Vanmorgen dus uitgecheckt uit mijn favoriete IBIS hotel, mogen zij allen de vliegende ......, maar nee, ik ben niet haatdragend. De auto opgehaald uit de afgesloten parkeergarage, en vort met de geit. We hadden een hotel in Pau besproken, het Continental. Toen we Albi uitreden, zagen we letterlijk de bui al hangen, en ook de regenradar-app had niet veel goeds voorspeld. Derhalve hadden we maar besloten over de tolweg te gaan, en voor de eerste maal deze reis de tolbadge weer eens te proberen, die nog steeds werkte. Een prachtige weg, daar niet van, die extra glans kreeg toen het inderdaad begon te regenen. We reden langs de voorlopers van de pyreneeën, langs Lourdes, waar we niet stopten, omdat we geen behoefte hadden aan de helende krachten van Bernadette. U kent dat verhaal? Van die man, die druk gebarend de grot van Lourdes kwam uitgerend, roepend "Ik kan weer lopen, ik kan weer lopen!" Toen men hem vroeg of hij op wonderlijke wijze genezen was, zei hij: "Nee, ik kan weer gaan lopen, want mijn fiets is gejat!"
We reden Pau binnen op het moment dat half Pau thuis een boterhammetje of zo ging eten, daardoor met de auto voor een tussen-de-middag-spits zorgend, maar gestaag naderden we, in het kletsnatte weer, onze bestemming. De TomTom had ons tot voor de deur gebracht, maar we konden daar niet parkeren, zodat ik de auto op een verboden parkeerplaats had gezet, het hotel binnenrende, een code voor de parkeergarage kreeg, terug naar de auto rende, en vervolgens Pau drie keer in de rondte gereden heb zonder de parking te vinden, Uiteindelijk vond ik hem, 10 meter naast het hotel.
Het Continental, een magische naam, was een hotel uit lang vervlogen tijden van de Cinéma Mué en de dames in crinoline. Alles dus duidelijk gedateerd, maar je kon zien dat het ooit iets geweest was. Maar de kamer was ouderwets groot met een hoog plafond, en waarschijnlijk omdat we zelf ook al wat gedateerd zijn, voelden we ons meteen thuis. We hadden ons snel geïnstalleerd, en zijn toen in de regen Pau doorgelopen. Zonder paraplu. We zagen enkele tractoren midden in het centrum staan, en tegen een hek stonden plaatsnaamborden van de gemeentes uit heel Frankrijk. Nu helemaal gedemonteerd, door de op een of andere manier zich miskend gewaande boeren. Hier en daar een schaarse foto geschoten, een café Americano met een tarte de citron genoten, en weer terug naar het hotel gegaan, waar ik het verslag van gisteren even heb ingehaald. We kregen toch nog wat trek, dus op de telefoon een restaurant gezocht. Onze keus was gevallen op Bistro des Halles, vlak bij de Hallen. Wij op weg naar de Hallen in de regen, en bij de bistro aangekomen geconstateerd dat er een besloten soirée gaande was. Teruggelopen naar het hotel, waar na het wisselen van de wacht David achter de receptie zat. Een aardige vent, en niet op z'n mondje gevallen. Na ons teleurstellende, kletsnatte verhaal ried hij ons aan om bij een Italiaans restaurant te gaan eten, met de welluidende Italiaanse naam: Little Mama!. We kregen ook een paraplu overhandigd. We waren de eersten die bij Little Mama binnengingen, en we kregen een plaatsje bij het raam. Al snel liep de tent vol, en bleek ook nog een eerste etage te hebben. We bestelden een Escalope de Veau, gepaneerd met paneermeel en gehakte hazelnoten, gegarneerd met sla, potato skins, gegrilde aubergine met pesto, en kappertjes, die in Frankrijk caprons heten. Alles afgeblust met een rode smakelijke wijn. Kortom : Heerlijk gegeten.
Morgen? Nog niet bekend, even zien.

Geschreven door John.en.inge.op.reis