Uiara had zich werkelijk uitgesloofd met het ontbijt. Er ontbrak niets, al bleek bij nadere beschouwing dat ze de suikerpot was vergeten, waarvoor ze onder het uiten van duizend excuses toch nog een leeg plekje op de ontbijttafel kon vinden. We genoten van het heerlijke eten, in de zonovergoten quinta.
Toen het tijd was om te vertrekken, nam Uiara met een innige omhelzing afscheid van Inge en mij, en liet ons voelen dat ze het jammer vond dat we moesten vertrekken.
Maar, zo luidde nu eenmaal het herziene plan, we moesten een week eerder in Monte Gordo zijn; onze reis was ingekort onder dreiging van het weer in Frankrijk en Spanje, dat dit jaar al voor zoveel problemen had gezorgd. Eerst was het te droog, met bosbranden en lege stuwmeren tot gevolg, en daarna was het te nat, met buiten hun oevers tredende rivieren, aardverschuivingen en volle stuwmeren tot gevolg. We reden via de tolweg de laatste 300 kilometers naar Monte Gordo, maar niet voordat we even bij een tankstation waren langsgegaan om de rechtervoorband van wat lucht te voorzien, want die verloor al enkele dagen wat spanning, ongeveer een halve bar per dag, om onverklaarbare reden. Daarom moesten we er iedere dag een beetje lucht bijpompen. Zodra we in Monte Gordo zouden zijn, zou ik daar even naar laten kijken. De reis verliep voorspoedig, met minieme regendrupjes, en we reden onze verblijfplaats voor de komende twee maanden+ binnen onder een stralende hemel en bij een heerlijke temperatuur. We hadden, omdat we negen dagen eerder in Monte Gordo waren aangekomen, en niet meteen in ons voor twee maanden besproken appartement konden trekken, een ander appartement bij Jeremy geregeld. Groot, en met twee slaapkamers en een terras met buitendouche een bbq, Een lambrizering met Portugese blauwe tegeltjes, azulejos, completeerde de boel. We troffen Barry en Gerda uit het mooie Renesse, die al even eerder waren aangekomen, en die ons hartelijk begroetten.

Enige tijd later werden we ook nog geconfronteerd met merkwaardige kronkels in de menselijke psyche, toen we bemerkten dat sommige inwoners uit een zuidoost-Groningse veenkolonie het niet voor elkaar kregen mij aan te kijken, (nekkramp of zo?), of anderszins contact te bewerkstelligen. Hoewel ik vlak naast degene stond die zij aanspraken. Er was een merkwaardige verzuring opgetreden, en dat terwijl ik hen niets had aangedaan. Misschien dachten zij van wel, maar hun afkeer om met mij te communiceren maakte het er niet duidelijker op. Enige gelijkenis met Coronation Street, een Engelse zwart-wit televisiesoap, met roddel en achterklap, die in Nederland op de tv was in de sixties, kon mij niet ontgaan. Maar de mannelijke helft heeft mij vorig seizoen eens toevertrouwd, sprekend namens meerderen, dat zij iedereen begroetten, blijkbaar ook mensen waar zij een schurft aan hadden. Dat is toch vreemd, niet dan? Toch iets mis met zijn geheugen, want ondanks de schurft die hij aan wie dan ook heeft, wilde hij mij niet groeten. Nogmaals, erg vreemd, of het is allemáál onzin wat hij uitkraamt. Die opmerking over dat groeten was niet uit slimheid geboren, maar kwam tot stand omdat hij dacht dat hij vorig seizoen toch wat geluid moest geven, niet dan? Een Hoornse inwoonster had gemeend daar nog een carbonnetje tussen te moeten leggen, want die was dezelfde mening toegedaan. Maar opgewekt als ik ben, en blij dat ik niet in de omgeving van deze dwaalgasten en hun, naar later bleek, Hoornse kornuiten die wellicht door hetzelfde virus waren aangetast, mijn vakantie hoefde te slijten, gaf me weer hoop voor de toekomst. Jajajajaja. Mijn eigen toekomst dan. Voor die noordnederlanders zie ik geen hoop, en zij zullen, hoewel ze dat niet willen laten blijken, moeten oppassen dat ze niet verblind door hun mening onder lijn vijf lopen.
Zo, dat ben ik ook weer kwijt, en nu besteed ik daar geen aandacht meer aan, temeer omdat ik absoluut niet haatdragend ben, al weet ik nog steeds niet wat ik heb misdaan, en ik wil het niet weten ook. Onbelangrijk. Zelf vind ik dat ik recht door zee ben, en kan ik het niet helpen dat sommigen zo weinig begrip, inleving of perceptie hebben. Eigenlijk heb ik al te veel bits en bytes hieraan besteed.

Ik belde de leasemaatschappij om te melden dat mijn band langzaam leeg liep, en zij raadden mij aan de alarmcentrale van de ANWB te bellen, die mij dan naar een garage zou leiden. Zo gezegd zo gedaan. De garage die mij werd aangeraden had echter geen tijd, en verwees mij naar een conculega, een kilometer verderop. Ik kon mijn auto meteen binnenrijden, ze demonteerden het voorwiel, namen de band in ogenschouw, troffen een kruiskopschroefje (zie foto) aan dat in de band stak, haalden de band van de velg, repareerden het minieme gaatje, monteerden de band op de velg en het wiel op de auto, opgepompt en wel, alles binnen vier minuten. Kosten? Een rib uit mijn lijf, alhoewel ik de kosten bij de leasemaatschappij kon declareren. € 12,60 incl. BTW. Een Vlaardingse ex-buurvrouw merkte op dat je voor dat geld in Vlaardingen je fietsband niet eens kon laten plakken!
Mijn verblijf in Monte Gordo, de komende twee maanden+ dus, zal waarschijnlijk niet zo enerverend verlopen, en zich vooral kenmerken door terraszitten, wandelen met en zonder Nordic Walking Poles, het weerbericht in de smiezen houden, en de hoogwaterstanden, naar de zee staren en dat soort opwindende zaken, die echter weinig stof opleveren voor mijn reisblog, dus, al zal ik me af en toe wel eens melden, zal ik vooral niet elke dag in uw inbox prijken. Maar wees gerust, ik zal me best vermaken. Dus tot....?

Geschreven door John.en.inge.op.reis