We zouden een stuk over het strand gaan lopen, dus eerst met de stokken naar het zonovergoten Sol e Praia terras. Daar was nog niemand. De kortgeknipte ober, van wie ik nog steeds de naam niet weet, bracht ons de twee bestelde Café's Americano. Toen ik die wilde afrekenen, €2,- voor twee kopjes goede koffie, en ik met een 5€-biljet betaalde, had men geen wisselgeld in hele euromunten, maar kreeg ik een handje losse rommel, waaronder een twintigtal 10 Eurocentmunten. Ik zei dat hij die mij beter gisteren had kunnen geven, want dan had ik een betere wegligging gehad met de harde wind. We zijn toen het strand opgelopen, richting Vila Real, en het viel mij op dat ik iets verder in het zand wegzakte dan gebruikelijk. Dat zware wisselgeld, hè. De zon scheen meedogenloos, en ik was in korte broek, en ik had niet gesmeerd, dus ik vreesde het ergste voor mijn melkflessen, die nog niet veel zon hadden ontvangen. Maar achteraf leek dat toch mee te vallen.
Bij de pier aangekomen bogen we af, en liepen we door het bos naar de M511, die wij de bosweg noemen. Een lange rechte weg tussen MG en VR. Aan het begin van de weg staat een bord met 60km, maar dat belet sommige mafketels niet om het gaspedaal eens flink in te trappen. Politie in geen velden of wegen te zien, en daarom reden sommige (Portugezen) er 150 tot 200km per uur, zo schat ik, en hoop je dat men de macht over het stuur niet verliest, want het is zo gebeurd met de koopman. Bloemen en foto's aan het hek langs de weg markeren de plaatsen, waar menig koopman zijn einde vond.
Toen we eindelijk MG weer bereikten waren we bezweet, vermoeid, en hadden we trek gekregen. Gelukkig liepen we langs de Blue Parrot, een restaurant/eetcafé, waar we een heerlijke baguette met tonijnsalade hebben gegeten. Heerlijk! Heerlijk! Maar dat zal ook wel door de zeelucht hebben kunnen komen.
Uitgeput en voldaan kwamen we in ons hotel aan, om even uit te rusten, en ons voor te bereiden op het terrasbezoek bij Avenida. Het terras zat overvol, maar het lukte om nog een paar stoelen bij de Club Hollandaise aan te schuiven. Lenie kon wel wat wisselgeld gebruiken, om te kaarten, en wisselde mijn muntjes tegen twee grote munten, en ik voelde me opgelucht. Opeens paste mijn knip weer gemakkelijk in mijn broekzak. De zon ging onder en het werd koeler. Wij hulden ons in onze vesten, en namen afscheid, met de afspraak dat we (Aad en Lenie, Mieneke en Ko, en wij) elkaar zouden treffen in de lobby om kwart voor zeven, om samen naar O Tapas te lopen, waar we zouden dineren. We moesten nog even wachten op Ko en Mieneke, want er stond een koe op de rails, en we gingen op weg.
Bij O Tapas werden we aan een tafel geplaatst, en hebben goed gegeten, de meesten een tong, en sommigen porc. Alles vergezeld van een halve liter wijn per persoon, behalve Aad, die bier prefereerde. Het werd steeds gezelliger naarmate de drank opraakte, maar daar had men bij O Tapas op gerekend, dus werd er snel een amandellikeur gepresenteerd, waarna men met de rekening kwam. Ik wierp mijn aandeel aan geld op de tafel, en sloeg in mijn enthousiasme een glas rode wijn over Mieneke's trui en legging, en een glas likeur over de tafel. Ik schaamde mij diep. Drankmisbruik, daar zijn hele beschavingen aan te gronde gegaan, heb ik me laten vertellen. Desalniettemin zijn we goedgemutst naar het hotel teruggelopen, dit keer zonder te zingen. Gelukkig was ik al een beetje uitgeschaamd.
Sorry, Mieneke.
Rest mij nog te zeggen dat de laatste foto is gemaakt met de telefoon van Lenie, door een ober van O Tapas, degene met de afgezakte mondhoeken, die wij nog nooit hebben zien lachen, maar best een geschikte kerel is.

Geschreven door John.en.inge.op.reis