Het is weer dinsdag. Twee weken geleden reden we over de brug over de Guadiana Portugal binnen. Inmiddels zijn we al helemaal gewend, want het voelde als thuiskomen. En per slot van rekening hadden we Monte Gordo begin januari vaarwel gezegd. Over het weerzien met velen heb ik het al gehad, maar ondertussen zijn Johanneke en Willem al vertrokken. De voorgaande dag hebben we ze hartelijk vaarwel gezegd, en een behouden reis toegewenst. Met de auto zijn ze in vier dagen naar het Boreale (in de zin van: noordelijk gelegen) Veendam gereden, waar ze zonder kleerscheuren zijn aangekomen, zodat ze zich in alle rust op de volgende tocht naar Portugal kunnen voorbereiden, die in december a.s. moet gaan plaatsvinden, ijs(?) en weder dienende. Ook Ton, door de localen Antonio genoemd, en Mary, door dezelfden Maria genoemd, beiden uit Hellevoetsluis, door de localen Hellevoet genoemd. Wij hebben hun vlucht op de app. gevolgd, de vlucht verliep voorspoedig, de landing ging oké, maar de transfer nam nogal wat tijd in beslag. Wij hebben op het terras van Casablanca Inn, hun hotel, samen met Ankie en Jaap, kennissen van T&M, zitten wachten totdat hun busje aankwam. Toen was het een hartelijk weerzien, zo emotioneel dat Ton niet in de gaten had dat hij zijn rugzak in de bus liet staan, waarna de bus wegreed, met rugzak en al. We namen plaats op het terras, waar we veel te vertellen hadden, ik onder het genot van een Graham's White Port, wat de anderen dronken weet ik niet meer. Plotseling kwam er een busje de hoek om. De chauffeur stapte uit met Ton's rugzak, die toen pas gemist werd Het werd koud op het terras, de zon was weg en er joeg een ijzige wind over het terras, zodat we afscheid namen. De familie Merts moest uitpakken, maar we spraken af om om zeven uur bij restaurant Cuica Foz Atlantida. (Dat is het restaurant waar we met Barry en Gerda hebben gegeten. Varkensoren, weet u nog? Ik was de naam vergeleten, maar heb mijn geheugen opgefrist. Cozida heette het, omschreven als Portugese stoofpot.) We hebben geen oortjes gegeten, maar andere lichaamsdelen van koe en Iberisch varken, en Ton zelfs grote garnalen aan de spies. Het was allemaal goed binnen te houden, en besproeid met een mooie wijn en in een leuke ambiance met attente obers kon het niet meer stuk. Ton en Mary zullen drie weken in Monte Gordo blijven en ook Mary's verjaardag hier vieren. De volgende dag bleek Inge toch nog een kouwtje te hebben opgelopen, en snotterend heeft zij een siësta op het appartement gehouden, maar ze zal nog wel een siësta moeten houden, want de luchtwegen maken nog wat herrie.
We zijn ook nog bij Hotel Alba, ons onderkomen van afgelopen jaarwisseling, langsgegaan. Ook het weerzien met receptioniste Fatima was een verrassing, voor Fatima dan, want wij wisten dat wij daarnaartoe gingen, natuurlijk. Het was stil in het hotel, en alle hoop was gevestigd op de komende Paasweek, waarbij wat Spanjaarden werden verwacht. Met Fatima was alles goed, evenals met man en kind, al moest zij afwisselend met Isabel alle diensten lopen, omdat Miguel in Lissabon vertoefde, omdat zijn dochter daar was geopereerd en in het ziekenhuis lag.
We zijn teruggereden naar Spanje, om daar Ayamonte te bezoeken, maar we hebben van het mooie centrum niets gezien, want alle, ja ALLE parkeerplaatsen waren vol. We zijn toen maar naar de buiten het centrum gelegen Lidl supermarkt gereden voor wat boodschappen (drop!) en daarna weer Portugalwaarts gereden.
Wel hebben we het prachtig gelegen Casela Velha bezocht. Inge en ik zijn het erover eens: Dit is het mooiste plekje van de Algarve. Het is het begin van de Ria Formosa, een soort binnenzee of waddenzee, die niet geheel van de oceaan is afgesloten, en die met de veranderende getijden er steeds weer anders uitziet. Het dorpje is, samen met een oud fort op een klif gelegen, en geeft een prachtig uitzicht over het getijdengebied. Wij hebben er al veel plaatjes geschoten.
Het weer is nog steeds halen en brengen, hete periodes die je nopen het vest uit te trekken, afgewisseld met bewolkte, regenachtige, winderige en koude momenten die je nopen je vest aan te trekken of je paraplu te ontvouwen. Maar je kan altijd nog binnenblijven, natuurlijk. Wanneer Monique en Arthur hiernaartoe komen, volgende week woensdag, zijn de weersvooruitzichten echter uitstekend te noemen. En zo hoort het ook, want de Portugezen zelf vinden het huidige weerbeeld niet normaal. Voor april dan, voor november kan het er net mee door. Toch heb ik al een kleurtje.
Tot zover dit tussenbericht.

Geschreven door John.en.inge.op.reis