Het hotelontbijt hebben we genegeerd, en zijn op de Alameida de Hercules gaan eten in een tent waar de Spanjaard ook gaat ontbijten. Hier wordt je croissantje al voor je overlangs doormidden gesneden, even op de hete plaat gelegd en geserveerd met boter en marmelade en voortreffelijke koffie. Simpel, maar genieten. Het was nog vóór tienen, toen we gingen lopen. En gelopen hebben we. Het was nog koud in de straten, maar alleen in de schaduw. Maar de zon stond nog zo laag dat er overal schaduw wás. We liepen op Sevillaanse wijze, dus zigzag door de stad, de unieke stratenplan volgend en de architectuur bewonderend van kerken, gebouwen en huizen. Je raakt in Sevilla niet uitgekeken, op elke hoek lijkt wel een kerk te staan, en als je niet uitkijkt raak je ook niet uitgelopen. Aan het eind van een straatje zagen we de Giralda (de Windvaan) staan, de klokkentoren van de kathedraal, die zo genoemd is naar het beeld met de windwijzer dat bovenop staat. Althans, een copie. Het originele beeld staat beneden, voor een zij-ingang van de kathedraal. Achter de kathedraal vingen we de eerste zonnestraaltjes op. Een weldadige warmte kwam over ons. We kwamen langs het Alcazares Reales, kortweg het Alcazar genoemd, een paleis uit de 14e eeuw, voor de Spaanse koning gebouwd door Moorse bouwvakkers en architecten, in de zogeheten Mudejar stijl. Nu beginnen voor ons de jaren te tellen, en dat pakte voordelig uit. Bij het Alcazar mochten pensionado's (en gehandicapten) voor 2 euro naar binnen. We moesten van de lokettiste wel ons ID tonen, waarop ik mij afvroeg of ze mij soms 20 jaar schatte. Bij het paleis is ook een hoog ommuurde tuin die de sporen van zes eeuwen tuinaanleg toont. Het lopen moe, zijn we daar even neergestreken, en na het genot van een bakkie koffie in de warme zonneschijn bijna in slaap gevallen, zo aangenaam scheen het winterzonnetje tussen de (zeer hoge) palmen en (kleine) Chinezen door.
Vervolgens hebben we onze wandeltocht voortgezet en zijn we de kathedraal nog maar eens gaan bezoeken. Wat me direct weer opviel waren de zeer brede pilaarbasementen waarvan er enkele, tot mijn grote verbazing, ingepakt waren in reclamezuilachtige omhulsels, met reisgidsachtige uitleg, en zo dus de unieke zuilenvoeten aan ons oog onttrok. Welke idioot bedenkt nou zoiets? Zo waande je je in de Efteling, vooral toen we bij de beroemde "gouden muur" kwamen, de wand achter het hoofdaltaar, waarin ik weet niet hoeveel kilo's goud zijn verwerkt en waarop de bijbel in beeld wordt gebracht. Het Efteling-effect werd nog versterkt door een steeds van onderdeel naar onderdeel springende spotlight. Welke idioot bedenkt nou zoiets? Gelukkig is er ook veel moois of interessants te zien. Zo is er het Mausoleo de Christoval Colon, het graf van Columbus, in de vorm van een kist, gedragen door 4 gewapende hoogwaardigheidsbekleders. Dit is één van de vijf plaatsen ter wereld, waar, naar men beweert, de oude Christophorus begraven ligt. De andere vier plaatsen zijn natuurlijk nep. Of??
Ook is er het grafmonument van een bisschop, waarvan men het zielig vond dat hij zo lang moest liggen, zodat ze hem drie (!) kussentjes in zijn nek hebben gegeven. De kathedraal verlaten en weer verder lopend, dit keer langs een "gewone" Sevillaanse verkeersader, nog wat gegeten, en bij de "Parasol" uitgekomen. Daar hadden ze een witte plastic feesttent bijgebouwd, die het mooie direct van het buitengewone ontwerp wegnam. Om bovenop het Parasol over een plankier van 80 meter te mogen lopen moest je 3 euro betalen. Voor pensionado's had men hetzelfde tarief. Dat hebben we maar niet gedaan, en omdat het fotogenieke en unieke van het project was weggenomen, ook maar geen foto gemaakt. Maar weer doorgelopen en na een tijdje op de Alameida de Hercules beland voor een verfrissing/versnapering, in het zonnetje onder de oude platanen wegdromend en mensen kijkend. Toen we het zat waren naar het hotel teruggegaan om verder wat te rusten. Vanavond gaan we er misschien nog wel op uit, maar dat leest u wellicht morgen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis