Zoals gisteren omschreven, is het gegaan, en hebben we Lenie in alle vroegte naar Faro Airport gebracht. We zijn via de tolweg gegaan, want dat is wel zo relaxt, zonder rotondes en verkeerslichten. We waren daardoor een beetje vroeg, maar de balies om in te checken waren al open. Op de luchthaven zaten Barry en Gerda al te wachten, achter een kom koffie die groot genoeg was om de voeten in te wassen. Barry zei: Ik kon kiezen tussen big, medium en small. Dit is small. Ik dacht: Als small dus groot is, weet ik het verder ook niet meer. Plus Ultra Nescio. We namen van Lenie afscheid in de grote hal. Ik geloof dat ze het redelijk naar de zin heeft gehad. Het weer zat af en toe tegen, maar ook vaak mee, en het valt niet mee om in één week de vele gezichten van de Algarve te belichten. Toen we gisteren Tavira niet inkonden, wist ik het ook niet meer. Plus ultra nescio. Lenie beloofde even te laten weten als ze was aangekomen in het koude Holland. Wij zijn op ons gemak via de N125 teruggereden, Inge heeft nog wat wasjes gedraaid en wat gestreken. Ze is nog steeds een beetje appelig en verkouden, Ikzelf ben aan de beterende hand, maar bij Inge wil het niet opschieten. Vandaag had ze zelfs caque de competition vitesse, racekak, oftewel ze was aan de dunne, maar dat kan niet aan het eten van gisteren gelegen hebben, want ik heb hetzelfde gegeten, en bij mij zijn het stevige........ genoeg, ja? Maar waar het van komt? Plus ultra nescio. We zijn bij Avenida koffie gaan drinken, het weer was redelijk, zonnig en een beetje wind, daarna zijn we via de Avenida Infante Don Henrique richting Hollands winkeltje gelopen, zagen op zeker moment Mieneke op het balkon van haar penthouse, ze zag ons ook en we zwaaiden naar elkander. We zouden elkaar later op de dag weer zien. We liepen naar het plankier, en vandaar staken we het strand over naar de vloedlijn. We gingen in het zand zitten, om naar de branding te kijken, en toen ik een houten kont kreeg, terwijl Inge heerlijk in de zon bakte, ben ik even een stukje strand gaan bekijken, en heb enkele foto's genomen van een aangespoelde zeeduivel zonder ogen. een stel kwallen, oceaan-egels, slakkenhuizen etc. Mijn telefoon ging, en Lenie was aan de andere kant. Ze was inmiddels geland en stond bij de bagageband. De vlucht was zonder tegenslagen verlopen. Monique zou waarschijnlijk klaar staan bij de arrivals. Toen ik van het strand opkeek naar Inge, zag ik dat de donkere lucht die in de verte boven Moncarapacho had gezweefd, plotseling heel dichtbij was gekomen. De zon was bedekt en de temperatuur was meteen met twaalf graden gekelderd. We verlieten het strand en zijn bij Fantasy een colaatje gaan drinken. het was overal doodstil. Waar iedereen uithing , ik had geen idee. Gezellig was het niet. Inge was nog steeds een beetje slapjes, en omdat we vanmorgen om kwart over zes naast het bed stonden, besloot ze nog even een inhaalslaapje te gaan doen. Terwijl ze dat deed heb ik een documentaire, die ik had opgenomen over Massada, de bekende Molukse band, gaan kijken. Die moet ik Ton laten zien, dacht ik. Die is helemaal weg van Massada.
Het was al over drieën, toen ik Inge weer wekte, en zijn we naar Avenida gegaan. Inderdaad waren Ko en Mieneke vanuit hun penthouse afgedaald, en zaten slapjes en snotterig aan de Port. Wij pasten daar goed bij, dus namen we ook Port. Ton en Mary kwamen er bij, en ik las op mijn What'sApp dat Johanneke en Willem al tot Merida waren gevorderd, en alleen nog maar de laatste 400 kilometer van de heenreis te gaan hadden. Morgen zijn ze hier We hopen ze niet aan te steken met ons gesnotter. Ik heb ze gewaarschuwd. Plus Ultra Nescio.

Geschreven door John.en.inge.op.reis