Gisteren viel het ons op dat er weinig toeristen op straat en strand waren. Natuurlijk is het niet zo druk als in de zomer, maar ze waren op de vingers van een paar handen te tellen. Waardoor dat kwam, weten we niet, misschien door het koude weer van gisteren. Wel zon, maar ook veel wind. Vandaag was dat anders. Er was meer volk op de been dan gisteren. Het weer zag er beter uit, althans de temperatuur voelde beter aan, maar vanaf mijn balkon kon ik de wind niet goed inschatten. Bovendien was het me al vaker tegengevallen als we naar buiten liepen, en was ik blij geen korte broek aan te hebben gedaan. Koude kuiten en knieën zijn knudde.(Laat ik deze alliteratie netjes houden) De angst voor het onbekende weerhield me ook vandaag met de knieën bloot te gaan. De reclamezuil met de poster voor mijn hotel wist het in de woorden van de Portugese dichter/schrijver Pessoa zo treffend weer te geven : Voor degene die niets durft, is alles dapper.
Ik begaf me dus met beschaduwde onderbenen naar Avenida voor de koffie. En wárm dat het was op mijn favoriete terras. Meteen kreeg ik spijt van mijn voorzichtigheid, maar om nu weer terug te gaan om mij om te kleden... Nee. Op het terras zaten nog andere Nederlanders, en bij het weggaan kwam er eentje bij ons staan om te vertellen dat hij nu 3 maanden in Monte Gordo was, en weldra nog eens 3 maanden naar Spanje zou vertrekken. Zijn kompaan kwam naar ons toe en zei tegen Inge: Ík vind u zo'n bekend gezicht hebben, maar wie?' Inge zei dat men haar vroeger wel eens voor Annemarie Jorritsma hield, waarop de man naar Inge wees en zei : "Ja!" Het gebeurt minstens één keer per vakantie, maar zelf zien we de overeenkomst langzaam minder worden. Eéns zullen we er niet meer me geconfronteerd worden. Verder zagen geen bekenden die we wilden kennen op het terras, en na de zon een tijdje op ons te hebben laten inwerken, zijn we via de boardwalk - Evelinho was nog gesloten - naar het hotel gegaan om de auto op te halen. Vanmorgen hebben Inge en ik het bij het ontbijt elk met een halve sinaasappel moeten doen, want we hadden er nog maar ééntje. Dus op naar de Lidl VRSA om de overheerlijke citrusvruchten te kopen, alsmede nog wat dingetjes. Die dingetjes hadden we snel in ons winkelwagentje, maar de sinaasappelstand zorgde voor een teleurstelling. De Lidl snappels waren klein, lelijk, met zachte en soms beschimmelde plekken, zodat we Lidl verlieten zonder waar we voor gingen. Gelukkig heeft Vila Real een keur aan supermarkten, alle met grote keuze, en zo kon het gebeuren dat de keuze viel op de Pingo Doce, die we deze reis nog niet hadden bezocht. Twee minuten van Lidl verwijderd, reed ik snel naar de Pingo, liep in mijn eentje (mond- en neusmasker niet vergeten) naar binnen, zag de prima sinaasappels, 99cent/kilo, selecteerde er 6 en liep terug naar de auto ( masker af) en reden we naar "huis".
Lunch in het hotel met tomatensoep en brood, en weer naar Avenida, om van de zon te genieten. Ko en Mieneke zaten er al, met een boos gezicht. Ko had met de rolstoel een lekke band gereden, Mieneke was met krukken naar Avenida "gelopen" en Ko was naar de rolstoelverhuurder gegaan om de stoel om te ruilen, maar de zaak was even dicht. Later nog een keertje geprobeerd, en met succes. Ko kwam terug met een nieuwer, maar ook wat roestiger model. Met intakte banden. Later kwam de rest van de Monte Gordo Bastards ook aankakken, en hebben we een onderhoudend gesprek gevoerd, met af en toe een onkuis woord. Ook heb ik een handenarbeidclubje opgericht en laten zien hoe je een kraanvogel in elkaar moet oregamiën. Dat vond geen navolging, dus het clubje is meteen weer opgeheven. Het werd toch nog gezellig, en toen was het tijd om op te breken. Ik had het warm in de avondkoude. (Jas) Een ommelet champignons leek ons een goed besluit voor deze dag, dus hebben we dat besloten.
Morgen zondag. Zal wel weer een eitje worden.

Geschreven door John.en.inge.op.reis