Zaterdag in Portugal, Sábado dus. Het was mooi weer, met hier en daar een dun wolkje. Vandaag zouden we naar Sevilla reizen, om de Kerstverlichting te zien. Nadat we eerst op het strand bij "Chiringuito Beachbar de Rui met de Voetjes in 't Zand" de eerste zonnestraaltjes hadden gepakt, waar Mo en Art en Rick en Sophia al een voor mij onbekend kaartspel zaten te spelen, en later Jan-Joost en Charlotte na een wandeling ook plaats namen, zijn we bij ons appartement hergegroepeerd (of is het gehergroepeerd?) , en zijn we met de bus door Arthur, als een volleerde Fred Teeve (u weet wel, die van Justitie) , naar Sevilla gereden. Het weer werd steeds mooier, waardoor de heenreis, die toch nog zo'n 150 kilometer bedroeg, een zomerse indruk maakte. We moesten zelfs de airco aanzetten. De weg voerde grotendeels door bebost gebied, afgewisseld met cultuurlandschap. Toen we Sevilla naderden, werd het op de weg al drukker en drukker met lieden die zich hadden voorgenomen de dag óók in Sevilla door te brengen. Toen we de gemeentegrens hadden gepasseerd, hebben we een tijdje in de file gestaan/langzaam doorgereden en naar een parkeerplaats gezocht. Die werd gevonden midden in het centrum, op het terrein van Hotel Alfonso XIII. Toen we de bus verlieten, en op de Calle San Fernando zagen dat het tamelijk druk was in Sevilla, liepen we via Puerta Jerez, waar een op dat moment nog niet verlichte kerstboomconstructie stond, naar de Avenida de Constitúcion het voetgangersgebied in. Prachtig Sevilla, met een architectuur die de zinnen streelt. Sevilla, dat ik de mooiste Europese stad vind, die ík bezocht heb. In de monumentale kathedraal, die we deze maal niet hebben bezocht, bevindt zich één van de vijf plekken waar Columbus begraven ligt. Waar de overige plekken zijn waar ze claimen dat Columbus ligt, weet ik zo snel niet, maar er is er één op Cuba geloof ik. Maar het zal me een chorizo wezen. We liepen verder, en het werd steeds drukker, maar als je over de hoofden keek, zag je nog genoeg. Er waren ook veel kantoortjes, waar lange rijen mensen geduldig stonden te wachten. Het bleken loterijkantoortjes te zijn; blijkbaar was de lootjesverkoop begonnen voor de grote Kerstloterij, met kans op grote prijzen. Het lopen door de schilderachtige smalle straatjes, die extra druk leken omdat men daar schouder-aan-schouder doorheen moest, had ons hongerig gemaakt. Het was al drie uur geweest, en we wilden toch nog wel een lunch gebruiken. We vonden een terras waar ze bocadillos verkochten - binnen bestellen en betalen - en we zetten wat tafelltjes en stoelen bijeen. Toen we naar binnen liepen en we eindelijk aan de beurt waren, kregen we te horen dat de keuken gesloten was, en vanavond om zeven uur weer open gaat. En verder ging het weer door de drukte. We besloten naar de Alameida de Hercules te gaan, het héle lange plein waar zich honderden eettentjes bevinden. Het volgende tentje waar we binnenliepen: Sorry, keuken gesloten. We zagen de twee zuilen die aan het begin van het Hercules-plein staan boven alle mensen uitsteken, en begonnen onze zoektocht tussen de vele eettentjes, ondertussen het oog verliezend op de prachtige stad. Uiteindelijk vonden we een Mexicaans tacorestaurant aan, waar plaats was, en de keuken geopend. We bestelden taco's en na lang wachten kregen we het voedsel gebracht. Ondanks de prijs waren de porties klein, en nét toereikend om onze honger te stillen.
En we konden tenminste even onze benen rust geven, dat gold vooral voor Inge en mij, we zijn ook niet meer van de jongsten, nietwaar. We waren snel door onze versnaperingen heen, waarvan de smaak door mij hooglijk gewaardeerd werd. Voordat we het wisten stonden we echter weer in het voetgangersgewoel, en gingen we op weg naar de Plaza España, weer helemaal terug waar we vandaan kwamen, en nog verder zuidwaarts baanden we ons een weg, tot we op het Spaanse Plein aankwamen. https://youtu.be/b-VTLXNms6I De Plaza España, en de gebouwen eromheen, zijn gebouwd in 1928 voor de Iberisch-Amerikaanse Tentoonstelling van 1929. Een goed geslaagd samenraapsel van bouwstijlen, eclectisch pur sang. Heel indrukwekkend, en voorzien van een rondgracht. Een toeristische trekpleister, waar we de vele door één paard getrokken koetsjes konden zien langskomen. De paarden waren ons al eerder opgevallen, we hadden ze al geroken voor we ze zagen. De Sevillaanse straten, waar de koetsiers stonden te wachten op klandizie bij de Giralda, de tot kerktoren omgebouwde minaret, toonde kleine riviertjes van onwelriekende paardenpis, in Rotterdam paardenzeik genaamd. Na het inspecteren en fotograferen van het plein zijn we weer richting Puerta Jerez gelopen, terwijl de avond viel, en de Kerstverlichting werd ontstoken. De Puerta Jerez was getooid met de eerder omschreven kerstboom, die nu miljoenen brandende lichtjes bevatte. Je kon er doorheen lopen, en er stond dan ook een lange rij mensen te wachten om de doortocht te wagen. Het was inmiddels zo druk geworden dat zelfs de brede straten niet zonder tegen mededwalers op te botsen gelopen konden worden, zodat we besloten de thuisreis weer te aanvaarden. Dus naar het hotel, en in de bus. De parkeerkosten vielen erg mee, omdat we Rotterdamse tarieven waren gewend. De terugreis verliep voorspoedig, en toen we weer in Portugal waren hebben we snel een paar hamburgers verorberd, want de trek in eten had de kop weer opgestoken. We hebben daarna van een lange nachtrust genoten en onze vermoeide benen eindelijk rust gegund. Het was gebleken dat zaterdag voor Kerst niet de beste dag was om Sevilla te bezoeken, dus de rest van de familie zou het maandag nog eens proberen. Inge en ik hebben het rustig gehouden, en alleen aan Sevilla gedacht.

Geschreven door John.en.inge.op.reis