Na het ontbijt zijn we eerst fietsen gaan huren. We hadden al gezien dat het zonnig weer was, dus in de korte broek naar de fitsenverhuurder. Nu zitten er in Monte Gordo tenminste twee verhuurders, Angela, aan de overkant van ons hotel, en Ruiz, onder het appartement van Aad&Lenie. Omdat Inge de jongen die bij Ruiz werkte zo aardig vond - Gisteren kwamen we langs de zaak, hij herkende ons van twee maanden geleden, en begroette ons hartelijk - hebben we de fietsen bij Ruiz gehuurd. Met een glimlach van oor tot oor kregen we onze fietsen, waarna we naar Vila Real reden om boodschappen in te slaan. We fietsten over de kaarsrechte, vier en een halve kilometer lange bosweg, met windje tegen, naar de supermarkt van Lidl, voor de basisbenodigdheden en meer. Het paste nog nét in de fietsmandjes, al moesten we de aardappelen op de bagagedrager vervoeren. gelukkig zaten ze in een net. We reden terug naar het hotel. We moesten nog rijst kopen, in het Hollandse winkeltje, want de rijst bij Lidl was paprijst, en niet geschikt voor nasi of zo. Maar eerst wilden we nog even lands de waterlijn van de Atlantische Oceaan te wandelen. De harde wind, door het water afgekoeld was echter niet aangenaam, zodat we maar terug zijn gelopen, en nog even bij de vissersbootjes op het terras te gaan zitten. Dat was goed uit te houden. Toen naar Minke's winkeltje en de rijst aangeschaft hebben. We besloten nog een uurtje te gaan zonnen bij het zwembad, en ik heb zelfs vijf minuten mijn spierwitte borst ontbloot. Die had een half jaar geen zon gezien, dus om verbranding te voorkomen, en al die grijze vrouwen van het lijf te houden, heb ik mijn shirt maar weer snel aangetrokken.
Toen was het borrel-tijd, en we liepen via de pinautomaat richting Avenida. Op de boulevard, precies voor Fantasy, ligt een put in de straat. Niet verdiept, maar een centimeter of drie hoger dan de kleine steentjes. (ik zal er morgen een foto van maken) Inge struikelde, viel op haar knieén en vervolgens plat voorover, zich met de handen opvangend, en nog net niet met haar gezicht op de straat komend. Lenie, die met Aad op het terras van Fantasy zat, kwam aanrennen, en zag dat er bloed door Inge's legging kwam. Ze loodste Inge mee naar binnen, om de wond te reinigen op de wc. Melissa, de uitbaatster gaf inge een zak met ijs voor op haar knie om zwelling te voorkomen, en we namen maar wat te drinken. Johanneke, die vlak boven de Fantasy een appartement heeft gehuurd, nou ja, niet alleen, maar samen met Willem, kwam ook nog even poolshoogte nemen. Melissa kwam nog met een nieuwe zak ijs, en toen strompelden we naar de Avenida. Daar zat het gezelschap al bijeen, en we schikten ons ertussen. Inge mocht haar been (met ijs) wel met de voet op Willems dijbeen plaatsen. Het werd nog heel gezellig, en het werd later en later. Ton en Mary namen afscheid van de goegemeente, ze vliegen morgen terug naar Nederland, maar zijn een week later weer terug. En het werd later en later. Op een gegeven moment was het al over zevenen, en we moesten voor het avondeten nog aardappelen koken en daarna bakken, zodat we wel heel erg deftig laat zouden dineren. Aad en Lenie dachten er ook zo over, en we besloten bij de Blue Parrot, onder Aad&Lenies appartement, te gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan, De anderen namen kipsaté en ik kabeljauw met frites en erwtenpuree. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar het was heel smakelijk. Het was weer gezellig, en geheel voldaan namen we afscheid. Aad en Lenie hoefden niet ver, maar Inge moest, door mij ondersteund, toch nog wel een beetje pijnlijk de tocht naar ons hotel ondernemen.
Hopelijk brengt de nachtrust wat verbetering in de situatie, maar dat zien we morgen dan wel weer.

Geschreven door John.en.inge.op.reis