Suikerbeesten, taai-taai, peper-, en kruidnoten, marsepein
Hier is niets van dit alles, en da''s goed voor de lijn,
Geen Schimmel, Goedheiligman of Zwarte Piet
(Nee, ik vergeet hem nevernooitniet)
We moeten het hier zonder doen,
Dus ik zet hier nooit mijn schoen.
Ook het dichten, dat gaat ruk,
Het heeft geen ritme, ik geen geluk.
Maar ik blijf kalm, nee, ik blijf ZEN
'T is maar goed dat ik geen snoeperd ben.

Vanmorgen, er zat weer niets in mijn schoen, keek ik uit het raam, en zag dat het stormde. De vlaggen van Hotel Baia aan de overkant stonden flink te wapperen.( https://youtu.be/NqR-jiBrPPQ ) De wind stond pal zuid, en kwam behalve het houten plankier nauwelijks obstakels tegen. Regelrecht uit Marokko, over de Atlantische Oceaan. Toen ik beter keek, zag ik dat het ook nog hard regende. Dat was gisteravond al begonnen, toen we met Lydia en Wim bij Foz Atlantida zijn gaan eten, en het regende nog steeds toen we na een gezellige avond naar huis "afdropen". We hadden ook een paar donderslagen gehoord, en ik herinner me dat gedurende de nacht het af en toe ook gedonderd had. Maar nu was de harde wind aangewakkerd tot een ware storm. Ik opende mijn whatsapp en las een bericht van Lydia over de storm; de zee was één kolkende massa, schreef ze. Lydia heeft vanaf haar appartement op de derde verdieping een uitstekend zicht over de zee. Als ze op de schouders van Wim gaat zitten, kan ze tot Marokko kijken. Maar alleen bij helder weer, hoor.
In de middag besloot ik ook maar eens naar de oceaan te gaan kijken, de wind stond nog steeds strak. Ik pakte mijn camera en regenjack, sleutelbos en paraplu en ging vol verwachting de straat op, en de elementen te lijf. Normaal zou ik binnen blijven met dat weer, maar ik had me een doel gesteld, dus vort met de geit.
Ik ontvouwde mijn regenscherm in de luwte van Katavento, maar toen ik langs Foz liep vloog mijn paraplu voor de eerste keer binnenstebuiten. Heftig sloeg de regen in m'n gezicht. Met de paraplu tegen de wind in te duwen, klapte hij weer in het gareel, maar op de hoek van Hotel Guadiana, bekend als De Windhoek, sloeg hij weer dubbel. Ik kreeg hem weer goed, maar kwam met de uitgeklapte paraplu bijna niet vooruit tegen de storm. Dan de paraplu maar dichtgeklapt en zonder bescherming worstelde ik oceaanplankierwaarts. Met een door-en-door zeikwaternatte voorkant kwam ik in de striemende regen op het plankier aan. Ik had een onderwatercamera moeten meenemen (die ik niet bezit) want ik durfde mijn bovenwatercamera niet uit de zak van mijn regenjack te halen. De oceaan kolkte en schuimde alsof men er teveel Dreft in had gedaan, maar door de regen geteisterd ben ik snel weer op mijn schreden teruggerend, waardoor mijn achterkant enigzins in evenwicht kwam met de voorkant. Snel naar binnen, druipend in de lift, nat tot op mijn pendek, en met een fris, schoongespoeld gevoel naar binnen gestapt. We hebben in ons appartement geen paraplubak, anders zou ik daar even in hebben gaan hangen. Dus de natte boel uitgetrokken en te drogen gehangen. Het hele avontuur had nog geen tien minuten geduurd, maar het zal aanzienlijk langer duren voordat ik het weer teboven ben. Je moet oude lichamen niet zo mishandelen !

Geschreven door John.en.inge.op.reis