Dat is maar 63 kilometer dus hebben we ons na het douchen op ons gemak door het uitgebreide ontbijt geworsteld. Onze koffers herpakt. Ze zagen ons vanmorgen al uit de lift komen om uit te checken, met 1 groooote koffer, 2 trolleys, 1 zak Albert Heijn en de jassen over onze arm. En dat voor één nacht. Toen we de verbaasde receptioniste hadden verteld dat we een tour door Portugal maakten, begreep ze het. Gisteren hadden we de wandeltocht naar het heiligdom Santeira vroegtijdig afgebroken, dus reden we deze keer met de auto daar naartoe. We kwamen aan het punt waar we gisteren teruggekeerd waren, en waren blij dat we niet bergopwaarts doorgelopen waren, want we zouden best nog een stuk verder hebben moeten lopen. Maar met de auto a piece of cake. Bovengekomen stond de kerk ons al in het ochtendzonnetje toe te glimmen, met zijn stenen engelenbeelden met roestvrijstalen vleugels. Na een vlugge bezichtiging, zijn we nog even om de kerk en bijbehorende optrekjes gewandeld. Toch nog wel groot, dat heiligdom, en in de zomer druk bezocht, gezien de grote parkeerplaats die er naast lag. Tijd om naar Porto te vertrekken. Binnendoor. We moesten eerst de berg af, via een aantal haarspeldbochten, door druk Braga en toen de natuur in. (niet dus) De weg tussen Braga en Porto bestaat voornamelijk uit bebouwde kom. En bovendien nog veel industrie ook, met bijbehorend vrachtverkeer. Om het verkeer te regelen zijn ze gek op rotondes. Heel weinig verkeerslichten, maar een rotonde om de vijftig meter. Die drieënzestig kilometer schoten dus niet op, maar aan alles komt een eind. Auto in de parkeergarage, ingecheckt en zonnig Porto in, dat werkelijk bulkte van de toeristen. Ook jonge mensen. Moeten die niet werken? Op de kade aan de Douro lekker in de zon op een bankje gezeten, luisterend naar een Braziliaan(?) die heel verdienstelijk mooie zuidamerikaanse accoorden uit zijn gitaar toverde, terwijl zijn gezang ietsjes minder was, maar toch gezamenlijk voor een heerlijk sfeertje zorgde. Op een gegeven moment kwam er een schoolklasje bij staan, en toen de gitarist Mas Que Nada (wie kent het niet?) begon te spelen begonnen de kinderen spontaan mee te zingen. Verder ging het weer, Porto in. Met de kabeltram naar boven, want al dat geklim!! https://youtu.be/RiTH1u0RF1U Over de Aleados, zonder verdacht geparkeerde zwarte auto. Op het plein bij de Torre de Clérigos, de hoogste, boven alles uitstijgende toren, hebben we een rood wijntje genomen. Wel op Portugese wijze volgeschonken tot aan het randje, maar op Franse wijze op temperatuur, en dus niet ijskoud, zoals we in Portugal vaker meemaken. Vooral aan de Algarve zien ze wijn geloof ik als drankje om af te koelen. Het tegenovergestelde van glühwein.
Vlak naast ons bevond zich de beroemde boekhandel Lello & Irmão, waar ik in 2009 al eens ben binnengelopen om de formidabele dubbele wenteltrap te bezichtigen, en van het overige, prachtig uitgevoerde, interieur te genieten. De eigenaar werd het beu om alsmaar toeristen in zijn winkel te hebben, en geen boek te verkopen, dus is hij op het lumineuze idee gekomen om entree te heffen, twee Euro per klant. Daar kan geen boekverkoop tegenop. De welbekende trap komt in iedere reisgids voor, en men komt vanuit de hele wereld in groten getale kijken. In vijf minuten telde ik veertig bezoekers. Kassa! Dat is bijna 1000 Euro in één uur. De man heeft daar een paar huizen verderop een ticketoffice voor kunnen openen, en een dame met scanner in dienst kunnen nemen, die voor de nodige spreiding van de kijkers zorg droeg.
Toen het tijd werd om een hapje te gaan eten, zijn we over de Luis I brug naar de overkant gelopen, naar Vila Nova de Gaia, om daar naar een biefstuktent aan het water te gaan eten. Voorgaande keren hebben we dat steeds gedaan, omdat dat ons goed was bevallen. We zagen wel ieder jaar de prijzen stijgen, maar ja, de man heeft misschien ook een hypotheek af te lossen. De biefstuk (sirloin steak) met paddenstoelen en spinazie deed het goed, maar de in repen gesneden steak was op het dikste deel niet goed gaar en niet te pruimen. Gelukkig hadden we genoeg gegeten, toen we de ober er op attent maakten dat een deel van het vlees niet gaar was. Hij stelde voor om de gedeeltelijk gedemonteerde repen (gemengd met spinazie en champignonsaus) nog eens op te bakken, maar dat hebben we maar geweigerd. Maar geen aanbieding een nieuw stuk vlees te bakken, geen aanbieding om de drankjes voor zijn rekening te nemen, zelfs geen excuus van de kerel. Ik geloof dat ik het al eens eerder heb vermeld, ook in mijn blog vanuit de Algarve, Hier komen we niet meer. Ik besloot meteen met de traditie te breken, en het etablissement tot no-go zône te verklaren, hoewel de rest wel had gesmaakt. Voor de laatste maal in ons leven stapten we over de drempel naar buiten, en wisten dat we op zoek moesten gaan naar een andere tent. Morgen moeten we ook eten.
We liepen over de brug terug, niet zo snel, de berg op(!) naar het hotel, en dat was het wel, Ik denk dat ik morgen meer vertel, over onze laatste volle dag in Portugel.

Geschreven door John.en.inge.op.reis