We werden wakker, gelukkig maar, en zagen door de gordijnen dat het tamelijk licht was. Het duurde echter niet lang, voordat het aanmerkelijk donkerder werd. In de verte hoorde ik het rommelen. We schoven de gordijnen open, en op dat moment brak er een wolk. Dit uitte zich in een wolkbreuk, en plotseling een flits, direct gevolgd door een donderslag. Het regende werkelijk dat het goot, en heel de Alameda de Indias, waaraan ons appartement was gelegen, stond in een mum van tijd blank. Ik heb het nog even nagekeken, maar een mum is een handomdraai. Wie zijn hand heeft omgedraaid heb ik niet kunnen achterhalen. Toen ging mijn telefoon. Ik pakte hem op, en zag dat het Ton was, die zich op 503 meter ten zuidoosten van mij bevond, in Hotel Dunamar. S.O.S. - S.O.S. klonk het. Ik nam aan dat op een halve kilometer hemelsbreed het noodweer ook had toegeslagen, en dat Dunamar in de oceaan dreigde weg te zinken. Dat was met Atlantis ook al eens gebeurd. Daar heeft Donovan nog een liedje over gemaakt. Ton (en Mary in de achtergrond) hadden de helikopters al boven Dunamar gehoord, die ter evacuatie van de grijze bewoners waren aangekomen. Met een trillende stem nam Ton afscheid, in de veronderstelling dat we elkaar nooit meer zouden treffen. Veel vertrouwen in het organisatievermogen van Dunamar had hij blijkbaar niet. Gelukkig, zoals we later zouden ondervinden, liep het allemaal niet zo'n vaart. (vaart = gegraven waterweg)
Het regende nog een tijdje door, toen een waterig zonnetje zich aankondigde. We zaten nét aan 't ontbijt toen we een hoop gebrom hoorden. Een bezem-/zuigwagen van de gemeente reed over de Alameda, de bladeren bijeen vegende, en deze vervolgens opzuigende. Het merkwaardige was, dat deze wagen (Cityvant stond erop) zeven keer heen en zeven keer terug over de Alameda reed, ondertussen zijn belangrijke werk uitvoerend, onder het uitstoten van een enorm kabaal.
We moesten nog wat boodschappen doen, in Spanje, dat toch wel naast de deur ligt. Toen we naar de auto liepen, die door de hevige regen wel mooi schoon was gespoeld, zagen we dat de Cityvant zijn zevenvoudige tour niet goed had volbracht, want de Alameda lag nog vol dode bladeren.
In Ayamonte was het ook al nat, en we zagen dat het geen zin had om in de auto te wachten tot het droog werd. Dus door de regen naar het half overdekte winkelcentrum.
Daar zagen we een leuke winkel met jassen (grootste maat XXL) die mij niet pasten. Leuke schoenen (grootste maat was 45, en ik heb 46, zo zie je wat er gebeurt als je op grote voet leeft) Boodschappen gedaan, naar huis gegaan, en daarna geluncht. Vroeg naar Avenida gegaan, waar we eerst twee abattonado's bestelden. Dat is hetzelfde als twee café's Americano, maar dat vinden we sinds Trump geen sympa naam.
We hoorde, zittende bij Avenida, dat de oceaan brulde. Ik ben tot op het plankier gelopen om er een foto of wat van te nemen, dichterbij ben ik niet gegaan met dat takkenweer. Iedere Portugees liep echter te lachen, en ik begrijp dat wel. Afgelopen zomer waren de bosbranden immers niet van de lucht geweest.
Maar ik denk dat het weer van vandaag er voor heeft gezorgd dat de stuwmeren weer zijn gevuld, en de grond doorweekt. Dat betekent overigens wel, dat een fietstocht over de dijkjes langs de zoutpannen van Castro Marim er zeker voor de tijd van ons verblijf in MG niet meer inzit, vanwege onpasseerbare plassen en plakkende modder. Gelukkig hebben we nog geen fiets gehuurd bij Ruiz.
Bij Avenida is de hele club ongeschonden aangekomen. Willem en Johanneke (maar dat was maar een klein stukkie), Ko en Mieneke (iets meer afstand, maar ook verkouden, maar dat waren ze al).Ook Ton en Mary waren goed door de evacuatie gekomen, en over Dunamar hoeft nog geen liedje te worden geschreven.

Geschreven door John.en.inge.op.reis