberaden en niet van haar stuk te brengen, dus durfden wij het aanbod niet te weigeren.
Zo gezegd, zo gedaan. Yolanda bracht ons op de koude, winderige middag naar Zestienhoven Kiss en Ride, wij leverden onze bagage in en liepen door het nog steeds in de verbouwing gestoken vliegveldgebouw naar de vertrekhal. Ons toestel vertrok op tijd, met een beetje rumoerige eerste honderden meters, en begon aan een rustige vlucht, waarin het overigens ontbrak aan broodjes; de catering had ze niet afgeleverd. Maar er was nog genoeg aan andere eetwaren voorhanden, dus geen man, vrouw of transgender overboord.
In Faro aangekomen, het was al donker, maar nog warm, kregen we te horen dat we met een minibus naar Monte Gordo zouden worden gebracht. Met snelheid werden we over de A22 gevoerd, en kwamen toch wel een beetje uitgerafeld aan in ons hotel. Fatima, de receptioniste, zag ons al van verre, en zwaaide vrolijk naar ons. We kregen niet onze oude kamer op de vijfde verdieping, maar precies onder onze oude kamer, één verdieping lager. Ook goed.
Toen we op de kamer kwamen, stond er op de tafel een gebruikelijke welkomsttas van het reisbureau met de eerste levensbehoeften, maar ook een fles Alentejo-wijn met een briefje van Ton en Mary, waarop vermeld stond "welkom thuis" . Kijk, zo voelden we ons ook, eindelijk thuis.
We besloten de koffers nog niet uit te pakken, en eerst te gaan kijken of we nog iets te eten konden krijgen. We liepen over de boulevard, en zagen licht branden in het appartement van Willem en Johanneke. Plotseling verscheen Willem op het balkon op de vierde verdieping, gevolgd door Johanneke. We konden niet goed zien of zij het waren, want we zagen alleen silhouetten. Ik besloot toch maar te zwaaien en riep hallo. Even was het stil en toen werden we herkend in het donker. John en Inge klonk het van boven. Willem riep, we zien jullie morgen in Avenida! We liepen door naar Avenida, daar konden we wel een baguette of zoiets eten. De obers Flavio en Bruno verwelkomden ons hartelijk, en we bestelden koffie met een stokbrood tonijn. Plotseling kwamen Johanneke en Willem ook binnen, het was een ontroerend weerzien, en ze kwamen voor een kop koffie bij ons aan het tafeltje zitten om even bij te praten. Na enige tijd namen we weer ontroerend afscheid en liepen we naar ons hotel terug, we moesten de koffers nog uitpakken, toen Inge een Messenger-message kreeg van Mieneke, met de vraag of wij in hun appartement, in hetzelfde hotel als het onze, iets kwamen drinken. We stemden toe, en klopten op de deur. Weer een ontroerend weerzien, en we kregen wat te drinken. Na even wat bijgepraat te hebben, zijn we eindelijk toch maar naar onze kamer gelopen, om de koffers uit te pakken. Daarna waren we zodanig vermoeid dat Inge naar bed ging, maar ik moest eerst nog even mijn blog schrijven. Omdat Lenie&Aad ook op mijn blog zijn geabonneerd, heb ik het niet meteen gepost, anders zou de verrassing uitblijven. Dat is dus de reden waarom de ontvangst van dit bericht zo lang heeft geduurd. (Nog geen foto's aanwezig)

Geschreven door John.en.inge.op.reis