De blik uit het raam veroorzaakte een blij gevoel. Zonnig en met een staalblauwe hemel. Niet Pruisisch blauw, of ultramarijn, kobalt of ceruleum. Er bestaat ook een kleur in de Talens kleurenwaaier, die hemelsblauw heet, maar de hemel die zich deze ochtend openbaarde was niet hemelsblauw, maar een tint of drie donkerder. En geen wolkje te zien. Toen ik op het balkon kennis nam van de temperatuur, viel dat eigenlijk een beetje tegen voor deze locatie in het lenteseizoen. Ook was er een vrij stevige bries uit het zuidwesten. Het weerhield ons echter niet om gezonnebrild en gejackt op de fiets te springen voor de nodige mondvoorraad. Aardappelen, bloemkool met komkommer zou het eten worden vanavond. Ook wilden we brood hebben, en wilden op zoek naar goed brood, dat niet 6 uur nadat het uit de oven komt is uitgedroogd, of verpakt casinobrood, al dan niet volkoren, dat zacht blijft tot de volgende vakantie. We hebben wat gevonden geloof ik, maar morgenochtend weten we het zeker.
In de middag wilde Inge bij het zwembad gaan liggen, maar ze wist dat ik daar niet zo gek op was. Dus stelde ze voor dat ik door de zoutpannen en het natuurgebied van Castro Marim zou gaan fietsen, terwijl zij bij het zwembad lag. Dat zou voor het eerst zijn deze vakantie, dat we iets niet samen zouden doen. Maar ik vond het wel een goed idee, temeer omdat het hier weken niet geregend had, en er jammergenoeg voor de komende week een beetje regen was voorspeld. Uit ervaring in de voorgaande jaren wist ik dat je je niet met de fiets op de dijkjes van de zoutpannen moest begeven, vanwege de vele kuilen, waar het regenwater nog dagen in bleef staan, om samen met de leem een modderbak te vormen, die ervoor zorgde dat, als je er doorheen reed, je banden 15 cm breed werden. Gelukkig had het dus niet geregend.
Nadat ik Inge bij het zwembad had achtergelaten reed ik richting Sao Bartolomeu, en bevond me meteen in het boerenland. In de verte zag ik de zoutpannen met de centrale zoutberg al liggen. Heuvel op en heuvel af kwam ik in SB, waar een wit kerkje op zijn eigen heuvel erg wit staat te wezen tegen de... ja.... staalblauwe hemel.
Op een gegeven moment moest ik van de grote weg af en reed in de richting van het zoutconcern. Er is één pad, dat door de zoutpannen en het natuurpark gaat, grotendeels over dijken en dammetjes, omzoomd met zoutminnende planten, zoals de bekende Zeeuwse groenten Zeekraal en Lamsoor. Al snel bevond ik me te midden van het water en ik constateerde dat er geen modder op mijn pad zou komen. Heel veel vogels zoeken voedsel in het water en de bodem. Flamingo's, Kluten, Steltkluten, Tureluurs, Witgatjes, Plevieren, Roepie-Roepie's en Schijtlijsters. Helaas zijn ze erg aan stilte en rust gewend, zodat een fietsende toerist met een wit petje al snel opvalt, en ze, onder luid geroep op de vleugels gaan. Maar een paar heb ik er nog wel voor de lens gekregen, al moest ik flink inzoomen. Mijn tocht verliep verder voorspoedig, en kwam ik op de weg uit tussen Castro Marim en Vila Real de Santo Antonio. Ze zijn daar eindelijk begonnen met de aanleg van een fietspad, maar er zal nog heel wat water door de Guadiana stromen vóór het af is. Dus moest ik over de autoweg, een provinciale weg met 80km/u max. snelheid. Ik haalde die snelheid niet op m'n zesversnellingenhuurfiets, maar alle voorbijrazende auto's overschreden die snelheid ruim, schat ik. Gelukkig houden ze een grote marge, zodat ik genoeg ruimte had als ik zou omvallen zonder overreden te worden. Maar alles is goed verlopen, en kwam ik heel, in één stuk, en zonder dikke kleibanden, via VRSA in MG aan.
Inge was niet meer bij het zwembad, maar ze zat op de kamer. Ze had het niet lang uitgehouden in het windstille zwembad, en was in het appartement onder de warme douche gesprongen om af te koelen.
De middag was inmiddels zover gevorderd dat het hoog tijd was voor donderdag wijnfeestdag bij Avenida. Daar aangekomen bestelde ik, zoals ik het vorige week geleerd had, um jarre de vino tinto (een karaf rode wijn) bij Cristina de Lisboa, die vond dat ik een goede leerling was.
Toen het tijd was om te gaan koken zijn we naar het hotel gegaan, en hebben we heerlijk gegeten. De Portugese bloemkool is de beste!
Nog even naar Feijenoord-Heereveen gekeken, maar over de VAR zal ik het maar niet hebben.

Geschreven door John.en.inge.op.reis