Het begint nu op een streekroman te lijken. Ik moet beginnen met een naar verhaal, maar aangezien het impact heeft op de vakantie van Inge en mij, kan ik het niet onvermeld laten. Ik vertel hier niets nieuws, want de hele Nederlandse goegemeente alhier is reeds op de hoogte. Wat is er aan de hand? Tussen onze vrienden Ton en Jan is een ruzie ontstaan. Jan heeft iets uit zijn mond laten vallen, wat bij Ton pijnlijk in het verkeerde keelgat is geschoten, waardoor, ik zal het voorzichtig uitdrukken, wellicht mede door eerdere ergernissen, de relatie naar de knoppen is gegaan. Inge en ik betreuren dit ten zeerste. Er is al genoeg ellende in de wereld, maar door dit schisma worden Inge en ik bijna gedwongen een kant te kiezen, maar dat is iets wat wij niet gaan doen. Als ik de beide partijen goed inschat, is dat iets wat zij ook niet van ons zouden willen. Ik hoop dat ik dat goed zie. Wat ik ook hoop is dat, wanneer Jans woordkeuze anders was dan bedoeld, dit op een of andere manier wordt rechtgezet. Iedereen maakt fouten, en zelfs u en ik zijn daarop geen uitzondering. Maar ondanks onze verschillen, fouten en onhebbelijkheden zijn er ook veel overeenkomsten. Hopelijk kunnen wij met zijn zessen ooit nog eens door één deur. En in ieder geval willen Inge en ik met elk van de partijen door één deur. Tot zover Nelson Mandela.

We liepen vanmorgen het hotel uit met Jan en Coby om ergens koffie te gaan drinken toen Inge op het idee kwam om dat te gaan doen bij Guarita, het terras boven de Praia Verde. Met de auto een paar kilometer verderop, en waar de Lemckerts gisteren ook al waren geweest. Het terras met het heerlijke panorama schonk een kostelijke kop Cafe Americano, maar had geen koek of gebak voor de zoetekauwen op voorraad. Zal wel komen vanwege het rustige seizoen. Nadat we de koffie op hadden, en genoten te hebben van het uitzicht, maar nog steeds trek hebbende in gebak, stelde ik voor om naar Altura te gaan, naar een cafeetje dat, zoals we in eerdere jaren hadden ontdekt, een heerlijke meringe mão serveert, dat is zandtaartbodem met limoencrême en gezoet opgeklopt eiwit. Zo gezegd, zo gedaan, maar helaas, geen meringe mão. Ik vertelde de uitbaatster dat wij speciaal vanuit Holland waren gekomen om het heerlijke gebak te eten, en dat zorgde slechts voor een glimlach en een verontschuldigende blik. Toen maar een vruchtenschuitje bij deze dag onze tweede kop Americano.
We zijn een stukje verder gereden, naar Casela Velha, gelegen op een heuvel, geheel wit met blauwe accenten geschilderd, met alweer een prachtig panorama over de lagune. We besloten dat dit het mooiste uitzicht was van de Sotovento, de oostelijke Algarve.
De ochtend was stiekem overgegaan in de middag, toen we bemerkten dat we toch nog wel een lunch tot ons wilden nemen. Wij zijn daarom "binnendoor" naar Porto Nova gereden, waar we in de parkeergarage van het grote winkelcentrum hebben geparkeerd op verdieping -2 op plaats G05. Op de bovenste verdieping zijn veel eettentjes, van gezond, vegetarisch, veganistisch tot vet en cholesterolverhogend.
Ons oog viel op een eettent waar veel Portugezen in de rij stonden: Sultan Kebab, waar men een menu presenteerde dat al onze verwachtingen te boven ging. Ik moest het even in Translate opzoeken, maar coxos de frango betekent kippendijen. Kippendijen (en wat een grote) dus met sauce arabe, met sla, tomaat, uienringen, patat en met o.a. cardomon gekruide rijst, een bord met een berg erop, en met een drankje, voor de ongelofelijke prijs van..........drie euro negenennegentig ! Ongelofelijk lekker ook, en we hebben het in de open lucht in het zonnetje op het terras op de derde verdieping opgegeten, met een prachtig panorama van de Tavirese zoutpannen. Na een ijsje zijn we naar de parkeergarage gegaan om onze auto op te halen. We kwamen op G05 op verdieping -2, maar onze tuut was nergens te bekennen. Hadden we ons in de verdieping vergist? Dus naar -1, waar ook een G05 was, maar daar stond onze auto ook niet. De auto is gestolen, dacht ik, en ik zag ons al een fiets huren om naar Monte Gordo terug te fietsen. Na aangifte bij de politie, natuurlijk. Vertwijfeld stonden we bij de lift, toen we aangesproken werden door een Portugees, die ons vroeg of we onze auto niet konden vinden. Inderdaad, zeiden we. Hij vermoedde dat onze auto aan de andere kant van het winkelcentrum stond. Daar was ook een G05 op de -2. Dat was 300 meter lopen, en inderdaad, daar stond ons vehikel, ongerept, ready and able. Snel naar Monte Gordo, bij Avenida nog even een drankje genomen, van de schrik bekomen, en toen het koud werd de benen genomen. We hebben thuis alleen maar een kopje koffie genomen, zo vervuld waren wij.

Geschreven door John.en.inge.op.reis