Twee schoolklassen tieners met onderwijzers verlieten de ontbijtzaal toen wij er wilden binnengaan. Dat zal wel op schaarsheid van de croissants en orange-juice uitdraaien, dachten we, maar het personeel had de boel al weer aangevuld. Wij lieten ons het continentaal ontbijt goed smaken, waarna we ons kleedden om naar buiten te gaan. We hadden, gezien de weersvoorspelling gehoopt op een zonnetje, maar een blik door het raam van onze kamer op de 10e etage leerde ons dat in de verre omtrek een nevelige mist, of mistige nevel het uitzicht belemmerde. We liepen het hotel uit, en zagen dat de straten, maar ook de auto's, zeg maar álles, bedekt was met een bruine laag aarde? of fijn zand? Wat dat was zouden we nog wel te weten komen. We liepen naar de rivier, over een brug, zagen de gebeeldhouwde Maria-poort en liepen de promenade langs de rivier met kunstig geschoren coniferen en onbegrijpelijk knoestige snoeiplatanen en liepen de binnenstad in. Het weer werd steeds beter, maar nog niet helemaal, dus na een tijdje besloten we de kathedraal maar te gaan verkennen. Per slot van rekening was dat het doel waar het bij onze reis eigenlijk om te doen was. Niet uit religieuze overtuiging, maar puur uit interesse voor kunst en architectuur, wat ook kunst is: bouwkunst. Al spoedig doemde de op twee na grootste kathedraal van Spanje voor ons op. Het was ook erg druk; zeker twee klassen tieners stonden in de rij om naar binnen te gaan. Wij zijn maar aangesloten, en hebben twee kaartjes gekocht (senioren tarief, weer een wijntje verdiend) en de prachtige kerk bezichtigd. Veel foto's gemaakt, en ik zal hier niet over de kunst uitweiden, maar hoe men het voor elkaar heeft gekregen zoveel beeldhouwwerk bij elkaar te krijgen? Maar goed, men heeft daar wel drie eeuwen de tijd voor gehad. De foto's doen de werkelijkheid ook geen eer aan, maar een klein idee van hoe het is moeten de lezers toch wel krijgen. Alleen zijn ze waarschijnlijk niet zo wezenloos bezeten van al die oude stenen als ik. Ook de graftombe van El Cid is daar, maar geheel onder de grond, dus El Cid? Die zie je niet. Maar hij was wel erg belangrijk voor de reconquista, de herovering van Spanje op de Moren. Bij het verlaten van de kathedraal werden we uiteraard door een souvenirwinkel geleid, en zonder iets aan te schaffen vroeg ik aan de verkoopster wat al die bruine rommel buiten te betekenen had. 'dat is zand uit de Sahara, dat met regen en wind is aangevoerd' Ik zei dat de hoeveelheid troep die hier in de straten lag deed vermoeden dat Afrika binnenkort in Europa zou liggen, maar da kannie, natuurlijk. Maar dat er een flink deel van Afrika hier in de straten lag, kan je op de foto's zien. Ik zag ook nog een engeltje, waar ik snel een foto van heb geschoten. We kwamen langs een lange groene bank, ook vol met Saharazand. Dat is wel een hele lange bank, nietwaar? We waren toch wat vermoeid van het geslenter langs de heiligen, dus zijn we maar even een siesta gaan houden in het hotel. We zijn allebei toch nog even ingedut, en dat gaf de burgerman weer moed om er weer op uit te trekken. Inge stelde voor ergens een wijntje te gaan drinken, we hadden genoeg tentjes gezien waar die mogelijkheid bestond. Dus we gingen op de wijn af, en -dat hadden we nog nooit gedaan - hebben een bord churros genomen, en die in de pure warme chocolade gedoopt. En daarna opgegeten natuurlijk. We hebben heerlijk zitten smikkelen, en zaten zó vol, dat we het avondeten maar geskipt hebben. De tweede Burgos-overnachting staat te gebeuren, en morgen nóg een, de derde. Maar laten we trachten eerst de tweede te doen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis