Toen we vanmorgen wakker werden in ons plattelandsherbergbedje voelde het buiten de dekentjes koud aan, dus meteen de verwarming aangezet. Het zou wel eens gevroren kunnen hebben. Het ontbijt was goed verzorgd, al was er geen eitje. We lieten het ons goed smaken, waarna het tijd was om te gaan. We haalden onze bagage van de kamer, leverden ons pasje in en namen de achteruitgang naar de binnenplaats. Ik was nog even vergeten de afstandsbediening in te leveren. Gelukkig voelde ik hem op tijd in mijn zak zitten, en gaf hem snel aan de receptioniste. Ik zei haar dat het weinig had gescheeld, of ze had geen TV meer kunnen kijken. We liepen naar de auto, de bijtende kou beet ons in de warme wangetjes. De autoruiten waren bevroren. Dat werd schrappen geblazen, en Inge en ik namen ieder een halve auto voor onze rekening. Koffers ingeladen, en het enerverende Valdepeñas uitgereden, de koude streek van La Mancha in. Het dashboard vertelde ons dat de buitentemperatuur één graad Celsius in de schaduw was. Maar gelukkig scheen de zon, en de temperatuur zou snel oplopen naar een graad of tien. Het zacht glooiende cultuurandschap lag er kaal bij, met hier en daar een olijfboomgaard, amandelboomgaard, weet-ik-veel watvoor boomgaarden en wijnstokken. We hebben een heerlijk kopje koffie gedronken in een met plavuizen betegeld wegrestaurant voor ezelwagendrijvers, en verder ging het weer, Langzamerhand kwamen de bergen in zicht, en toen waren we er middenin. Maar we reden over de tolweg, en dat was prima te doen, ook al werd het in de middag wat drukker mer vrachtverkeer. Maar het was een mooie tocht. We waren nog 15 minuten van ons hotel verwijderd, toen we langs de kant van de weg het hotel hebben besproken. Op een gegeven moment, we moesten nog drie kilometer, zagen we dat de weg omhoog tegen een berg aan begon te lopen, en al verder klimmend zagen we hoog op de berg een stadje liggen. Daar moest ons hotel zijn. Boven aangekomen konden we het hotel niet vinden, maar na een bezoek aan de plaatselijke VVV leerden we dat we een straatje verder moesten inrijden, en daar was het hotel. Het was een modern, proper hotel, de ontvangst was in het Spaans, maar allervriendelijkst, en onze kamer beviel ons meteen al. Licht en warm, met een uitzicht van heb ik jou daar. We hadden al een glimps van het dorpje opgevangen, maar we besloten de koude te trotseren, en nog een kort verkenningsrondje te maken. Het bleek een compleet stadje te zijn, met Castello en Kerk (gesloten), Plaza Mayor, enkele restaurantjes en pittoreske huisjes, allemaal opgetrokken in de plaatselijke grotegelestenenstapelstijl. Het stadje ligt op 1092 meter hoogte, 742 inwoners, die zich niet allemaal op straat vertoonden, want koud dat het was, drie graden, gevoelstemperatuur nul graden door een scherpe wind, scherp genoeg om te snijden, zodat we het verkenningsrondje wat hebben ingekort, en zijn we lekker op de warme kamer gaan zitten. Foto's versturen en verslag schrijven. Ik had nog nooit van dit oord gehoord, maar wat een prachtige plek!. Dat is het al eeuwenlang, want er zijn hier Romeinse opgravingen met mozaiekvloeren gevondenAlleen aan de horizon wat vervuiling door windmolens. Dáár zou Don Quichote eens wat aan moeten doen.
Vannacht en morgen gaat het misschien licht sneeuwen. Ik hoop van niet, maar anders moeten we hier een paar dagen blijven. Vertrekken we wél morgen, dan hopen we in de buurt van Saint-Jean-le-Luz te komen, waardoor grensoverschreidend gedrag noodzakelijk wordt, want SJDL ligt in Frans Baskenland.
Maar eerst gaan we naar El Granero, een grilovenrestaurant op 200 meter afstand. Hopelijk halen we dat en verdwalen we niet in de donkere, ijskoude, winderige steegjes.

Geschreven door John.en.inge.op.reis