Vandaag hebben Inge en ik grensoverschrijdend gedrag getoond. Excuses hiervoor zouden niet op zijn plaats zijn, omdat de intentie om morgen in herhaling te vervallen toch aanwezig blijft. Wat is het geval? Hedenzondagmorgen zijn we vertrokken nadat we de bolide hadden volgestampt met de noodzakelijke bagage. We hadden de internationale ziektenkostenverzekeringcards in de brievenbus gekregen, en hadden de tuut gisteren helemaal volgetankt, zodat niets ons meer in de weg stond. Vol goede moed begonnen we aan de eerste meters verharde weg, die voor deze reis moesten uitgroeien tot een paar duizend kilometers. Hoeveelduizend? Dat weten we nog niet, maar we werden na een kilometer of 90 gedwongen tot grensoverschrijdend gedrag. Zonder moeite passeerden we de Nederlands-Vlaamse grens. (Dezelfde grens die de diverse Coronavarianten ook moeiteloos hadden genomen.) Maar we waren in het eerste buitenland! Het was stil op de weg, waarschijnlijk omdat het zondag was, maar het zonnetje werkte mee, en alles ziet er anders uit als de zon schijnt. We reden via de havenroute naar Antwerpen, dat er ook al anders uitzag, en niet alleen door de zon. We hebben in jaren niet via deze route naar Antwerpen gereden, en de Belgen hadden ondertussen niet stilgezeten, want er waren veel gebouwen uit de grond gestampt.
We reden door de Waaslandtunnel, door de Antwarpse Sinjeuren ook wel de "konijnenpijp" genoemd, richting Gent. Ik wilde na Antwepen wel even de benen strekken, maar tot aan Zelzate was er geen parkeerplaats. dus heb ik de benen maar in Zelzate gestrekt. Toen we via Gent en Kortrijk gereden waren, en we in Ieper aankwamen, kwam de Tomtom niet geheel uit de verf, en reden we ons vast op een opgebroken plein. Maar na 500 meter omrijden kwamen we op de bestemming aan. Toen we uit de auto stapten werden we overvallen door hevige koude en harde noordooster wind. B&B Inga zat in een mooie straat, met allemaal huizen met trapgevels uit de 17e eeuw. Wij werden door een Engelssprekende Maria, van geboorte een Armenische, en verder alleen Russisch sprekend, naar onze kamer (zeg maar het hele huis) begeleid. Netjes en proper was het, maar alles wat erg wit, maar het voldeed prima. Het hele centum van Ieper ademt 17e eeuwse oude sfeer. Maar op de huizen zitten gevenstenen waarop jaartallen staan uit de vorige eeuw. De meeste huizen stammen uit 1927 of zo. Tijdens WO II zijn er bij de loopgravenoorlog tusseen Engelsen en Duitsers 4 slagen om Ieper geweest, waarbij Ieper geheel verwoest werd. De wederopbouw, begonnen na de oorlog, in 1918, heeft 40 jaar in beslag genomen. Ieder jaar komen Engelse nabestaanden massaal naar Ieper om de graven te bezoeken. Iedere dag wordt in de Meenenpoort de Last Post gespeeld. Om 8 uur om precies te zijn. Deze poort is geheel gevuld met de namen van de gevallenen. De geschiedenis wordt hier levendig gehouden. Misschien cynisch, maar er wordt hier ook veel aan de eerste wereldoorlog verdiend, na meer dan honderd jaar. Al die Engelsen, met hun Poppies (klaprozen) op de revers moeten natuurlijk ook hun natje en hun droogje. Er is in de stad veel horeca, die met naam herinneren aan de oorlog, die hier Grote Oorlog wordt genoemd. Zo is er restaurant de Kollebloeme (klaproos, naar de klaprozen die tussen de loopgraven bloeiden), natuurlijk Poppy, en ook Old Tom (naar de Engelsen, die Tommies werden genoemd). Er zijn in Ieper ongetwijfeld ook veel Duitsers gesneuveld, maar bij mijn weten is er geen grote toeloop van Duitsers. Vandaar wellicht dat er geen retaurant Sauerkraut is. Wij hebben bij de Kollebloeme koffie met appelstrudel genomen, en zijn het gerenoveerde Ieper een beetje gaan verkennen in de smerige kou. Toch wel gezellig . Op een verwarmd terras hebben we nog een wit wijntje besteld. Dat smaakte prima. Ook hebben we de oude nieuwe St. Maartenskerk bezocht, met een in oude gotische stijl interieur, met nieuwe accenten. Vanavond nog even een hotel voor morgen zoeken, in Amiens of omstreken. Ik hoop dat, hoe zuidelijker we komen, de temperatuur wat verbetert.

Geschreven door John.en.inge.op.reis