Wéér scheen het zonnetje, en weer zou het warm worden, maar dit keer liet Johnny zich niet in de maling nemen en zich niet om de tuin leiden en deed meteen een camelkleurige lange broek aan. Én een T-shirt, én een kobaltblauw-wit gestreepte polo, én een saffierblauw vest met ritssluiting. Natuurlijk had hij zich eerst een veelkleurige boxer short gestoken, waarin blauw ontbrak, en het ensemble werd gecompleteerd door een paar Pruisisch blauwe sokken in zijn kobaltblauwe schoenen. Zó kon Johnny de elementen wel weerstaan (dacht hij) (hij dénkt te veel!) en dat hij niet, zoals gisteren, het koud zou hebben.
Inge had haar eitje gekregen, dat haar beloofd was, en ik had meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt ook voor mijzelf een eitje te koken. Het was zondag, en we hadden geen haast, dus we waren letterlijk goed uitgeslapen.
We liepen later dan gebruikelijk naar Avenida voor de koffie, waar Barry en Gerda al in het zonnetje zaten. Dat kan heel goed daar, in het zonnetje zitten, want Avenida heeft een terras op het zuiden. Alleen staan er voor de deur een paar bomen, waarvan de schaduw gedurende de dag over het terras schuift. Dan moet je je verplaatsen wanneer de zon westwaarts draait, en de schaduwen oostwaarts. Wij zetten ons neder, en bestelden een cappuccino en een bica. Het was werkelijk knetterheet in de zon, en ik begon een beetje spijt te krijgen dat ik in een lange broek liep (zat).
Na de koffie deden we wat wij tijdens de koffie besproken hadden: we zouden blootsvoets over het strand langs de waterlijn gaan wandelen, want het was er warm genoeg voor (dachten we). Onder een staalblauwe hemel liepen we naar de boardwalk, keken nog even bij Evelinho naar binnen; niets te zien, en ontdeden ons van sokken en schoenen. Het waaide toch wel hard en we liepen naar de waterlijn. Het water was niet koud, maar we koelden hard af in de harde wind, die steeds harder leek te gaan waaien, waardoor de gevoelstemperatuur daalde en daardoor oncomfortabel werd. We besloten onze strandwandeling te beperken tot 10 meter, en met gezwinde spoed liepen we terug naar het plankier, trokken onze schoenen aan en lieten het bijna verlaten strand achter ons. Blauw van de kou.
Aangezien we nog brood moesten hebben (gisteravond laat hebben we bij de buurtsuper een gesneden brood gehaald, dat bij thuiskomst niet te pruimen bleek, en dat we voor de meeuwen bestemd hadden. We hebben ontbeten met crackers en ei) zijn we in de auto gestapt en op ons gemak naar RVSA gereden om bij de Lidl een vers gebakken brood te scoren, Wat een verschil met die samengeperste gluten en zemelen van gisteren.
Om een uur of half drie zijn we weer naar Avenida getogen, teneinde ons te mengen onder het volk. Het zat vol met Engelsen, Spanjaarden en Portugezen, en een enkele Nederlander. Na enige tijd zagen we het stelletje uit Veendam en Amsterdam de tent betreden, behalve Mieneke, want die betrad niet, maar reed binnen, door Ko met zekere hand voortgeduwd. Johanneke en Willem waren voorzien van een grote zak kruidnoten, die ze op tafel zetten, en door eenieder met smaak werd gegeten. Ze smaakten wonderwel goed bij Port. Het stel uit Renesse voegde zich bij ons en, ondanks dat we gisteren al de toestand in de wereld hadden besproken, hadden we er weer voldoende stof om te bespreken. We hebben weer gelachen, en dat is onbetaalbaar.
Ik heb aan het eind van de middag nog naar Hellevoetsluis gebeld, naar Ton, en bij hem naar de status van zijn herstel geïnformeerd. Zonder in detail te treden, verliep het revalidatieproces niet zo snel als men gehoopt had, en hebben Ton en Mary de reis naar Monte Gordo, die misschien rond de Kerst zou hebben kunnen plaatsvinden, even in de koelkast gezet. Wellicht kunnen ze later in het komende jaar de reis wél maken.
We zijn naar het hotel teruggekeerd en hebben pasta gegeten. Een soort ravioli, maar dan gevuld met 5 (VIJF!) soorten kaas. Maar dat proef je niet, alle kaas zat door elkaar. Natuurlijk geserveerd met tomatensaus met basilicum, en afgeblust met een rode Alentejo-wijn, een overheerlijke Borba.
Dag weer voorbij,
Weinig gebeurd.
De hele dag
Toch blauw gekleurd.

Geschreven door John.en.inge.op.reis