Cachopo stond op het programma, met name Restaurant Retiro dos Caçadores, waar we samen met Ton&Mary zouden gaan eten. We vertrokken met fantastisch mooi weer, en reden over de N125 richting Cacela Velha, dat mooie kraaiennest met het Uitzicht met een hoofdletter, een van de mooiste plekjes van de oostellijke Algarve.
We hadden van Brabantse Ruud gehoord dat daar een cafeetje was, waar ze gebak verkochten, zó groot. (Ruud hield zijn handen 20cm uit elkaar.) Daar zouden we eerst koffie met gebak gaan eten. We vonden een parkeerplek en liepen het hooggelegen dorp in. Maar helaas, het café was gesloten. Dus geen koffie, geen gebak. We hebben nog wat rondgelopen, het kerkhof bezocht, en wat kleur opgelopen in dit van oorsprong typisch Moorse dorp, en zijn toen richting Cachopo gereden, ca. 50 km landinwaarts. We hadden nog steeds trek in koffie, dus stopten we bij een uitspanning in de bergen. Het was inmiddels twaalf uur geworden. Snel de auto geparkeerd, en we liepen het terras op. De kleine, dikke eigenaar liet desgevraagd weten geen prijs te stellen op onze aanwezigheid, tenzij we wilden eten. De tafels waren als zodanig gedekt, zowel op het terras als binnen. Teleurgesteld liepen we van het terras af naar de auto, want we hadden voor het eten een andere locatie gepland. Toen we bij de auto stonden kwam de vrouw van de man die ons had geweigerd naar buiten en riep in het Frans of we koffie wilden. We riepen "oui", en ze wenkte ons naar binnen, om daarmee te laten zien wie écht de baas was. Ze had haar man blijkbaar de les gelezen, want de man bediende ons verder met een glimlach. We lieten ons de koffie goed smaken, evenals de pasteis de nata.
Koffie op, verder met die kar. Toen we naar buiten liepen kwam er een fietser het terras oplopen. We wisselden wat woorden en we hoorden dat hij een Belg was. Ton zei dat hij dacht dat de man uit Dendermonde kwam. De man stond even met stomheid geslagen, keek Ton aan alsof de nieuwe Messias was opgestaan, en zei toen, met grote bewondering dat hij op 6 km van Dendermonde woonde, in Zele. Hij nam met ontzag afscheid van ons. Hij zal nog wel enige tijd met het voorval in zijn hoofd zijn rondgelopen. We stapten in en vervolgden onze tocht naar Cachopo. Inge was vergeten de slingerbochten in de bergen te tellen, maar het waren er meer dan honderd. Ook reden we langs berghellingen vol met bloemen, zonnerozen. Het wilde maar niet lukken met de afstelling van de airco, waardoor ik het in het zonnetje achter het autoglas zo heet kreeg dat ik tijdens het rijden wilde uitstappen. Ook op de achterbank zat men te smelten. Ik zal mijn uitlatingen hier niet verwoorden, maar die waren gelukkig snel vergeten toen we, door wat knopjes in te drukken, de airco toch nog aan de praat kregen. Franse logica in die Renaults.
We passeerden het restaurant Paraiso de Serra, waar we twee jaar geleden zo heerlijk gegeten hadden van pas geslachte zwarte varkens, en één jaar later botweg geen eten konden krijgen, omdat men blijkbaar niet aan slachten was toegekomen, waardoor we genoodzaakt waren door te rijden naar Cachopo, om daar in Retiro dos Caçadores heerlijk te eten . Vandaag reden we maar meteen door, en kwamen even later aan bij de Caçadores.
We liepen door het met oude mannetjes bevolkte café, naar het daarachter gelegen restaurant. Toen Ton met Mary even naar het toilet was, hebben we Mary's nog lege bord omgedraaid, en daaronder een paar oorbellen, die we van de week gekocht hadden, verstopt, Mary is morgen jarig. Toen ze terug kwam, en haar bord omdraaide, was de verrassing groot. De oorbellen met blauwe stenen vielen in de smaak, en werden meteen gepast. Gelukkig had Mary gaatjes in de oren, dat hadden we van de week al gecheckt, anders hadden ze niet gepast.
De eigenares Otilia en haar dochter (naam vergeten, moet ik even aan Ton vragen, die heeft een ijzersterk geheugen) bedienden ons vriendelijk, brood, olijven, kaas, lamskoteletten en varkenskoteletten, frites, salade, een jarre wijn, en cola voor de chauffeur. We lieten ons het gebodene goed smaken.
Ton, die lekker op zijn lamskoteletje zat te kluiven, slaakte een zachte vloek, hij had een tandje uit zijn gebit gebroken, en het ingeslikt. Er werd nog even gediscussieerd hoe de tand terug te krijgen, maar omdat we zaten te eten wilde ik daar niets van weten.
Maar lekker gegeten hoor. Komt zeker door de berglucht. Na het eten hebben we nog even onder een staalblauwe hemel een wandeling door Cachopo gemaakt, om de spijsvertering en de bloedsomloop te bevorderen, en zijn toen in de auto gestapt. Via Martin Longo en Odeleite zijn we naar Monte Gordo teruggereden over wegen zonder slingerbochten, en zijn door Mary in MG op de boulevard nog getrakteerd op een ijsje. Daarna zijn we nog even naar Evelinho gelopen, de stoeltjes waren nog geel, en we werden verwelkomd door Jan en dochter en Ruud en vrouw. We hebben Ruud ervan verwittigd dat zijn gebakraadgeving in Cacela Velha zonder positieve gevolgen was gebleven. We dronken nog een wijntje en gingen toen naar ons hotel. Het is een mooie dag geweest.

Geschreven door John.en.inge.op.reis