Ik houd het kort vandaag. dan wordt het niet zo lang. Vandaag waren we nog wat trager dan gisteren, en op ons gemakkie liepen we, ik in lange broek, naar Avenida, waar Barry en Gerda al ......inderdaad. Allereerst ging ik mijn schuld van €3,70 aflossen, en ik ontwaarde een blik in Cristina's ogen waarin geschreven stond dat haar vertrouwen in de mensheid weer volledig hersteld was.
Na de koffie liepen we met z'n vieren de Avenida Infante enz. af, en zagen Ko en Mieneke op het balkon van hun appartement in Atlantico zitten. Op de eerste verdieping dus ze waren gewoon toe te spreken. Ze nodigden ons uit om hun apartement te bezichtigen. We gingen naar boven en kwamen in hun appartement, modern ingericht, en met uitzicht op de boardwalk en de daarachter gelegen oceaan. Een goede locatie, en een mooi appartement.
Na de bezichtiging namen we hartelijk afscheid van Ko en Mieneke en vervolgden onze weg langs de vissers, over de boardwalk, langs Evelinho, die nog gesloten was, maar waar wél de gele stoeltjes al binnen stonden opgestapeld. We verlieten het plankier ter hoogte van hotel Guadiana, en liepen naat hotel Foz Atlantida, waartegen zich de restaurants en take away met de naam Cuica hadden gevestigd, om een tafel te bespreken. Barry had namelijk gezien dat er - alléén op zaterdag - een Portugese stoofschotel werd geserveerd, die de trotse naam Cozido à Portuguesa droeg. Hij had ons lekker gemaakt (met enige reserve ten aanzien van de ingrediënten, waarover later meer) en we hadden besloten de avontuurlijke schoenen aan te trekken en de stoofschotel een kans te geven. We bespraken voor 19:00 uur een tafel, onder de naam John, want de achternaam is te problematisch voor de Portugezen. Veel Portugese namen voor óns ook, trouwens. Daarna liepen we naar onze appartementen om nog wat te lanterfanten en zo. We spraken af voor later op de middag bij Avenida. Vandaar zouden we dan naar Cuica vertrekken, als het uur van de waarheid sloeg.
Dus later in de middag, de helft van de op dat moment in Monte Gordo verblijvende Basterds zaten de boel al onveilig te maken, liepen we Avenida binnen,en snel ging het weer voltallig over tot de orde van de dag, met een frons en een gulle lach, en een Ajax-supporter die van ons gelijk hebben mag, althans , dat had hij gedach (t).
Om half 7 na de volledige afrekening van de consumpties, en een joviaal 'tot morgen' verlieten we de Avenida en liepen Barry, Gerda, Inge en ik naar Foz Atlantida. Op de deur stond: Open om 7 uur. En omdat we niet 20 minuten in de kou wilden blijven staan, gingen we in een zijstraat nog even wat drinken in een gezellige tent, die later een hamburgerrestaurant bleek te zijn, maar wel met volledige vergunning. Na bier en port zijn we naar de bewuste Cozido-tent gegaan, die nu wel open was, en werden naar onze besproken tafel begeleid. Mooie tent, pas nieuw. We kregen een menukaart, maar we wisten al wat we wilden: Cozido à Portuguesa ! Verheugd om zoveel eer aan de nationale schotel ging de ober aan de slag. Ik zal het niet te lang maken, had ik beloofd, dus sla ik het couvert over. Er werden 2 schalen met de Cozido ã Portuguesa op tafel gezet, gevuld met : Kool, wortelen, aardappel, koolraap, rijst, bonen, rundvlees, kip, varkensoren, varkenspoten, bloedworst en chorizoworst. Meer niet geloof ik. Vol verwachting vielen we aan, en ik moet zeggen dat het verrassend goed smaakte. Afgeblust met een Jarre (karaf) goede wijn, was het best te pruimen. Inge zou het niet een tweede keer bestellen, maar Barry, Gerda en ik misschien wel. We waren in ieder geval een ervaring rijker, varkensoren hadden we nu voor het eerst van ons leven gegeten. Ik had vanmiddag aan Fatima van de receptie gezegd dat wij de befaamde schotel zouden gaan eten, en ze was helemaal enthousiast geworden! Ik moest foto's maken en aan haar laten zien. Gelukkig hebben we die foto's nog.
Toetje ingekort, waardoor het verhaaltje korter wordt.

Geschreven door John.en.inge.op.reis