Jan wist nog een mooie route. Bij Tavira naar het noorden. Had hij enkele jaren geleden gereden, en raadde ons aan deze ook te rijden. Dus vanochtend zijn Coby, Jan, Inge en ik in de auto gestapt en na koffie en harde koek bij het bakkertje via de N125 met het slechte wegdek richting Tavira gereden. Jan als coördinator, ik als chauffeur, en de dames achterin. De N125 was druk, en bovendien had je alle aandacht nodig om niet in al te diepe kuilen te rijden. Zonder kleerscheuren reden we bijna nog de afslag naar Cachopo voorbij, maar het lukte op tijd om het stuur een draai te geven, en reden we een andere wereld binnen. Aanvankelijk een wereld met afwisselend agrarische en natuur bestemming, met sinaasappel-, en citroenboomgaarden, granaatappels, peren en weet ik wat al niet. We hebben nog enkele citroenen, die over de berm groeiden geplukt. Allerhande zang-, en roofvogels kruisten ons pad. De weg voerde met bochten de bergen in en we slingerden wat af, terwijl we hoogte wonnen. De agrarische bedrijven werden sporadischer, en de aanplant van pijnbomen intensiever. We kwamen door dorpjes met 2 of 3 huizen, en Jan had het plan opgevat om koffie te gaan drinken bij de eerste de beste tent met een paar stoeltjes en een klein hondje voor de deur. Helaas geen teken van leven, en ook het hondje bezweek bijna van angst. Het volgende wegrestaurantje dan maar. Ook dicht. Uiteindelijk kwamen we, zes kilometer vóór Cachopo bij een tentje waarvan de deur openstond, en was er binnen enig leven te bekennen. Achter het huisje was een helling naar beneden, met daarachter een zanderige vlakte, in de binnenbocht van een rivier, waar een tiental campers met Nederlandse kentekens stonden. De camperrijders zaten in een rijtje op stoeltjes voor de campers, ons aan te staren toen we uitstapten (wij hadden een Portugees kenteken) maar toen ik zwaaide, zwaaiden de mooiste dames terug, verkikkerd op mijn gebruinde gestalte. (Ja, als je je niets verbeeldt, ben je niets.) Na wat Nederlandse woorden over en weer kwamen er enkele mannen een praatje met ons maken. We vroegen of we in het restaurantje ook konden eten, maar volgens zeggen kon dat alleen op bestelling. We gingen op het terrasje dan maar koffiedrinken en zouden later in Cachopo wel wat te eten vinden. Daar liep ook een Belgische vrouw van 81, die geboren was in Maaseik, en die al 12 jaar alleen met haar twee respectievelijke, opeenvolgende campers aan het rijden was, en een plaatsje aan de weg bij het restaurantje aan de weg had gevonden, niet naast de Hollanders. Awel, we konden best daar eten, en zij zou het wel regelen. Even later kwam ze terug en zei dat er voor twee personen bacalaõ was, en een hoop varkensvlees, want er waren van de week 3 zwarte Spaanse varkens geslacht. We bestelden voor 2 personen vis en voor 2 personen beroemd Portugees zwart varken. De Belgische begon zich als bediende te gedragen, ter assistentie van Maria Vivelinda Alfonso Horta, de uitbaatster, en regelde alles voor haar en ons. Na een tijdje verscheen het eten: Een schaal met kabeljauwstokvis, op Portugese wijze met zoete uien en gekookte piepers, een schaal met karbonades en speklappen, een schaal sla met tomaten, aangemaakt met olie en azijn, een schaal eigengemaakte frites en een mand met zwaar brood. En een schaaltje olijven. Alles te besproeien met een kan wijn, maar omdat ik nog moest rijden, moest ik het doen met een colaatje. Inge ook, uit solidariteit, dát dan weer wél. We lieten het ons goed smaken, terwijl het vlees ondertussen werd aangevuld. Het smaakte alles voortreffelijk, uitstekend en fantastisch, en we waren blij dat we op de eerste twee adressen geen gehoor hadden gekregen. We zaten ons te verkneukelen, dat we zoiets moois tegen waren gekomen. Maar het was teveel eten voor ons. Één hele karbonade ging er niet meer in. De Maaseikse liet hem inpakken in alufolie, en Jan nam hem aan om hem later in Monte Gordo op het terras te presenteren. Het werd tijd om af te rekenen. Toen we naar binnen liepen om te betalen, zagen we nog een oud vrouwtje, de tante van Maria, 90 jaar oud, die zat te borduren en die we desgevraagd mochten fotograferen. Speciaal voor ons maakte ze de hoofddoek die ze onder haar hoed droeg los, terwijl ze netjes stil bleef zitten voor de foto. Ze zou in januari 91 jaar worden, als ze bleef leven. Maar toen moesten we betalen voor ons koningsmaal. De kastelein maakte de schade op en we stonden versteld. Voor het geheel moesten we 40 euro neertellen. Dat kan alleen in de heuvels van Cachopo.
We werden allemaal hartelijk uitgezwaaid, ook door de campers, en vervolgden onze weg, die inmiddels in de terugtochtstand via Martim Longo was geschakeld. Wederom door de fascinerende natuur, met hier en daar de pijnbomen als broccoliplanten tegen de bergen geplakt. Via Vila Real kwamen we terug in Monte Gordo, waar we nog even langs het terras van de Avenida (=laan, vreemde naam voor een uitspanning) waar we even een afzakkertje haalden, en Jan zijn meegebrachte karbonade presenteerde, die door enkele stamgasten spoedig werd verorberd.
We spraken om 7 uur die avond af, om naar Vila Real te rijden, omdat Coby de feestverlichting aldaar aan een onderzoek wilde onderwerpen. Maar om 6 uur zaten we al klaar, en zijn bij de Harderwijkers op de deur gaan kloppen om te vragen of ze eerder wilden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. In Vila Real eerst koffie gedronken in een Pastellaria, waar we werden weggekeken, omdat de zaak, zo bleek, moest gaan sluiten. Toen de hoofdstraat ingelopen, waar één voor één de winkels sloten. Blijkbaar hadden ze afgesproken om ons een voet dwars te zetten, en om 7 uur dicht te gaan. Nog een geluk dat we een uur eerder waren gegaan dan aanvankelijk afgesproken.
Dus terug naar het hotel. Het was een van de betere dagen geweest, zo hadden we Portugal nog nooit meegemaakt, onthullend, boeiend, maar wel vermoeiend.

Geschreven door John.en.inge.op.reis