De dag begon weer met een zonnetje en met een ontbijtje. Koffie bij de Avenida en toen wisten we niet wat we zouden gaan doen. Ik opperde het idee om langs de kust naar Vila Real te lopen, en we waren onderweg naar het hotel, om de stokken op te halen, toen Inge zei dat ze eigenlijk "even" in Faro wilde kijken. Dat was toch nog 60 km rijden over de N125. De N125 is op vele plaatsen opnieuw geasfalteerd, en dat is maar goed ook, want de weg was hier en daar bijna een grindpad geworden. Grind van brokjes asfalt, dan. Tegenwoordig is de weg goed te berijden, al zijn ze er nog steeds mee bezig. We zijn in Faro eerst wat gaan eten. Daarna nog wat rondgelopen, een heleboel kaas gezien, en weer 60 km terug gereden.
We zouden om half vijf bij Jan en Coby zijn op de pannenkoekenparty van Jan de koekenbakker. Eigen drank meenemen. Co en Mieneke, Aad en Lenie en waren ook aanwezig. Na wat kleine hapjes begon Jan aan zijn Tour de Force, en bakte de sterren van de hemel, met spekjes, met stroop, met suiker en kaneel, er kwam geen eind aan.
Ondertussen werd de meegebrachte drank aangesproken, en met muziek uit de oude doos (Ja, we waren allemaal 50+) werd er volop meegezongen. Wonderbaarlijk hoe de pensionado's zich de oude teksten wisten te herinneren. Van Abba tot Animals, Hazes tot Elvis, alles kreeg een beurt. Er werd ook nog gedanst, en zelfs Jan moest, onder het pannenkoekenbakken, eraan geloven. Ik heb niet gedanst, ik moest op de muziek letten, én mien voet'n doen zo'n zeer. Wat een geluk, overigens, dat de belendende appartementen leeg waren, zodat er niet teveel overlast werd veroorzaakt. Het ene appartement was het onze, maar daar was niemand thuis, geloof ik. Het andere stond leeg, te wachten op nieuwe bewoners. Wel stond bij Jan en Coby de balkondeur open, dus de Portugese wijk onder het hotel heeft misschien iets kunnen bespeuren, maar per slot van rekening bespeuren wij wel eens geblaf van hun honden, ook diep in de nacht, uit dezelfde wijk. Een kwestie van geven en nemen dus.
We weten niet hoe laat het was afgelopen, maar toen was eindelijk de rust weergekeerd in het serene Monte Gordo.
Geen zin of puf om nog een verslag te schrijven, zijn we maar gaan pitten.

Geschreven door John.en.inge.op.reis