Vanmorgen eerst Ton gebeld, omdat we gisteren hoorden dat ze ziek zouden zijn. Inge dacht dat we misschien boodschapen voor hen zoudem moeten doen. Maar da was nie. Ton zei : het is net Coronation Street, als je een paar keer niest ben je ziek. Ze zouden vandaag naar Vila Real gaan lopen, dus nix ziek. Glukkig maar, want ziek is niet leuk, zeker niet op vakantie.
We zij eerst koffie gaan drinken bij Fantasy, waar Jan en Coby al zaten. Daarna zijn we het plankier afgelopen, naar {?} Muchama (?), een gloednieuwe tent. Waren we nog nooit geweest, maar zag er wel gezellig uit. Weer koffie, Inge water, en ik later een amandellikeur, de plaatselijke trots. De prijs viel mee, dus als oprechte Hollanders komen we daar nog wel eens terug. De inrichting zag er verzorgd uit, en ik herkende de stoelen. Die had ik al eens gezien bij de Bijenkorf in Rotterdam. Niet deze stoelen, natuurlijk, maar net zulke.
Thuis een broodje gegeten, met een kop tomatensoep, en daarna naar de Avenida voor een wijntje. Of twee. Of drie, wat mij betreft dan. Inge hield het bij cola, maar dat is ook slecht voor je.
We spraken af dat we met Co en Mieneke, Aad en Lenie, Jan en Coby naar Restaurant O Tapas zouden gaan, en, wanneer daar geen plaats was, we naar Restaurant Migalhas II zouden gaan, in dezelfde straat. Dat er geen ruimte zou zijn is niet zo onwaarschijlijk, want Monte Gordo is overspoeld door Spanjaarden, die hier het weekend van Immaculada Conceiçao, Maria onbevlekte ontvangenis, kwamen vieren. Maar er bleek gelukkig plaats te zijn bij O Tapas.
Hierna volgt een verslag van een diner bij O Tapas, het restaurant met de meeste bekendheid bij de Nederlandse expats, Vooral vanwege het overvloedig schenken van drank, een halve liter wijn, kleur naar keuze, per persoon, en een amandellikeur. Inge had varkensvlees en ik tong, salade vooraf en ijs met slagroom na, voor een tientje per persoon. Weer onbegrijpelijk. Toen we naar huis toe liepen hebben we een gezang aangeheven, Als de klok van Arnemuiden, Bij ons in de Jordaan, En altijd komen er schepen aan Katendrecht voorbij, en meer van dat soort klassiekers. Tot mijn verbazing kon ik alles meezingen. Jan en Co liepen achterop, en konden onze muzikale uitspattingen maar moeilijk waarderen. Maar de rest had ongelofelijke schik. Coby had de dag van haar leven. Vandaag weinig foto's, maar dat komt later wel. Morgen een kater? Wie zal het zeggen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis