Vandaag alweer maandag. Zojuist hebben we het derde weekend dat we hier vertoeven achter ons gelaten. Het is een mooi, zonnig, warm weekend geweest, waarin -terecht- de korte broek ten tonele verscheen. Het weer was ernaar. Toen ik hedenmorgen de staalblauwe lucht bezag, kon het ook niet anders dan dat de korte broek weer benut werd. Dit keer een ander kleurtje. Ik heb er verdorie 5 meegenomen. Het waaide iets meer dan gisteren, maar ik waagde het erop. Maar ik nam wel een vest mee toen we koffie gingen drinken. Het kan in de avond flink afkoelen, al lijkt het er in de ochtend in de verste verten niet naar. Koffie bij Avenida, met de auto ernaartoe, want we wilden naar VRSA om te proberen een derde Covid-19 boostervaccinatie te versieren. We hebben met Barry en Gerda koffie gedronken. Ze proberen hun woning te ruilen voor eentje die binnenkort vrijkomt in het complex waar ze nu wonen, maar die beter in de zon ligt en een groot balkonterras heeft, zodat Barry aan Gerda een serenade kan brengen als hij beneden en zij boven staat. Gerda had al vroeg naar Renessense verhuurder gebeld, maar de gewenste persoon was er nog niet, dus maar een bandje ingesproken en afwachten. Altijd lastig op 1500 km afstand.
Na de koffie zijn we dus naar Vila Real do Santo Antonio gereden. Even in het kort wat hieraan vooraf ging:
Vorige week maandag : Laat in de ochtend naar de vaccinatieplaats gereden en gevraagd voor een booster. Eerst moesten we een utentie-nummer aanvragen in het belendende gebouwtje, kregen we te horen. Bij het belendende gebouwtje aangekomen hoorden dat we om 17:00 uur terug moesten komen.
Om 17:00 uur en na enig wachten het utentie-nummer gekregen, waarmee we op het internet een prik moesten aanvragen. Via internet een afspraak gemaakt voor de 13e, vandaag dus. Ik zou een sms'je krijgen met de bevestiging. Binnen 3 dagen. De hele week hebben we gewacht, maar geen sms'je.
Maar nu waren we naar VRSA gereden om ons niet te laten afschepen met een kom over 14 dagen maar terug. We meldden ons bij het meisje dat ons vorige week alles zo goed uitlegde, en perfect Engels spreekt. Ze vroeg of wij een bevestigings sms'je hadden. Nee. O, dan zal ik eens kijken. Ik liet haar de internet afspraak op mijn telefoon zien. Na enige tijd kwam ze met het volgende: Ik moest een uitdraai van onze corona paspoorten meenemen (gelukkig had ik die in het hotel liggen), alsmede een verklaring van het hotel dat wij van 26 november tot 7 januari in het hotel verblijven. Dat moesten wij aan de receptionist van Alba vragen. (gelukkig hadden we die in het hotel zitten) We moesten echter wel vóór 14:00 uur terug zijn, of anders morgen terugkomen. Dus wij terug naar het hotel, en aan Miguel het vereiste papier gevraagd, dat hij bereidwillig voor ons typte en printte. Ondertussen haalde ik de andere papieren van de kamer, nam de verklaring van Miguel mee, en hup, in de auto naar VRSA. Inge zat de papieren te bekijken, en zag dat Miguel had geschreven dat wij pas op 7 november 2022 zouden vertrekken, in plaats van 7 januari. We hebben net gedaan of we dat niet hadden gezien, en verder heeft niemand het opgemerkt. Ruim op tijd terug bij de bereidwillige (op administratief gebied dan) dame, die zich achter de PC plaatste en even 10 minuten uit beeld was. Ze kwam terug bij ons met een stapel papieren, en zei dat we onze prik konden halen. Wij werden opgevangen door een andere bereidwillige dame, die ons elk een stoel aanwees, met 2 meter afstand van een andere. Zo kon ik Inge's hand niet vasthouden, maar hopelijk zou het niet te lang duren. We werden samen naar de prikruimte geroepen, en ik ontving de eerste prik. De bereidwillige prikster sprak echter niet veel Engels, maar ik kon uit haar Portugese woorden opmaken dat ze mijn uitspraak van Paises Baixos (Nederland) geweldig vond. Ze drukte me nog een papieren vaccinatiebewijs in mijn handen, en een papiertje waarop stond hoe ik een digitaal vaccinatiebewijs kon krijgen. Ook Inge kreeg haar prik, die ze totaal niet voelde, en met de gedachte "zo, die hebben we binnen, en kan er niet meer uit" verlieten we de priktent. We moesten nog even in een wachtruimte plaatsnemen voor het geval we onwel zouden worden, maar we waren wel en bleven wel. Ik had echter nog een prangende vraag betreft het Digitale Certificaat, en wilde nog even de eerste, goed Engels sprekende, bereidwillige dame spreken. Ze was net klaar met een stel Nederlanders, en ik wilde haar de vraag stellen over het certificaat. Maar een oude Engelsman(?) die had zitten wachten drukte mij opzij. Het was zijn beurt, en ik moest wachten. Ik zei, dat ik één vraagje had, maar hij zei "No, I've been waiting for an hour" en wendde zich tot de bereidwillige dame, die verschrikt naar mij keek, maar ik maakte haar met een handgebaar duidelijk dat ik de leeftijd van de Engelsman(?) hoger inschatte dan de mijne, en dat ik gezien zijn wandelstok, voor hem een beetje respect toonde. Die ouwetjes kunnen hard meppen met zo'n stok. Ik hoorde hem zeggen dat hij tot eind mei op de camperpplaats zou staan, dus ik kon me zijn haast wel voorstellen. Hij kwam al tijd tekort. Het gevolg was dat ik een extra kwartiertje moest wachten tot de Brexiteer klaar was. Het bleek dat hij een afspraak had voor de 20e, en er werd hem gevraagd om dan, op de 20e, terug te komen. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik stelde mijn vraag en kreeg te horen dat ik over 15 dagen een app moest downloaden, daarvanaf het digicertificaat moest downloaden, en in Nederland te zijner tijd het certificaat moest laten bijschrijven. De bereidwillige dame keek met een blik van 'waarom moet het in Portugal allemaal zo moeilijk?' en ik beantwoorde haar met een blik van ' ách, kop op alles komt goed' Maar die blik was gelogen. Maar deze Nederlanders waren blij.
We hadden onze lunch gemist en zijn meteen naar Avenida gereden. Het was inmiddels bijna 3 uur, en we hebben maar een patatje besteld. Mieneke en Ko zaten er en Mieneke had een nieuwe rolstoel, zonder lekke band, en zonder roest, en mét een handring of hoe heet zo'n ding. Stukken beter dan de vorige 2. Deze Nederlanders waren blij.
Later kwamen Willem en Johanneke erbij. Deze Nederlanders waren al blij vanwege hun verhuizing naar hun vertrouwde onderkomen. En later kwamen Barry en Gerda er ook nog bij, en hadden ook al goed nieuws. De verhuurder had teruggebeld, en had hen de andere woning toegezegd. Dus deze Nederlanders waren ook al blij.
Toen na enige uren de temperatuur te laag werd om in mijn korte broek als prettig te worden ervaren, zijn we naar het hotel getogen, en hebben een heerlijke tonijnsalade gegeten. Maar ik had het zo druk gehad, dat ik géén foto heb kunnen nemen. Daarom een oude.

Geschreven door John.en.inge.op.reis