Ja , dat is wat "de Fransen" zeggen, zegt men. Afscheid nemen is een beetje sterven. Maar om een beetje spijtig gevoel nou meteen een beetje sterven te noemen? Vandaag moesten wij wat mensen laten vertrekken. Inge's zus Lenie zou 'smiddags naar Rotterdam terugkeren, en Barry en Gerda morgenochtend vroeg. Maar eerst hebben we koffie + Pickwick thee gedronken. Omdat Lenie de regen meegenomen had naar Monte Gordo (en het heeft wat geregend!) stonden wij erop dat ze de regen weer mee terug naar Rotterdam te nemen. En dat was aan het weer meteen te merken. De zon floepte af en toe tevoorschijn, en de temperatuur liep meteen op. Toen was het uur van de waarheid gekomen, en namen Peter en Crista, Willem en Johanneke en Ko en Mieneke en het voltallige Avenida-personeel afscheid van Lenie, en andersom., waarna we Avenida verlieten. We hebben nog soep gegeten op de hotelkamer, en toen was het moment voor Lenie aangebroken om ons te verlaten. De taxibus kwam om vijf over drie, en wij liepen met z'n drieën naar de uitgang van Alba. Barry en Gerda kwamen ook aanlopen om Lenie uit te zwaaien, en toen de taxi kwam, ging Lenie's bagage achterin, wij namen afscheid van Lenie, Lenie nam afscheid van ons allen, en ging naast de bestuurder zitten, om hem de weg te kunnen wijzen. De bus reed weg, en maakte nog een ererondje om het plein, kwam aan de overkant weer voorbij, zodat we nog een keer konden zwaaien, en toen verdween de bus in de richting van de overige hotels uit het zicht. We gingen met de auto, met Barry en Gerda, naar Avenida. Daar hebben we nog wat met de oude ploeg oude koeien uit de sloot gehaald. Maar aan alles komt een eind; er moest afscheid genomen worden van Barry en Gerda, die de vogende dag in alle vroegte zouden vertrekken. Ook zij zeiden de staf gedag en tot ziens, en daarna volgde een emotioneel afscheid van ons allen, behalve van mij. Ik zou ze naar hun appartement brengen, waar ze nog wat mondvoorraad hadden die zonde was om weg te gooien. Er wordt al genoeg verspild op deez' aardkloot, nietwaar? Dus ik kreeg bami groente, patatas bravas en (goede) insecticide mee, waarna een emotioneel afscheid plaatsvond in het appartement waar zij nu voor het laatst zouden overnachten. Mogen zij morgen een goede vlucht en daarna een voorspoedige verhuizing hebben. We zullen ze van de zomer eens opzoeken, en als het even kan, zei Barry, kunnen we dan Ton en Mary meenemen, want die wonen op de route.
Ik liet de auto voor het hotel staan en liep terug naar Avenida, om Inge weer op te halen. We zouden met Mieneke en Ko naar restaurant Migalhas gaan om te dineren. Ko en Mieneke waren even naar hun appartement gerolstoeld, en we zouden elkaar treffen bij Migalhas. Wij liepen samen met Willem en Johanneke op, tot onze wegen zich scheiden moesten, anders zouden zijn hun huis voorbijlopen. Toen Inge en ik bij Migalhas aankwamen, zaten Mieneke en Ko al aan het brood met olijven. Wij zetten ons aan de inderhaast door het personeel aangedragen aangesloten tafels. We hebben lekker gegeten; Inge en ik de inhoud van schelpjes (zaagjes) , Ko en Mieneke soep, Inge een mixed grill, Ko tonijn, Mieneke en ik een zeetong meunière, met wijn, afgesloten met een dessert en koffie, en een glaasje amandellikeur van de zaak.
Alles geserveerd met een kwinkslag en een glimlach door de ober Paolo Soussa. Hij had zijn naam op het papieren tafelkleed geschreven, nadat ik hem ernaar had gevraagd.
Toen was ook de beurt aan Mieneke en Ko om afscheid van ons te nemen. Voor een paar uur maar, want we spraken af elkaar de volgende dag te treffen bij Melissa.
Inge en ik liepen naar ons hotel en gingen meteen te ruste.

Geschreven door John.en.inge.op.reis