Cacela Velha opnieuw bezocht. Hoe kon dat gebeuren? Eerst nog even dit: Enkele reageerders vroegen mij of ik een afritsbroek niet een goed alternatief zou vinden voor een herhaaldelijk wisselen van pantalon/shorts in verband met de wisselende temperaturen. Het antwoord is een volmondig JA. Ik heb vroeger een afritsbroek bezeten, maar echt gemakkelijk was dat niet, want als je met mooi weer de deur uitging met een afgeritste broek, en het weer sloeg om, en je had de afgeritste pijpen niet meegenomen, had de aanschaf van de afritsbroek ook geen zin gehad. Pijpen meenemen dus. Maar die broek heb ik jaren geleden weggedaan, dus zou ik hier in Portugal een nieuwe kunnen kopen. Alleen heb ik hier in Portugal problemen met het vinden van mijn maat, of het nou kleding, schoenen of zonnehoeden betreft. Derhalve ben ik anngewezen op mijn huidige garderobe, en mijn inschatting van het weer voor de rest van de dag. Blijft moeilijk.
Maar waarom opnieuw Cacela Velha? Eerst nog even dit: Gisteren hebben we met Barry en Gerda afgesproken dat we even naar de (redelijk nieuwe) Aldi zouden gaan in Altura. Barry had het een en ander nodig voor hun afscheids koud buffet op dinsdag aanstaande, hoewel de Kwists pas op de 28e van deze maand vertrekken. Maar dat is geen probleem, want als het koud buffet bevalt,kunnen we het nog een paar keer overdoen. Wij hadden ook het een en ander nodig, weliswaar een paar dingetjes maar. Jaja, dat kennen we.
Hedenmorgen om half 11 reden we de bolide voor bij Parque dos Reis, de residentie van Sir Barry Kwist en zijn eega. Inge opperde om eerst nog even naar Cacela Velha te gaan. Barry en Gerda waren daar nog nooit geweest, en wilden het graag nog even zien. Dus reden we over de 125, eerst richting Cacela Velha. Maar ik nam een afslag te vroeg, zodat we via Manta Rota moesten rijden, via ons onbekende wegen. Maar aan de Algarve kun je niet verdwalen, hoogstens de weg kwijtraken. Na enkele ogenblikken kwamen we aan bij CV, en parkeerden de bolide op het vóór het plaatsje gelegen parkeerterrein, en gingen te voet verder, door het door de Moren ergens in de 9e eeuw gestichte dorp. Maar daar was niets meer van over, en de woningen waren in de loop der eeuwen vervangen door typische Algarve-huizen met hun geometrische ornamenten. Ook is er een kerkje, dat ik nog nooit open heb gezien. Dan moet ik waarschijnlijk zondag vroeg eens gaan kijken. Het dorpje ligt bovenop een klif, en achter het kerkje loopt een beschut pad, slechts van een afgrond van 30 meter gescheiden door een laag muurtje. Het paadje heeft een micro-klimaat, en als de zon schijnt is het er altijd gloeiend heet. Maar voordat we daar aankwamen, zijn we eerst het kleine kerkhofje opgelopen. Wel masker verplicht, want zij die daar de eeuwige rust vinden mogen niet worden besmet. Omdat het bijna onmogelijk is om de doden te begraven in de rotsige bodem, worden ze daar gestapeld in muren bewaard. Sommigen, die over wat meer peculanten beschikten konden zich een apart familiehuisje veroorloven, waarin de kisten als in stapelbedden waren geborgen. Met ruitjes in de deur waardoor naar binnen en naar buiten gekeken kon worden. Het geheel omgeven door veelkleurige kunstbloemen. Toch wel bijzonder en indrukwekkend.
Ook indrukwekkend is het uitzicht vanaf het voornoemde paadje achter de kerk. Barry keek zijn ogen uit en was duidelijk geraakt door de weidse blik over de Ria Formosa en de oevervegetatie met cactussen, vetplanten, palmen en kreupelhout. En natuurlijk van de kameleons, die we niet hebben gezien. In het verre oosten zagen we Monte Gordo liggen. Ik heb van Barry en Gerda een statieportret gemaakt, terwijl ze poseerden voor dezelfde palm die ook al tot decor voor Inge's zus Lenie heeft gediend. Ik denk dat deze plek de fotogeniekste en mooiste plek van de oost-Algarve is. We slenterden nog even door het dorp, wat zeker twee minuten in beslag nam, twee straten en een pleintje, met een kerstboom versierd met een gebreide shawl, waaraan het hele dorp had meegebreid, en bovenop een ster die op half zeven hing. Eigenlijk half zes, want in Portugal is het een uur vroeger.
Na enig zoeken vonden we de auto terug en reden we zonder zoeken naar de Aldi in Altura, waar de inkopen werden gedaan, waarna we linea recta naar de Avenida reden. We hadden nog geen koffie gedronken. Het was al half een toen we daar aankwamen.
Naar de Alameda da Indias gereden, boodschappen uitgeladen en elk ons weegs gegaan.
Even geluncht met het zojuist aangeschafte heerlijke verse brood, en na nog wat te hebben rondgehummeld in ons appartement zijn we alweer naar Avenida gegaan.
We hebben ontzettend gelachen, ik heb als klapstuk van de driedaagse origami-demonstratie van een papieren placemat een Portugese-style Frango (kip) gescheurd, u weet wel, zo'n handen omhoog of ik schiet kip, en we hebben ontzettend gelachen. Aan de andere kant van het restaurant zaten de bridgers zich af te vragen waarom we zo moesten lachen, en wij moesten daar weer ontzettend om lachen. Maar aan alles komt een eind, aan een bridgedrive en aan een samenscholing van MG Bastards. Door de kou gingen we naar huis, maar ik had een lange broek aan, dus, so what?

Geschreven door John.en.inge.op.reis