Gisteren, 10 december, heb ik de laatste maand huur voor ons appartement in het dominion Laguna Mar overgemaakt aan Jeremy, de vriend van het nichtje van Nino. Jeremy heeft Nino het verhuurwerk uit handen genomen, zodat Nino zich kan bezighouden met Restaurant Boo Harley. Als alles goed gaat laten wij volgend jaar, op 10 januari, het appartement voor wat het is en aanvaarden we de terugreis naar Vlaardingen. We hopen dat in 4 à 5 etappes te volbrengen. Als we maar vóór de 20e terug zijn, want dan moet de Witte Huppel voor een beurt. Maar eerst nog een maandje hier, in MG, dus.
Ik moet zeggen, de afgelopen maand is omgevlogen, en we hebben wonderwel nog veel gedaan, al voerden terraszitten en vloedlijnlopen de boventoon. Barry en Gerda (Renesse) waren bij onze aankomst reeds aanwezig, en met hen hebben we vele vergaderingen op het terras van Avenida belegd. Leuk om ze weer te zien. Ook zijn we met hen drie maal naar Tavira Gran Plaza gereisd, om een tablet aan te schaffen, één keer om het te bestellen, één keer om het de volgende dag op te halen, maar het was nog niet aangekomen, dus waren we voor niets gereisd, en nog één keer, dezelfde dag, om het uiteindelijk op te halen omdat het tablet was gearriveerd. Gelukkig is alles niet voor niets geweest, want het tablet bevalt Barry en Gerda goed, én ik ken de N125 nu uit mijn hoofd.
Vergeleken met vorig jaar is er niet veel veranderd. Wel zagen we dat Evelinho's La Pizza (gele stoeltjes) was verdwenen. Evelinho had vorig jaar al problemen met zijn knie, en goed personeel had hij niet kunnen vinden. We zagen dat er nu een zaak uit de keten 100 Montaditos (zwarte stoeltjes) was gevestigd. We liepen van de week over het plankier langs die tent, en zagen dat er een groepje mensen voor het restaurant stond. Er maakte zich een klein persoon los uit de massa, en daar kwam Evelinho op ons afgestapt. Ik had die kleine niet opgemerkt, maar ons twee lange Nederlanders waren hem al van verre opgevallen. Het ging goed met hem, en zijn knie was al minder pijnlijk. Hij vertelde dat hij de zaak voor vijf jaar aan de 100 OntzettendKleineBelegdeBroodjesketen had verhuurd, zij hadden genoeg geld, en betaalden op tijd, zodat hij niet weer met een debacle was opgezadeld, zoals destijds met Minke het geval was. Minke wilde niet betalen. Lachend namen we afscheid van de kleine huisbaas.
We wisten dat Machteld (Raalte) en Hans (Arnhem) ook naar Monte Gordo zouden komen, dat hadden ze beloofd, en ze hebben woord gehouden. We hebben ze hartelijk ontvangen, leuk ze weer eens te zien, en we hebben ze in de daaropvolgende dagen in de terrasvergaderingen mogen begroeten.
We hebben diverse malen een reis naar Spanje gemaakt door over de brug over de Guadiana-rivier naar Ayamonte te rijden, om daar boodschapjes te doen. Ëén van die keren was afgelopen maandag, en toen we het parkeerterrein van de Mercadona supermarkt opreden beving ons een gevoel van eenzaamheid. Drie, vier auto's op een parkeerterrein waar anders minstens honderd auto's stonden (en dan blijf ik aan de zuinige kant). En wat bleek? De Spanjaarden hadden een vrije dag gecompenseerd gekregen, omdat de Dag van de Constitutie op de voorgaande zondag viel, en dan hadden ze al vrij. Dus onverrichterzake zijn we onmiddellijk aan de terugreis begonnen.
Gelukkig hadden we nog eten in huis, maar de volgende dag zijn we het nog maar een keertje gaan proberen. Toen we bij Mercadona aankwamen, beving ons een beklemmend gevoel. Op de voor honderd plaatsen geschikte parkeerplaats was bijna alles bezet, en reden de Spanjaarden in files rond om een leeggekomen plekje te bemachtigen. Wij hebben ons er maar tussen gewrongen, hebben een parkeerplaatsje gevonden, en zijn er uiteindelijk in geslaagd de Mercadona zonder kleerscheuren te bereiken.
Afgelopen zondagochtend, het was nét 10 uur, werden we geappt door Barry. Of we onmiddellijk naar Avenida wilden komen. Hij had een verrassing, zonder dat hij ons vertelde wát die verrassing inhield. We hadden ons ontbijt nét genuttigd, dus we spoedden ons naar Avenida. Daarvoor moesten we vijf minuten lopen, en buiten adem kwamen we bij Avenida aan. Daar zagen we Barry en Gerda al van enige afstand zitten, raadselachtig glimlachend, maar een verrassing was in geen velden of wegen (avenida's) te bekennen.
Maar toen we binnen stapten, zat er een figuur ineengedoken in een hoekje. Opeens vertoonde de mysterygast zich. Het was Inge's zus, mijn schoonzus, Lenie (Rotterdam-IJsselmonde). Dat was inderdaad een verrassing!. Het bleek dat ze in oktober al een weekje Monte Gordo, weer hotel Casablanca, had geboekt, nadat zij vlak voordat wij op reis gingen, bij ons op de koffie was geweest. Ze had alles goed geheim weten te houden. Wij hebben er niets van gemerkt.
Maar dat was niet de enige verrassing. Ik kwam nét terug van broodhalen, stapte het appartement binnen, en trof Inge aan de telefoon. Ze zei dat ze Sophia (Numansdorp), onze kleindochter, aan de bel had en dat die me iets wilde vragen. Ik pakte de telefoon, en Sophia zei: Opa, wil je me van het vliegveld komen ophalen? Ze wilde een paar dagen naar Monte Gordo komen. Natuurlijk wilde ik dat wel. Ze heeft toen meteen geboekt, en aanstaande zaterdag moet ik dus even naar Faro rijden om Poepie op te halen. Ze kan bij ons op de slaapbank. Ze wil ook even met Mara, Nino's vrouw, praten over een eventuele stageplaats in Mara's Beauty Salon (VRSA). En daarna moet ze natuurlijk naar Faro worden gebracht voor de terugvlucht naar Zestienhoven. We hadden haar al eens gekscherend gezegd dat ze naar ons toe kon komen, en bij ons kon slapen, en dat had ze onthouden.
Mochten er nog meer verrassingen op ons pad komen, zullen jullie daar te zijner tijd zeker over horen.
Vandaag zaten we bij Avenida, en zagen boven de oceaan een wolkenfront naderen. Volgens het weerbericht zou het in de middag bewolkt raken. Omdat ik nog een fietstocht door de zoutpannen, althans, de omliggende dijkjes wilde maken, om de vogels te bekijken, waarvan het in de Salina's wemelt, besloot ik, terwijl het zonnetje nog brandde, een fiets te huren. Vergezeld van mijn verrekijker ondernam ik de tocht op een huurfiets, over de naar Nederlandse normen slecht onderhouden wegen naar de Salinas. Tot mijn blijdschap had men hier ook een verrassing in petto, want een deel van de route had men het afgelopen jaar, toen ik even niet oplette, van een geasfalteerd fietspad voorzien, dus kwam ik nog scherp en in conditie bij de Salinas aan. Het had de afgelopen weken niet geregend, dus de dijkjes waren goed te befietsen. Wel kwam ik veel kuilen tegen, maar die waren gelukkig opgedroogd, Een paar jaar geleden waren Inge en ik ook al eens over de dijkjes gereden, na een regenbui, en kwamen we met grote moeite de Salinas weer uit met drie maal zo dikke modderbanden (eigenlijk leem), zodat we aan het strand de oceaan in moesten fietsen om de banden weer tot originele proporties terug te brengen. Gelukkig was deze ellende mij vandaag bespaard gebleven.
En, vraag je wellicht, heb je nog vogels gezien? Jazeker, veel steltlopers, zoals Flamingo's met hun lelijke grijze jongen (of heet dat kuikens?) , Kieviten, Tureluurs, Steltkluten, "gewone" Kluten, Grutto's, Bontbekplevieren, Witgatjes, Scholeksters, Lepelaars, diverse zangvogels, en, wat ik nog nooit had gezien, een soort Vlaamse Gaai, maar met een zwart hoedje. Dat bleek toen ik het bij thuiskomst had opgezocht een Blauwe Ekster. Helaas heb ik van deze ornithologische pracht weinig kunnen fotograferen, maar gelukkig nog wel wat van het landschap.
Ik bracht de fiets, nadat ik naar MG was teruggereden, terug bij Angela. Angela had mij herkend, toen ik de fiets afhaalde, en omdat de ochtend al grotendeels verstreken was, kreeg ik de fiets, normaal €7,50 per dag, voor €5,00. Ook dat was een verrassing in deze dure tijden. In het appartement teruggekeerd, had ik, behalve goede herinneringen, nog iets aan de fietstocht overgehouden: Zadelpijn. Ik had twee maanden niet op een fiets gezeten.
Ook heeft Inge nog voor de eerste en in Portugal enige Kerstdag een tafel besproken bij Nino, voor het Kerstdiner-Dansant in VRSA. Ik dans slecht, dus ik moet dat maar met dineren compenseren.
Tot zover dit beknopte verslag. Wellicht meer volgende keer.

Geschreven door John.en.inge.op.reis