Gisteravond om negen uur local time zijn we naar de Avenida gegaan, waar het al snel druk werd met feestgangers die op het vuurwerk en het poppodium afkwamen. Wij konden nog nét een extra tafeltje bijschuiven, met bijbehorende stoelen, want even later schoven Wil en Hennie, Mieneke en Ko en Johanneke en Willem ook aan. De stemming kwam er al gauw in, ondanks dat de muziek hard stond , echte mediterrane hiphop en hardwatermuziek. Even later begon het poppodium geluid te geven. De bassen deden de ruiten zichtbaar trillen. Het verloop van de avond is onbeschrijfelijk, of ik kan het me niet meer zo scherp voor de geest halen na al die glaasjes port, Het poppodium, dat toch honderd meter verwijderd lag, overstemde de Avenida muziek, dus die hebben ze maar uitgezet. Om twaalf uur brak het befaamde Monte Gordo Vuurwerk los. De eigenaar van Avenida deelde flessen nep-champagne uit en we proostten allemaal op het nieuw jaar. Iedereen viel iedereen om de nek, en Wil wenste me tot twee maal toe een gelukkig nieuwjaar. Ton en Mary waren naar het vuurwerk geweest en kwamen ook de Avenida binnen. Ze hadden op het plankier, onder het oorverdovend vuurwerk, dat vanaf het dak van het casino was afgestoken, een goede stofwisseling gehad. Het vuurwerk duurde overigens nog geen tien minuten, toen werd het stil, maar het poppodium brak meteen los in nog meer trommelvlies-tergende tranentrekkende takkenherrie. Dat zou tot een uur of drie duren, maar dat hebben we niet afgewacht. Om een uur of twee zijn we met Ko en Mieneke naar het hotel teruggelopen. De beide dames moesten onderweg ontzettend naar de WC, maar ze moesten zo lachen dat ze het niet geheel droog hielden.
We besloten om vandaag eens alcoholvrij te vervolgen. Voorlopig nog zonder hulp van de AA, de Anonieme Alcoholisten. Trouwens ook zonder de WW, de Weight Watchers. We bereikten onze kamer zonder al te veel overlast voor de buren. Het was al kwart over tweeén, en gingen naar bed.
We vielen snel in een verkwikkende, diepe slaap.
Om negen uur, de zon stond te blinken aan de hemel, werden we wakker. Het eerste ontbijt van 2019 smaakte ons matig. Het brood was namelijk van vorig jaar. Daarna naar de Avenida, waar het personeel, dat zeker tot drie uur had gewerkt, al weer monter en opgewekt hun diensten verleende. Behalve Cristina, die niet was uitgeslapen, dachten we, toen ze onze koffie bracht.
We besloten nog eens langs het strand te gaan lopen, dat hadden we dit jaar nog niet gedaan. Ik kan uren naar de branding kijken, net als naar een open haard of een aquarium. Het geeft een enorme rust. De zee leek iets onstuimiger dan vorig jaar, de meeuwen leken iets minder schuw dan vorig jaar, evenals de drieteenstrandlopertjes, die met hun snelle pootjes ons voorgingen langs de vloedlijn.
We zagen de prullenbakken op het plankier afgestampt waren met drankflessen, en zijn nog maar even naar Burger Ranch gelopen voor de eerste hamburger van het jaar. Daarna besloten we nog even bij het zwembad te gaan liggen, ik onder een parasol, want ik moet een beetje oppassen met zonlicht. Bruin ben ik al genoeg.
Toen de zon zich verschool achter de huizen aan de overkant van het plein, hebben we onze biezen gepakt, en gingen we maar eens niet borrelen.
Vanavond maar tonijnsalade, en vroeg naar bed.

Geschreven door John.en.inge.op.reis