Dinsdag is Lenie aangekomen. De titel "IJzeren Dame", al was dat in het Engels, was al in gebruik voor Margaret Thatcher. Ik noem, om het onderscheid te maken, Lenie dus maar de "Roestvrijstalen Dame", vanwege de metalen onderdelen die in haar linkerarm zijn geschroefd, nadat ze bij een val haar spaakbeen brak. De onderdelen hebben overigens geen problemen gegeven bij de luchthaven-security, en hadden het voordeel dat er geen gips om de onderarm hoefde, waardoor ze nu de kans loopt ook haar linkerarm van een zonbruingebrand kleurtje te voorzien. Dat zou de dag hiervoor niet gelukt zijn, want de zon liet het toen afweten. Boven de oceaan hing mist. We hebben Lenie meegenomen naar Fantasy, waar het weerzien met de Hollandse Enclavebewoners plaatsvond, die daar waren verzameld omdat Avenida op dinsdag nog steeds sluit. Ook waren daar Monique, Arthur en Charlotte, Jan-Joost, Sophia en Rick, maar om geheel andere reden, want die zouden de volgende dag in alle vroegte het busje in Faro moeten inleveren om daarna de terugvlucht te maken. Ze namen 's-avonds roerend afscheid van de langdurige gasten, waarna we ons naar Foz Atlantida begaven voor het afscheidsetentje. Ik had gereserveerd voor negen personen onder de naam John, want om nou iedere keer mijn achternaam uit te leggen..... Het was de laatste kans om samen met Arthur de octopus te eten, die ook bij Foz op het menu staat. Maar eenmaal met de menukaart voor de neus, konden we de cataplana met octopus, gamba's , schelpen en zoete aardappel niet weerstaan. Op de kaart stond voor twee personen, dat wel, maar gelukkig waren we met twee liefhebbers, dus dat trof. De rest heeft andere kost tot zich genomen, tonijn, zalm, en varkensvlees. Toen de cataplana op tafel werd gezet, en de deksel eraf ging, zagen we dat het een feestje zou worden. En dat klopte. De cataplana werd uitgeserveerd door Paulo, de ober die vroeger bij Migalhas had gewerkt. Vol goede moed vielen we aan. Maar het was eigenlijk te veel voor twee man, dus met enige moeite hebben we het bijna helemaal opgekregen.
We hebben 's-avonds roerend afscheid genomen van de familie, want om dat de volgende ochtend te doen, zou véél te vroeg zijn geweest. Inmiddels zijn ze, weliswaar met enige turbulentie, veilig teruggekeerd in het winterse Nederlandse zeeklimaat..
Gisteravond zijn we nog naar de Fado-avond in Alcazar geweest. Rui werd bijgestaan door een andere zanger, waarvan ik de naam niet heb verstaan, maar beide hadden ze mooie stemmen. En ze hebben prima wijn bij Alcazar.
Vanmorgen, ik had al gezien dat er geen wind of wolkje aanwezig was, eerst wat boodschappen gedaan in VRSA en toen met de auto meteen naar "Voetjes in't Zand" voor een bica en een PdeN (Pastel de Nata) in het zonnetje. De zusjes wilden nog even in de zon zitten bakken, toen ben ik nog een wandelingetje gaan maken, over het strand en weer terug door het bos. Toen ik weer terug was bij de Chiringuito de Rui zijn we via het appartement (auto en boodschappen thuisbrengen) en Tropical (vragen of ze biefstuk hadden, Inge en Lenie wilden biefstuk) naar Avenida gelopen en aldaar plaatsgenomen in de zon, die zó heet was dat ik weer teruggelopen ben om een korte broek aan te trekken, en mijn e-reader op te halen, want ik had de laatste anderhalve maand nog geen letter gelezen. Aan het eind van de middag zijn we naar het appartement gelopen, voor een korte rust en het aantrekken van een lange broek, waarna we Tropical zijn gaan opzoeken. De dames elk een grote biefstuk, en ik de garnalencurry, want die moest ik natuurlijk nog een keer eten. Terug in het appartement kwamen we erachter dat er weer eens niets op de TV was, behalve wat Kerstfilms, en het is moeilijk om met deze temperaturen in de kerstsfeer te komen. Dus de TV maar uitgezet.
Met de Kerst wordt het tweeëntwintig graden, als we de voorspellingen mogen geloven.
Het wordt weer afzien.

Geschreven door John.en.inge.op.reis