Van de weersvoorspelling konden we niet vrolijk worden. Het had de hele nacht hard geregend en gestormd. Het droogrek op ons balkon was omgewaaid. Maar vanmorgen was het droog met een voorzichtig zonnetje dat tussen de wolken door gluurde. We moesten tanken voor de trip naar Evora morgen, dus besloten we in Spanje te gaan tanken, want het is daar stukken goedkoper dan in Portugal, en dat spreekt de rechtgeaarde Hollander aan, nietwaar? We besloten naar Lepe te rijden, 35 km in het Spaanse, alhoewel we niet wisten wat ons daar te wachten stond. Nog nooit van gehoord, natuurlijk, maar het appelleerde aan mijn avontuurlijke aard. Via redelijke wegen bereikten we het plaatsje, dat wel iets groter was als een dorp, maar veelal een beetje vervuilde en armoedige indruk maakte. We kwamen op een pleintje, waar hele drommen Spanjaarden en Marokkanen(?) samenschoolden, terwijl in de belendende straten bijna geen ziel te bekennen viel. Alleen een persoon in Zimbabwaanse klederdracht viel ons op. We kwamen op een pleintje uit met palmbomen en bankjes uit, wat ons deed denken aan het pleintje met dezelfde uitstraling in Ayamonte, 20 km terug. Zeker typisch voor de regio? We zagen nog een kerk waarvan een deur openstond, en die binnen naar verf rook, maar slecht verlicht was, zodat we weer snel buiten stonden. We kwamen ook langs (dat stond op de gevel) Casa de Hermandad de la Bella, het onderkomen van een van de katholieke broederschappen, die in de weken rond Pasen allemaal die zware processiestukken waarop heiligenbeelden worden geplaatst rondsjouwen. Soms met 30, 40 man onder zo'n wagen zonder wielen, want ik weet niet hoe zo'n ding heet. Heel zwaar met veel massief zilver. Tegen de Pasen wordt dat ding naar de kerk gesjouwd, die gelukkig maar 50 meter verder staat, en daar wordt het heiligenbeeld, meestal de zwaar versierde maagd Maria, erop geplaatst en onder veel gezang, bombarie en emotie de stad rondgezeuld. Dat noemen ze een processie. We stonden dus voor het Casa de Hermandad, waarvan de deur open stond. We werden meteen gesommeerd naar binnen te komen om te gaan kijken, wat we deden. Na wat foto's genomen te hebben, verder door de stad geslenterd en gestopt bij een Spaanse koffietent. Daar zaten 6 Spaanse dames tegelijkertijd tegen elkaar te schreeuwen zonder naar elkaar te luisteren. De hoeveelheid geproduceerde decibellen benaderden de pijngrens. Ondertussen bestelden we een cappuccino, maar het alleen Spaans sprekend dienstertje maakte ons duidelijk dat ze dat niet hadden, maar wel iets dat Capucino benaderde. Dat smaakte wel bijzonder, en ik vroeg haar wat we hadden gekregen. Ze zette de samenstelling uiteen: een chocolaatje in een glas, daarop hete koffie met gecondenseerde gesuikerde melk, en wat opgeklopt melkschuim on top. Smaakte goed. We zijn via Ayamonte teruggereden naar Monte Gordo voor de lunch.
Daarna wilden we nog even borrelen, en toen we de kamer verlieten kwamen we Jan en Coby uit Harderwijk tegen uit het appartement naast ons, die hetzelfde plan hadden opgevat. We zijn toen bij Sol e Praia gaan zitten, maar wel binnen, want het weer zat nog niet mee. Brandy, hoe lang is dat geleden dat ik dat heb gedronken? Ik kan het me niet herinneren. Inge een amandellikeur. Geen last meer gehad van de koude.
Morgenvroeg, maar na de spits: Evora.

Geschreven door John.en.inge.op.reis