Ja, die bica's zijn we nu wel gewend, maar ze smaakten prima bij Avenida. Wel veel reklame voor Avenida, hè? Maar ere wie ere toekomt. Na de koffie zijn we naar Porta Nova gereden voor....... koffie (en thee) met pasteis de nata. In ons stamkoffiehuis Saboreia, waar we altijd een schandalig grote plak cake met vruchten en eiwitschuim aten, bestelde we pasteis de nata, het beroemde custard in bladerdeeggebakje. Ze kwamen direct uit de oven, dus we verbrandden bijna ons mondje. Maar lekker!
We reden via de Aldi terug naar Monte Gordo, dropten onze boodschappen in het hotel, en pakten de bagageweger voor Gerda, en gingen we naar dat terras met de rode stoeltjes, waarvan ik de naam zo niet ineens kan ophoesten. Moet je toch voorzichtig mee zijn, met dat hoesten, want men denkt direct dat je Corona hebt. Voor je het weet vragen ze je om de PCR testuitslag. John, heb je last van Omikron?
We verlieten de MG Basterds vroeg, want ik moest nog onder de douche voordat we taxigewijs zouden worden opgehaald voor de Fado-Avond in VRSA. Om 19:25 zou de taxi voorrijden, dus toen het zeven uur was stonden we al in de receptie, om vooral niet te laat te zijn. We praatten nog even met Fatima, die vertelde dat het zó stil was, en dat er maar 15 kamers verhuurd waren. Dat was 2 jaar geleden wel anders, toen zat het hotel vol met Kerst en Oud-en-Nieuw. Vooral met Spanjaarden voor de feestdagen en Hollanders om te overwinteren. Wéér die Covid-19 maatregelen, hè?
Maar de Fado-avond. Het zou de laatste avond zijn voor Lenie, die morgenmiddag naar Holland terugvliegt. Dus deze avond kan maar beter een succes worden. We beseften dat we minstens 2 risico's liepen, namelijk, één : Misschien was het eten niet te pruimen, en twee: Misschien was de muziek niet om aan te horen. Maar het begon goed. De taxi was op tijd, en wij werden vervoerd naar Vila Real van Sint Antonius, en werden voor het etablissement gebracht, waar we naar boven werden verwezen. Daar zaten circa 70 man, vrouw, of onzijdig aan tafeltjes. Op ieder tafeltje prijkte een fles wijn en een fles water. En een mandje brood en olijven.
We kregen salade vooraf, eigenlijk een garnalencoctail op een schotel, en de muziek barstte los. Een gitarist op de Guitarra Portuguesa, mijn favoriete instrument, én een gitarist op een Spaanse gitaar, mijn favoriete instrument. En een zanger met een stem recht uit zijn hart, en een zangeres met een stem recht uit haar ziel. Dat ze ook nog enkele van onze favoriete fado's ten gehore brachten, droeg alleen maar bij aan de betovering. Wát een sfeer! Het was echt genieten; we hoorden Estranha Forma de Vida https://youtu.be/g0gqUhBPNCk , en Barco Negro, Uma Casa Portuguesa en meer van dat spul. Ondertussen werden de spijzen, Kip Piri-Piri voor de twee zussen, en Zwaardvis voor mij, opgediend. Ze completeerden de fantastische muziek totaal met hun fantastische smaak.. Cake met koffie na, en we merkten dat Inge en ik 2 flessen huiswijn soldaat hadden gemaakt. Lenie, die geen alcohol meer drinkt, 2 hele blikjes cola. We hadden een fantastische avond gehad, die we iedereen moeten aanraden, mocht hij worden herhaald. De avond was tot in de puntjes georganiseerd door Nino en Mara, twee lieve, en innemende mensen, die al 12, 13 jaar met dit bijltje hakken en uitgevoerd door snel, vakkundig en hartelijk personeel. De muziek klinkt nóg in mijn hoofd, terwijl ik dit schrijf. Een avond om nooit te vergeten.
Een oproep voor Ko, die denkt dat hij niet van Fado houdt: Je zou het toch eens moeten proberen!
We werden weer per taxibusje afgezet bij ons hotel. Gelukkig hebben we de foto's nog, al zijn het er niet veel.

Geschreven door John.en.inge.op.reis