Mensen, wat waren we vroeg op voor ons vakantiedoen. Om kwart over acht stonden we op de koude plavuizen, die bijna de buiten-nachttemperatuur hadden aangenomen. Dat trok meteen op naar de blaas, die erop stond onmiddelijk geleegd te worden. Na wat dringen bij de badkamerdeur is het allemaal wel goed gekomen, gelukkig. Eerst verwarming aan. Snel het ontbijt gemaakt, met voorgeperst mandarijnensap, de laatste koffie en stokbrood uit de oven, kaas, ham en honing. Gewassen en aangekleed, en toen moest de zwarte road devil geladen worden met : één koffertas met servies (zwaar, op de achterbank , geflankeerd door 2 rolkoffertjes met uitsluitend kleding, laptop en medicijnen, alles benodigdheden voor de terugreis, één koffertas met kleding (in de kofferbak), geflankeerd door één fototas, en daarbovenop 1 tas met schoenen en nog een nieuw aangeschafte tas met kleding, 2 boodschappentassen met allerlei en nog wat, achter de stoelen, 1 linnen tas met cola en snoep voor onderweg (in de cabine), en twee schoudertassen voor de zonnebrillen en telefoons. Het paste precies, en de hoedenplank kon gewoon op zijn plaats. Alleen was er geen ruimte meer voor het tasje dat we voor Mary moesten meenemen. Dat hebben we maar in het appartement achtergelaten..... Nee, hoor, geintje! We hebben het tasje onder de auto tussen de uitlaat geklemd, achter de katalysator, lekker warm...... Nee, hoor, geintje! Er was nog precies ruimte tussen de boodschappentassen. Alles afgedekt met een zwarte plaid, en je zag er van buiten niets meer van. Om kwart voor tien (Portugese tijd) reden we weg vanaf de Rua de Katavento. Het was zonnig, en hadden de zon rechts van ons staan.
Onderweg tanken in Spanje. Bij het tankstation stond een sinasappelboer, die zijn sinasappels te koop aanbood. Moest ik even een plaatje van schieten. Zelf koffie getankt in een oud chauffeurscafé. En verder ging het via Ecija en Cordoba totdat Valdepeñas in zicht kwam, na vierhonderdvierenzeventig kilometer. Een hele ruk, voor ons doen. Ik had het hotel, of eigenlijk Hostel, een Posada, althans zo heette het, in mijn TomTom gezet, en waren er meteen recht op af gereden, de afgesloten binnenplaats op en toen naar de receptie. Het onderkomen was wel wat gedateerd, maar had ook iets gezelligs, met grote plavuizen op de vloer, en eiken deuren met elk vier grote koperen scharnieren en een scheef opgeplakt vluchtplan. Ontbijt tussen zeven en tien, en het restaurant geopend om eenentwintig uur. En het was inmiddels koud geworden, maar gelukkig werkte de verwarming prima. Nadat we geïnstalleerd waren zijn we Valdepeñas gaan verkennen. Veel was er niet te zien, (kerk-alert!) een oude kerk, met het beeld van een oude bekende, die we in Assisi ook al eens waren tegengekomen. Ik herkende hem meteen! Het was Fransiscus, maar hij zei niet veel, de stijfkop, en dat terwijl er verteld wordt dat hij zelfs met dieren kon praten. We hebben wat door het koude, ongezellige centrum gelopen, waar ook een beeld van een andere oude bekende, Don Q. te paard, stond. We waren in het hart van La Mancha, de streek waar Don Quichote vandaan kwam. We hadden trek gekregen, maar alle restaurants gaan om negen uur pas open.We zijn neergestreken in een patisserie/bakkerij, die wél open was, en waar het heerlijk warm was. Maar van Valdepeñas, een klein stadje temidden van de wijnstokken, wisten we dat er niet veel te doen was. Dat hadden we al gegoogled. En de koude maakte het ook al niet om uit te houden. Vandaar dat we niet voor een tweede overnachting in V. gaan.
Morgen hebben we Soria in het vizier. Een vierhonderd kilometer ver van hier.

Geschreven door John.en.inge.op.reis