En toen dachten we dat het Medinaceli-verhaal ten einde zou komen met een snelle hap in een plaatselijk griloven restaurant. Maar nee, om met Monty Python te spreken: het werd something completely different. We hoorden dat de plaatselijke restaurants om circa negen uur zouden openen. Dus zijn we eerst onder de douche gesprongen. Moderne regendouche in een modern hotel. Toen we -extra dik gekleed- klaar waren om te gaan eten, was het een uur of acht. Wij besloten ons geluk te gaan beproeven, dus liepen wij naar het door de hotelière aanbevolen grillrestaurant om te gaan eten. Door de striemend koude wind, en dat was écht geen lolletje, liepen we tegenwinds naar El Granero, waar we binnen stapten en vroegen of we iets te eten konden krijgen. Het antwoord was dat men om negen uur ging sluiten, dus er kon nog nét een broodje af. Wij zeiden neen, dank u wel, maar we dachten krijg de pest, en verlieten het etablissement. Voor de deur stond een stel (Frans? Italiaans?) bij een ton te eten, in de kou, en het was de jongeman opgevallen dat we maar héél kort binnen waren geweest. We zeiden dat het op een misverstand berustte, en dat we geen eten konden krijgen. De jongen zei dat hij ook tegen een misverstand was aangelopen. Hij had een hotel in Léon besproken, maar was naar een hotel met dezelfde naam in Medinaceli gereden, waar ze hem natuurlijk niet kenden. Wij wensten hem veel geluk en lieten hem blauwbekkend achter. We liepen langs een ander restaurant, en vroegen of het geopend was. Om negen uur was het antwoord. Dat duurde ons te lang, en we wisten niet of we het winterse landklimaat zouden overleven, dus gingen we maar weer hotelwaarts. Daar stond de hotelière bij de receptie, en hoorde ons verhaal aan. Op dat moment kwam haar man, die ook voor kok in het hotel speelde, binnen. Een beetje Spaans heen-en-weergepraat, en toen bleek dat de man wel een dineetje in elkaar wilde flansen, beneden in het restaurant, waar we de volgende dag ook het ontbijt zouden nuttigen. Wij waren de enigen waar hij voor zou koken, dus dankbaar aanvaardden wij het aanbod, brachten onze jassen naar de kamer, en gingen met de lift naar de kelder. Een mooi restaurant openbaarde zich, en we werden naar een tafel begeleid. Hoe het mogelijk is om het met één kok en twee gasten in een leeg restaurant toch gezellig te krijgen, zouden we snel ervaren. Eerst werden er de onlosmakelijke chips op tafel gezet, gevolgd door licht gezouten amandelen, tropical gemarineerde galapeno's uit 't vuistje, jonge gezouten en geknofte preitjes, geroosterde puntpaprika's met tonijn, consommé de pollo (kippenbouillon) en entrecôte de boeuf , botermals, geroosterd boerenbrood, en besproeid met een heerlijke Rioja-wijn. Het geheel werd gecomplementeerd met bladerdeeg met zuidvruchten en noten in warme chocoladesaus. Maar géén olijf, wat we niet erg vonden, bij al dat lekkers. En daarna konden we geen karnemelksepap meer zeggen. Nog een expresso na, en met een tablet chocolade met mintsmaak van de zaak voor morgen onderweg wisten we ons naar onze kamer te slepen. De rekening zien we morgen bij het uitchecken. Het was één grote verrassing geweest wandaag. De prachtige stad, de hevige koude, het prachtige hotel met uitzicht en vloerverwarming, en het onnavolgbare diner. Onvergetelijk. Zeker omdat ik het nu allemaal opschrijf, om het niet te vergeten.
Maar een hotel voor morgen hebben we nog niet kunnen traceren.
Zaterdagmorgen werden we wakker, keken uit het raam en zagen dat het niet had gesneeuwd. Dat was een gelukkie. Maar het was nog donker, we konden zien dat er weinig wolken waren. Daarom was het zo verterend koud, natuurlijk. Snel naar de ontbijtzaal, met de lift naar de kelder. We werden verwelkomd door dezelfde kok/gemaal en hij wees ons onze tafel, dezelfde als gisteravond. Wij namen plaats, en dachten dat hij wel zou vragen of wij koffie of thee wilden. Maar dat gebeurde niet. Hij was naar de keuken verdwenen, en plotseling kwam hij met een schotel aandragen, die hij voor ons neerzette. Allerlei soorten fruit, hapklaar geserveerd. Voor degenen die het niet van de foto kunnen herkennen: appel, peer, sinasappel, mandarijn, banaan, grapefruit, meloen, kiwi, aardbei, annanas. Maar toen we dachten dat dat toch geen heel ontbijt was, werd het protocol van gisteravond nog even herhaald. Schotels met manchego kaas, worst en ham, een schotel met schijven tomaat met olijfolie en knof, ommelet met ham en annanas, geroosterd brood en koffie, appelcake en chocolade bladerdeegstengels, en jus d'orange. Waarschijnlijk krijgt de lezer dezes al een vol gevoel van het lezen, maar jullie begrijpen dat wij opnieuw geen karnemelksepal konden zeggen. We moesten tegen de overijverige gulle man zeggen dat het genoeg was, anders had hij nog met wie weet wat allemaal aan komen zetten. Geheel voldaan haalden we onze spullen op in de kamer, en checkten uit. De kok zelf nam de honneurs waar, en de rekening voor het diner viel alles mee. Hij wilde van geen fooi weten, maar vroeg ons een goede recentie te schrijven voor Booking.com, terwijl hij wees op een bordje op de counter, waarop stond: Waardering van gasten via Booking : 9,5 van 10. Wij beloofden dat onfeilbaar voor onze rekening te nemen. We liepen naar de auto, en de man had Inge's koffer al naar de auto gebracht. Wát een hotel, wát een kamer, wát een uitzicht, wát een diner, wát een ontbijt en wát een service. Dat zou een 10,5 moeten zijn, als dat kon.
Helaas moesten we wel weer schrappen, zij het minder dan gisteren. Toen gingen we op weg, de zon scheen dat het een lieve lust was, en gelukkig reden we noordwaarts, zodat we de zon niet recht in onze snoet hadden, maar van achteren. Mooie rit, door de Rioja, prachtig weer met de autoverwarming aan, maar toen we Baskenland naderden werd het zwaar bewolkt, en toen we de bergen inreden, was het op sommige plaatsen mistig, wat ervoor zorgde dat we op onze snelheid moesten inleveren. In St. Jean de Luz, in het Campanile hotel werden we allerhartelijkst door twee Francaises verwelkomd, en al was de kamer niet zo mooi als gisteren, was het er toch wel goed vertoeven.

Geschreven door John.en.inge.op.reis