We hadden het al gezien in de weersverwachting. Toen we wakker werden voelden en zagen we het meteen: koud en grijs.
Even een ontbijtje met de door het reisbureau in onze kamer klaargezette tas met eerste levensbehoeften: broodjes, melk, mineraalwater koffie, thee, suiker, jam en smeerkaas. Het was ondertussen wel wat warmer geworden.
Om 10 uur zijn we naar hotel Dunamar gegaan om daar de door Primavera, ons reisbureau, georganiseerde verwelkomingsbijeenkomst (3 x woordwaarde) bij te wonen, waarna we naar de Firma Ruiz zijn getogen om twee fietsen te huren. Daarmee zijn we naar het nabijgelegen stadje Vila Real de Santo Antonio gereden, om daar bij de plaatselijke Lidl wat boodschappen in te slaan, waaronder het avondeten. Het wordt verse tortellini met Italiaanse saus. Echt Portugees dus.
Nog even over het strand gelopen, en de ellende aanschouwd. Wat is het geval? In het afgelopen voorjaar heeft men over de totale lengte van het Monte Gordo's strand , ongeveer in het midden tussen boulevard en vloedlijn, een plankier op 2 meter hoge palen gebouwd. Vanaf de boulevard kun je dus de zee niet meer zien. Bovendien zijn of worden alle oude strandtentjes en restaurants afgebroken. Deze puinhopen bepalen nu, samen met het plankier, het uitzicht vanaf de boulevard. De oude sfeer is dus naar de haaien, om in maritieme termen te blijven. Er worden wel weer nieuwe strandtentjes gepland, 2 aan 2 op plankierhoogte. Hopelijk wordt dat geen eenheidsworst.
Ik ben dus maar voorbij het plankier gegaan en langs de zee gelopen. Boven zee zag je de regenbuien vallen. Af en toe piepte de zon even tussen de loodgrijze wolken, zodat het op zo'n moment nog even heet werd, maar het echt mooie weer komt pas overmorgen. Dus even geduld nog, we hebben genoeg tijd. We hoorde trouwens dat de Portugezen op een paar flinke stortbuien hopen, want de stuwmeren raken leeg.
Terwijl ik dit schrijf is Inge toch op het idee gekomen om te gaan eten bij restaurant Copacabana, waar ze een uitstekende "'francesinha" serveren. Ik had niet veel overreding nodig om toe te happen. Dus we zijn weg......

Geschreven door John.en.inge.op.reis