Oviedo was allang ontwaakt voordat wij dat waren, maar desondanks verschenen we -voor ons doen- vroeg aan het ontbijt. Het ontbijt hier zal nog lang blijven hangen, niet in de gordijnen, maar in onze herinnering. Het was tot nog toe het uitgebreidst van alle deze reis genoten ontbijten. Volgende keer maar eens een foto van maken.
De reis van vandaag zou naar León gaan, een rit van zo'n 120 kilometer, dus we moesten niet te vroeg op bestemming aankomen, omdat dan waarschijnlijk onze hotelkamer nog niet klaar zou zijn. Maar snel had de Witte Huppel het stadsgewoel achter zich gelaten. De snelheidsbeperingen hier in het noorden van Spanje gelden alleen voor mij, want de rest van de -overwegend Spaanse- automobilisten schijnt hiervoor een ontheffing te hebben, want ze doen er allemaal nog eens een schepje van 50% bovenop.
De route is werkelijk prachtig, en begon meteen tussen de op de Pyreneeën gelijkende hoge bergen. Een mooie weg, met vier tot zes rijbanen (3 heen, 3 terug), stijgend en dalend, met veel tunnels, waarvan sommige een kilometer lang. Ik heb nog kans gezien onderweg te stoppen voor wat foto's, en het lukte me ook om mijn kop tegen een bord te stoten, dat in de berm in de weg stond te staan. Het landschap veranderde halverwege, en toen leken de heuvels op de Ardennen, om later weer over te gaan in een Barendrechtse aanblik, met af en toe een pukkeltje.
León lag te blaken in de zon, en vroeg, we dachten véél te vroeg, kwamen we bij ons hotel aan. Maar gelukkig was onze kamer al klaar. Mooie, comfortabele, ruime kamer, met mooie badkamer, inclusief groot comfortabel bubbelbad, en op het bed lagen onze badjassen en slippers al klaar. Maar het heette dan ook een deluxe kamer te zijn. Al hoeft dat van mij ook niet iedere dag, maar een keertje is leuk.
Daarna was het tijd om het antieke centrum te enteren. Natuurlijk eerst naar de kathedraal, een imposant gotisch bouwwerk, én onmisbaar etappepunt in de Camino, de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela, die voorlangs de kerk loopt. Een grote oude kerk, maar hij lijkt wel nieuw. Zo te zien is 70% van de kerk gerestaureerd met nieuwe steen, en het zal nog wel een tijdje duren voordat dat "nieuwe" eraf is. Ook moest je €8 Euro betalen, ons ouwetjes €6, om het Huis van God te mogen bezoeken. Religie als verdienmodel? Op het plein voor de kerk hebben we op een terrasje in de zon een kopje koffie genomen met een bladerdeeggebakje ter grootte van een Nederlandse stoeptegel, gevuld met slagroom. En dat zie je niet veel in Spanje, slagroomgebak.
Verder staat de stad vol met oude gebouwen, en natuurlijk een Plaza Mayor, maar dat lag op de schop. Maar wat hebben we de straten afgestruind.
Het was tijd om wat te gaan eten, en we gingen een bodega binnen, en namen plaats. Inge bestelde een entrecote en ik wilde Arroz Iberica, maar dat lukte niet, want dat kon alleen per 2 personen. Toen moest ik snel een beslissing nemen, en terwijl ik op de kaart stond te turen, zei de dienster: This is very good, en ze wees op Rabo de Boi, en ik wist uit een ver verleden wat dat was. Ossenstaart. Ik zei, doe mij die maar. Het bereiden duurde een tijdje, maar toen wij de gerechten voorgeschoteld kregen..... De entrecote was oké, maar de ossenstaart was fantastisch. Botermals draadjesvlees op de wervels, in een kaassaus, en een smáák, goddelijk. Deze wandeling had een staartje, en wát voor een. Ik heb de dienster hartelijk bedankt voor haar aanbeveling.
Inge heeft, in het hotel teruggekomen nog even het bubbelbad geprobeerd. Heerlijk, verkwikkend, maar ik heb er géén foto's van, ook niet met badslippers aan.

Geschreven door John.en.inge.op.reis