Voor de eerste maal in mijn leven werd ik wakker in Troyes. Het fantastische IBIShotelmatras en de warme douche hadden de vermoeidheid, veroorzaakt door de lange wandeling gisteren, volledig verdreven. Op de laptop even het NOS nieuws bekeken, maar behalve de dagelijkse portie internationale ellende, waar we, schandalig genoeg, een beetje gewend dreigen te raken, was er niets bijzonders te melden. Dan maar op naar het ontbijt. Knus achter de receptie. Aanvankelijk wat archeologisch stobrood verzameld, dat in een ver verleden was gebakken, zo te voelen in de steentijd, maar toen ik de Franse keukenhulp erom had verzocht kreeg ik een warm, vers-krakend stokbrood aangereikt. Kijk, en dán begrijp ik weer dat deze Franse uitvinding zo wereldberoemd is. Een pistolet retteketet. Mijn dag kon dus niet meer stuk. Nadat we onze in de kamer verspreide bezittingen in de koffers hadden geperst, en in de Witte Huppel hadden gestuwd, gingen we weer op weg. De tolweg mijdend, zijn we binnendoor naar Nevers gereden, over de binendoorweggetjes met een maximum snelheid van tachtig kilometer per uur. Maar bij elke zijweg of driehuizengehucht, moest de snelheid naar de zeventig. Wat zijn er in Frankrijk veel zijweggetjes en driehuizengehuchten! In de dorpen moest de snelheid naar de vijftig. Maar het weer was prachtig, wel iets bewolkter dan gisteren, maar de temperatuur was aangenaam negentien/twintig graden in de schaduw. In sommige dorpen waar we doorheen reden, hadden bewoners de plaatsnaamborden ondersteboven gehangen. Waarom is me niet helemaal duidelijk. Misschien als protest tegen het Franse stikstofbeleid? Ik zal het eens vragen als ik de kans krijg.
Aan het eind van de lichtgolvende route lag Nevers in de herfstzon te liggen. Ik had wel eens van die stad gehoord, maar ik wist er niets van. Om een uur of twee bij het hotel aangekomen, de auto in de straat gezet vóór een uitrit, en Inge achterlatend, ben ik eerst op de receptie de Secure Parking gaan regelen, en ben toen de auto op de ommuurde parkeerplaats gaan zetten. Daarna ingecheckt en na een beetje opfrissen hebben we Nevers geënterd. Het hotel lag aan een lange straat, die we, volgens de receptionist helemaal moesten uitlopen, dan door een park, en daarachter lag het historisch centrum. In die straat stonden fraaie huizen, ik heb er een paar gefotografeerd, maar er viel ons iets op aan die huizen. Ik schat tussen zo'n honderd, tweehonderd jaar oud, en waarschijnlijk bij de oplevering keurig in de verf gezet, maar daarna hebben ze geen verfkwast meer gezien. Jammer hoor, zo'n huis zou in Nederland, en goed in de verf, al gauw een miljoen opbrengen.
Toen we het park, met grote oude bomen, jonge ouders met kinderen in de speeltuin en hangjongeren met Franse rap"muziek" uit de luidsprekers waren gepasseerd kwamen we inderdaad in het oude centrum. Rome is gebouwd op zeven heuvels, maar Nevers op zeventig. En de straten belegd met kinderhoofdjes (de stenen, dan).
Dat vereiste voor ons oudjes een aparte manier van lopen. Nevers is een vriendelijke stad, met een wat chaotisch verkeersbeeld, waar verkeerslichten tevergeefs probeerde de zaak wat te ordenen. Weer een mooie kerk, grotendeels gerestaureerd, en wat paleizen uit voorgaande eeuwen. En natuurlijk aan de Loire, de schitterende rivier die hier breed zijn weg zoekt, maar vanwege de vele regen in het achterland toch nog een aardig snelle stroming had. Op de hoek bij de brug, aan de gevel van een oude herberg hing een door de Syndicat d'Initiative (VVV) opgehangen plaquette waarop vermeld stond dat de Nederlandse schilder Johan Jongkind hier een aantal jaren heeft gewoond. Voor een beroemde schilder heet dat natuurlijk geresideerd. Je komt die Johan ook overal tegen, in Honfleur of Vlaardingen, het maakt niet uit.
We besloten nog wat te gaan eten in een zo te zien goedlopend restaurant waar de Fransen zelf ook graag kwamen. Inge kabeljauw met frites en een hele krop sla en ik een Cesar salade. Het smaakte allemaal perfect, maar we konden niet alles op, want we wilden nog een ijsje na.
We strompelden daarna weer terug naar het hotel om morgen voor te bereiden.
Morgen Clairmont-Ferrand.
À demain.

Geschreven door John.en.inge.op.reis