Het was een zondagochtendzonnetje dat aan de hemel stond te prijken. Het was niet warm, zelfs een beetje koud op het balkon, met een fris windje. Maar géén regen. Dat gaat tenminste de goede kant op. Gisteren hadden we boodschappen gedaan, waaronder ook eieren en ZOUT, dus ik vroeg Inge of ze een gekookt eitje bij haar ontbijt wilde. Domme vraag, want Inge wil altijd wel een eitje bij het ontbijt. Als we namelijk ergens in een hotel vertoeven, en er is geen eitje bij het ontbijt, is het geen goed hotel. Dus ik twee eitjes gekookt, en koffie gezet, en de ontbijttafel gedekt. Het was fantastisch Spaans brood wat we zelf hadden geïmporteerd. Dus even een eitje gepeld, en op brood gedaan. Daar moest natuurlijk ZOUT op. Dus strooiden we een beetje ZOUT op het ei. Ik nam een hap, en het smaakte goed, maar niet ZOUT. Toen las ik het etiket. Wat zat er in het flesje? Ik las Sodio Bicarbonato, en ik maakte de niet zo moeilijke vertaalslag: Sodium Bicarbonaat, oftewel Dubbelkoolzure Soda, ook wel bekend als……bakpoeder. De chemici onder ons weten dat ZOUT ook wel bekend is als Natrium Chloride, en dat lijkt er niet op. Dus, beste kijkbuiskinderen, een goede raad: LEES HET ETIKET. Voor hetzelfde geld had ik gootsteenontstopper kunnen slikken. Overigens, daar kun je de sodiumbicarbonaat ook voor gebruiken, naast vele andere toepassingen. Moet je maar eens google-en. Of is het goegelen?
We zijn koffie gaan drinken in Avenida, later kwamen Barry en Gerda ook nog even langs, en zaten we toch nog even in de zon, maar ook in de vrij koude wind. Maar het begon erop te lijken, en het was nog vroeg.
Op de terugweg naar het hotel hebben we nog even naar slippers voor mij gekeken, maar de handelaar had slechts maat 45 als grootste maat, en ik heb een maatje 46. Dus ik zal in ons appartement gewoon met de blote poten op de koude plavuizen moeten lopen.
Bij de buurtsuper heb ik nog wel zout (natriumchloride) gehaald voor het avondeten.
De middag was begonnen, en Inge zat naar een zouteloze wedstrijd van haar kluppie te kijken, toen we besloten er even tussenuit te knijpen. We zijn naar Olhão gereden, en daar aangekomen bleek dat we niet de enigen waren die op dat idee waren gekomen. Het was knetterdruk, en met moeite vonden we een leeg parkeervak. De strip aan de Ria Formosa was bezet met een gemeleerd gezelschap van toeristen en localen. De terrassen zaten vol. We vonden een tafeltje bij de markthallen en hebben daar met een drankje in het zonnetje gezeten. Cola Zero, want ik moest nog rijden. Toen was het echt vakantie. Ik geloof dat ik, terwijl ik dit schrijf, mijn gezicht een beetje voel gloeien. We zijn nog wat door Olhão gelopen, en toen was het weer tijd voor de terugreis.De terugweg verliep soepel, en teruggekomen in het hotel hebben we voorbereidingen getroffen voor het avondeten: Varkenshaas met gebakken aardappelen en natriumchloride, sla met appelazijn, ui en tomaat, en een toetje, Inge met vanillesmaak en ik met de smaak van Mariakaakjes. Dat was nieuw voor mij, en een complete verrassing, al weet ik dat de Portugezen taarten maken met opgestapelde kaakjes. Dat heb ik bij mijn talrijke bezoeken aan de pastelaria’s wel ontdekt.
Vanavond blijven we “thuis”, Inge wil naar Aria, de operacompetitie op de NPO kijken en dan gluur ik wel mee.
Als er nog iets vermeldenswaards gebeurt, leest u dat morgen wel. (hoop ik)

Geschreven door John.en.inge.op.reis