Gisteravond in ons landelijk hotel nog even gedineerd. We hebben een Portugese specialiteit, Secretos de Porco Preto, gegeten. Letterlijk vertaald is dat Geheim van het Zwarte Varken. En dat was heerlijk, al weet ik niet welk deel van het varken dat is, maar het moet bij de ribben in de buurt zitten. Alle eer aan het zwarte varken.
Het was koud in Estremoz, dus lieten we de verwarming maar aan, en hebben die om acht uur in de morgen pas weer uitgezet. Het weer zag er goed uit, dus besloten wij om weer binnendoor te gaan, nadat we een prima ontbijt hadden genoten, en we waren uitgecheckt.
Dat uitchecken had nog wat voeten in de aarde, want de niet op leeftijd te schatten eigenaresse, maakte zelf de factuur, wat nogal lang duurde; volgens mij was ze dyslectisch, maar eindelijk, na tien minuten, kwam de factuur uit de printer. En die was niet goed, ze was één maal de Secretos de Porco Preto vergeten. Omdat ik met Visa wilde betalen, moest ze de factuur weer helemaal opnieuw gaan maken. Anders zouden ze van de belastingen erachter komen. Ik stelde voor om de factuur de factuur te laten, en de vergeten schotel cash te betalen, hetgeen ze met een blij gezicht accepteerde. We hebben alle tijd, maar deze oplossing scheelde ons toch tien minuten, die we eerder konden vertrekken. Geld is tijd, luidt het spreekwoord, of zoiets....
De route voerde langs grote velden waarop kurkeiken stonden. Misschien heet zoiets wel boomgaard, maar het was wel heel erg groot. Omdat we binnendoor reden, kon ik nog wel af en toe een plaatje schieten. Mijn eerste kurkeikfoto's !
Castelo Branco ligt middenin een natuurgebied, waar ze afgelopen zomer ook al last hebben gehad / getroffen zijn door bosbranden. Die hebben ook nog wat foto's opgeleverd (ramptoerisme). Het zag er niet zo spookachtig uit als vorige week tussen Viseu en Aveiro. Gelukkig was er nog een hoop gespaard gebleven, wat ons een prachtige rit opleverde, die soms door de bergen voer. De rustige wegen en mooie landschappen deden ons aan eerdere bezoeken aan Spanje denken. Maar dat lag soms dan ook maar enkele kilometers naar het oosten.
De stad zelf doet nogal zakelijk aan, en staat vol met flatgebouwen. Veel toeristen zal het niet trekken, al hebben ze een mooi kasteel bovenop een berg staan, dat niet wit is, zoals de naam van de stad wél doet vermoeden.
We checkten in in ons hotel voor één nacht, konden de auto in de parkeergarage van het hotel kwijt, en gingen een stukje door de stad lopen. We liepen de straat, waaraan ons hotel lag , en die schuin omhoog bergopwaarts naar boven steeg, uit, en besloten verder omhoog te lopen naar het kasteel. Een tweede straat omhoog, tot we bij trappen kwamen, zo'n honderd treden, omhoog, een andere straat in, ook omhoog, met bochten tegen de berg op. We begonnen onze in deze vakantie toch al zo aangeslagen kuiten te voelen, en besloten om even om de bocht te kijken, of het kasteel al in zicht kwam. Maar om de bocht was alleen een volgende bocht te zien, en de geschiedenis herhaalde zich. Op een gegeven moment hielden onze benen het voor gezien, en toen ik opmerkte dat we ook met de auto naar boven zouden kunnen hebben gegaan, zijn we weer naar beneden gelopen, en hebben diep, diep beneden in de stad een colaatje genomen. Het Castelo bewaren we tot een andere keer. We hebben op de kamer nog even naar Feijenoord gekeken, en gaan straks in het hotel eten. Inge vlees en ik vis. en dan kijken of morgen mijn benen voldoende zijn hersteld om de autopedalen te bedienen, want we gaan dan naar Coimbra, de oudste studentenstad van Portugal, waar we al eens een paar dagen zijn geweest, een jaar of wat geleden. Toen met de trein, nu met de tuut. Als het weer is zoals vandaag (en de voorspellingen zeggen van niet) moet het een mooi ritje worden.

Geschreven door John.en.inge.op.reis