Wederom bleek dat er een schitterende dag was aangebroken toen we de slaapkamergordijnen opzij schoven. Een wolkeloze (ik dacht dat het wolkenloze was) hemel nodigde ons uit om met de NW poles langs de vloedlijn, (maar in dit geval de eblijn, zoals duidelijk werd) te gaan lopen. Gehoor gevend aan deze lokroep zijn we na het ontbijt zeewaarts getogen. Al spoedig moesten de vesten uit.
We liepen richting Praia Verde, naar ons hooggelegen zeezichtterras. (De oplettende lezer ziet meteen dat we het bezittelijk voornaamwoord "ons" gebruiken, terwijl er nog geen roestige schroef in het terras ons bezit is. Uiteraard wordt het hier in overdrachtelijke zin gebezigd.) Onderweg zagen we twee zeeëgels die we aan de duinvoet even te drogen hebben gelegd, om ze op de terugweg mee te nemen. Daar moet je nog mee uitkijken, want ze stinken als rotte vis, de pijngrens overschrijdend.
Bij ons terrasje aangekomen, onder het genot van een cola zonder ijs, naar de nooit vervelende glinstering van de zon in de zee zitten staren. Wij kunnen de zon best in het water zien schijnen, maar toen onze cola op was, zijn we maar weer teruggelopen, onderweg de zeeëgels opgehaald en in een plastic zak verpakt, in het hotel in een teiltje met water en waspoeder gezet, om een nachtje met rust te laten.
Daarna naar Ayamonte gereden over de brug over de rivier die de grens vormt tussen Spanje en Portugal. Het brugdek is hard aan onderhoud toe, om die reden heeft men de snelheidslimiet ingesteld met 70 km/u bovengrens. In Spanje nog even afgetankt, en toen weer over de grens naar Portugal. Zowel heen als terug hebben we een tijdgrens overschreden, het is in Portugal één uur vroeger, we hebben echter onze horloges voor dat kleine moment maar met rust gelaten. We zijn meteen naar de boulevard gereden, naar de Avenida Bar, waar de helft van de grijze en geverfde Hollandse enclave al op het terras aan het Spa rood zat.
Toen het tijd werd voor het avondeten, moest ik de autosleutels, volgens Inge op aanraden van Jan, aan Inge geven. Met 3 rode Portjes had ik de grens van het toelaatbare overschreden, dat doe ik anders nooit, terwijl ik vond dat ik die 100 meter naar het hotel best zelf kon rijden. Maar ja, dat denken alle dronkenlappen ook. Inge heeft cola gedronken, dus zij reed naar huis (=hotel), maar Inge is toch over een grens gegaan, omdat zij zegt in het buitenland nooit te rijden. Misschien zijn we al zo lang in Monte Gordo, dat ze zich al een beetje Portugees waant. Dankzij mijn aanwijzingen heeft Inge ons ongeschonden van de ene parkeerplaats naar de andere gereden.
Morgen gaan we met Coby&Jan een stukje rijden. We beginnen bij "het bakkertje" waar we onder het genot van een Tompouce de route gaan uitstippelen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis