Het ontbijt in Hotel Dom Fernando, zo hadden wij gehoord, was van half acht tot half elf. Gekscherend hadden wij afgesproken dat wij zouden gaan ontbijten om half acht, en pas om half elf het restaurant te verlaten. Echter, zo is het niet gelopen. We vernamen dat Mary in de nacht ziek was geworden, met alle uitvloeisels van dien, en weinig geslapen had, en een voorzichtig ontbijt voorstelde. Het ging gelukkig al wat beter. Of het nu de gezonde Alentejo-lucht was, of de Borba van gisteravond, we waren allemaal een beetje later, en zijn derhalve ook wat later aan het ontbijt begonnen. Er was genoeg variatie in het aanbod, en het zou zeker genoeg zijn geweest om het er tot half elf uit te houden, maar zover hebben we het niet laten komen. We wilden namelijk nog even de stad in, en nog iets van de bezienswaardigheden zien, maar we wilden ook op tijd naar Monte Gordo vertrekken, om vóór het donker thuis te zijn. 200 km over 90km/uur wegen, met in de dorpjes 50, neemt wel even iets tijd in beslag. Het zonnetje scheen, toen we het hotel verlieten, en zijn even iets gezelligs gaan doen. We liepen namelijk langs de Beenderkapel, Capello dos Ossos, waar de beenderen, die in de 17e eeuw op de kerkhoven van het bijgelegen klooster waren verzameld en op vernuftige wijze tot een bijzondere architectuur waren gevormd. Inge en ik waren daar vorig jaar al geweest, dus Inge zei met Ton wel buiten te wachten. Mary met gids John zijn toen naar binnen gelopen, om de gezelligheid van de holle ogen te ervaren. Boven de toegang tot de kapel staat geschreven: De beenderen die hier liggen, wachten op die van u. Ik dacht, ja, mooi niet, want ik word gecremeerd. Toch was de kapel indrukwekkend, en het blijft een merkwaardig fenomeen, wat ook elders op de wereld op een of andere manier gestalte heeft gekregen.
Na nog wat door de stad te hebben gedwaald, langs monumenten en souvenirwinkeltjes besloten we naar het hotel terug te gaan, waar we vanmorgen al waren uitgecheckt, en onze bagage in het depot hadden geborgen. Nog even naar het toilet, en de terugreis ving aan.
Zoals gezegd over provinciale wegen, dwars door dorpjes met rotondes en stoplichten, noodgedwongen, want in deze regio zijn geen tolwegen. Maar je ziet wel meer dan op de tolweg. Onderweg in een dorpje waarvan ik de naam misschien wel zou kunnen opzoeken, als ik daar zin in had, hebben we koffie gedronken. Ik bestelde de in de Algarve zo bekende Café Americáno, maar in dit gehucht had men daar niet van gehoord, en gaf mij een corta, een klein espresso kopje half gevuld (3cc) met knetterknettersterke koffie, waarvan je kleine teugjes moet nemen, anders is je kopje meteen leeg. Ik kwam tot drie minieme slokjes, maar dat was koffie op zijn best. Niet te vergelijken met het slappe aftreksel dat, weliswaar met je naam op de beker, bij Starbucket wordt gepresenteerd. Ik was een beetje brak van de gezonde lucht inde Alentejo, denk ik, maar door de koffie was dat helemaal verdwenen. Tijdelijk, althans. Relatief langzaam, maar nét boven de maximumsnelheid zijn we toen naar huis gereden, met een tussenstop in Mértola om even de benen te strekken en toiletbezoek. Toen we in Monte Gordo voor het hotel geparkeerd stonden, kreeg ik een applaus van de achterbank, van Ton en Mary, waarschijnlijk omdat ik het hotel had weten terug te vinden. Maar alle eer gaat naar de inmiddels gerepareerde app van TomTom. We hadden het er over gehad om de avond af te sluiten met een diner bij Jopel, een restaurant waar ik 3 jaar geleden eens heerlijk gegeten had, en nadat wij het door Paulo gerunde restaurant hadden verlaten, na heerlijk te hebben gegeten (met weinig wijn), beaamden we allemaal dat het twee hele leuke dagen waren geweest.
Gezellig en gedenkwaardig, met mooi weer en fijn gezelschap.

Geschreven door John.en.inge.op.reis