Weten jullie nog wel, vorig jaar, al lijkt dat een eeuwigheid geleden, dat we eind december allemaal berichten in het rond stuurden naar familie, vrienden, buren en kennissen, met de beste wensen voor allemaal, en vooral een goede gezondheid voor iedereen, en voorspoed of onmetelijke rijkdom die allen ten deel mochten vallen? Natuurlijk hoopten we allemaal dat ook die vrienden, buren, kennissen en familie ons ook het allerbeste zouden toewensen. En dat is dan ook in ongekende mate voorgevallen. Maar...... niet alle wensen komen uit, helaas. Er is nog geen vrede, en in 't oude jaar reeds begon Inge te snotteren, spoedig gevolgd door mij. We hadden ons vóór ons vertrek reeds laten voorzien van de laatste covid-booster, en zelfs een speciaal verzoek aan de huisarts gedaan om onze griepprik eerder te kunnen ontvangen. We laten niets aan het toeval over, dachten we, zelfs de auto kreeg een wintervakantie-check. Het zal dus wel een gewone kou zijn die we hebben gevat, maar de gewone kou veroorzaakte hoest- en niesbuien die ons in de slaap danig stoorden, dus we voelden ons appelig toen we de jaarwisseling doormaakten. Bij Avenida, traditiegetrouw. Behalve de Veendammers Johanneke en Willem, de Almerenaars Mieneke en Ko, en de Rottedamse Lenie, waren er nog een paar duizend Nederlanders, Spanjaarden, Portugezen en ik geloof dat ik nog een Eskimo zag, naar de Avenida Infante Don Henrique gekomen, omdat daar ook een tent met live muziek stond te knallen, en er om middernacht georganiseerd vuurwerk zou knallen. Bij Avenida was alles bezet en de keuken gesloten. Gelukkig haden we zelf voor wat mondvoorraad gezorgd, en er kwam zelfs iemand langs met een schaal oliebollen, naar oud-Hollands recept, dus mét sucade. Aangename verrassing. Net voor middernacht, gelukkig was het droog, ging bij Avenida het dak eraf. Het doek werd er gewoon afgedraaid en aan de kant geschoven; niet gewelddadigs, hoor. Door het personeel werden flessen zoete bubbels rondgedeeld, en konden we, nadat we iedereen een gelukkig nieuwjaar hadden gewenst, het schouwspel gadeslaan. Een prachtig vuurwerk, waarvoor we Avenida niet eens hoefden te verlaten, voltrok zich. Nou, de gemeente VRSA, waaronder MG valt, had niet beknibbeld. Hoe lang het vuurwerk duurde, weet ik niet, alle besef van tijd en ruimte was verdronken in snot en alcohol, maar met een paar harde , keiharde knallen was het plotseling ten einde. We zijn om een uur of één naar huis gegaan, Avenida schijnt tot twee uur open te zijn geweest, waarna ze de boel nog moesten schoonmaken. dus een uur of zes, zeven later stonden ze alweer in de houding. Maar niet zo okselfris. Wally had niet geslapen, en Amándio twee uur. Omdat het zondag was, waren alle oud-en-nieuwgangers nog niet naar huis, en hadden ze het bij Avenida zo druk dat ze de keuken hebben moeten sluiten. , maar ik ben na de koffie ntoch nog maar even naar bed gegaan. Inge en Lenie zijn 'savonds bij Foz wezen eten en hebben wat voor mij meegenomen. Mijn eetlust en smaak waren niet verdwenen, maar ik heb wel een halve keukenrol volgesnoten.
Maandag was het voor Lenie tijd om afscheid te nemen van Monte Gordo. Rotterdam lag op haar te wachten, en ze vond het wel welletjes geweest. Maar ze had toch nog wel een bruine kop gekregen en Dunamar was haar goed bevallen. Ze werd opgehaald, ze was de enige voor het busje, en we hebben haar uitgezwaaid.
En dán, dinsdag, belt Ton. Verbaasd neem ik het gesprek aan, want ik had hem absoluut niet verwacht. Hij vroeg of ik voor de twintigste januari een tafel wilde reserveren bij Tropical, om de garnalencurry te proberen, die ik in een eerder verslag gemeend had te moeten promoten. Ze hadden besloten het gesprek over de uitslag van de scan op de twaalfde en de eventueel daarop volgende akties toch maar niet af te wachten, en twee weken aan de Algarve te slijten. Nou, dan zie we ze nog, want wij vertrekken waarschijnlijk de negenentwintigste. Dus ik zal, behalve een tafel bij Tropical, ook wat mooi weer bestellen.
Nog mijn verontschuldigingen voor de weinige foto's. Meestal heb ik mijn camera niet bij me, en moet ik het met mijn telefoon doen. Maar dan moet ik er wel aan denken, en meestal heb ik alles al honderd keer geschoten.. Dus.........
.

Geschreven door John.en.inge.op.reis