Het was wéér heet, onder een wolkenloze lucht. Na het ontbijtje met een eitje liepen we - ik had mijn korte broek aangetrokken - naar Avenida, koffie en watertje, toen Inge me er aan herinnerde dat ik nog wat oliebollen moest bestellen. De bollekes van gisteren waren zeer in de smaak gevallen, en smaakten naar meer, zogezegd. Dus liep ik naar Fantasy, waar Judith al aan het oliebollenbakken stond.Een nostalgisch gevoel overviel me, en ik zag beelden voor me, waarin , in Holland, mensen zich op dit moment ook al aan deze baktraditie wijdden. Ondanks het verblijf in Algarve bleek het dat mijn nostalgische drang naar de vette bruine bollen met poedersuiker niet was verdwenen, hooguit een beetje onderdrukt. Judith zei 'dat doe ik nooit meer. Weet je wel hoeveel werk dat is?' Ik antwoordde lachend dat ik dat wel wist, zoals iedere Hollander op leeftijd, of ouder. 'Maar kijk eens naar al die lachende gezichten!' zei ik, en ze begreep wat ik bedoelde. Ik zag de bollen lustig in de olie dansen, dus ik vroeg om nog eens 10 bollen. Maar Judith vroeg of ik ze besteld had.' Ja' zei ik, 'gisteren, en ze gelijk meegenomen, én opgegeten 'O', zei ze, 'dan is er een probleem. Ik heb al het beslag hier al in de vorm van oliebollen verkocht. En dan is alles op" Ze zag de diepe teleurstelling op mijn gezicht, waarop ze zei dat ik om 3 uur nog eens langs moest komen, dan had ze misschien nog wat over, maar dat wist ze nú nog niet. Ze vroeg of ik mijn telefoonnummer achter wilde laten, dan zou ze me wel bellen. Ze noteerde me voor 10 stuks, plus naam en telefoonnummer, en ik liep weer terug naar Avenida.
Inge en ik besloten nog even in de zon over het plankier te gaan wandelen, liepen langs Evelinho die nog steeds niet open was, maar alle meubilair al opgestapeld binnen had staan, liepen helemaal tot Agostinho, de laatste tent, en gingen op een bankje in de zon zitten. De eeuwige oceaan strekte zich voor onze ogen uit, badend in de zon. Dit was de laatste kans om dit jaar nog van dit uitzicht te genieten. Er was enige aktiviteit op het strand, en sommigen waagden zich tot aan het kruis in zee. Wij wilden ook wel enige verkoeling, maar zagen het niet zitten om in het koude water te gaan lopen, dus zijn we maar naar een ijssalon gelopen, en hebben daar op het terras het eerste ijsje van de vakantie in de open lucht gegeten. Daarna liepen we via een ongebruikelijke route terug naar het hotel. We moeten nog wat hapjes klaarmaken om vanavond mee te nemen naar Avenida (ook een traditie), iedereen neemt wat mee. Alleen Willem lust geen kaas, daar moeten we wat op verzinnen. En Johanneke wil geen vlees, daar moeten we wat op verzinnen. Maar dat komt wel goed.
Omdat de rest van de dag nogal volgepland zit met nuttige en onbelangrijke bezigheden, ben ik bang dat ik dit jaar niet meer aan schrijven toekom, dus heb ik dat nu alvast gedaan, zodat we onbelemmerd het nieuwe jaar kunnen betreden. Mocht er zich nog wat voordoen, hoort u dat volgend jaar wel.
Ik wens alvast iedere lezer van mijn vlog, vanuit het redelijk warme Portugal, een goed en gezond 2022. En een beetje mooi weer.
Tot volgend jaar (voor zover ik je niet vanmiddag of vanavond zie)
UPDATE: U kent mijn lijfspreuk: HET ZIJN JUIST DE TEGENSLAGEN DIE HET LEVEN ZO BOEIEND MAKEN. Nou, het laatste stukje van het oude jaar was boeiend genoeg.
Toen wij namelijk om een uur of drie bij Avenida arriveerden, hoorden wij dat de politie langs was geweest en, in verband met Corona, had bevolen de feestelijkheden in Avenida om 19:00 uur te beéindigen. En dat terwijl wij, de MG Basterds, of wat daarvan nog aanwezig was, hadden afgesproken om daar om 10:00 uur samen te komen met voldoende mondvoorraad om het jaar uit te zingen. Dat ging dus mooi niet door. Vertwijfeld liep ik naar Cristina, de uitbaatster, om nog te proberen het tij te keren. Ja, tevergeefs natuurlijk. Als in Portugal de politie iets beveelt, wordt dat zonder vragen opgevolgd, dat werd me snel duidelijk. Maar wat nu te doen met al dat kostelijke eten, zalm, kazen, stokbrood en zontomaatjes? Gelukkig wilden Ko en Mieneke ons wel helpen, en we spraken af dat zij later op de avond naar ons appartement zouden komen, waar we de jaarwisseling zouden doorstaan. En zo geschiedde, en kwamen we toch nog van onze en hun voedselvoorraad af. Van het verloop van de avond en ochtend zal ik niet uitwijden, maar ik had u beloofd (zie boven) dat ik het u zou laten horen, mocht er zich wat voordoen. Welnu, bij deze.

Geschreven door John.en.inge.op.reis