Maandag de 3e hebben we besloten om toch maar de huurauto op te halen, en daarmee naar het vliegveld van Faro te rijden en hem voor twee dagen te parkeren tijdens onze korte heen- en terugreis naar Holland, teneinde aanwezig te zijn om definitief afscheid van onze zwager Nico te nemen. De vlucht verliep voorspoedig, maar 's-avonds op Schiphol moesten we een half uur op onze taxi wachten, omdat de chauffeur zich had vastgereden in een file op de A4, veroorzaakt door wegwerkzaamheden. We waren om half een 's-nachts thuis, hadden geen slaap, maar zijn toch maar naar bed gegaan.

Dinsdag de 4e zijn we na het ontbijt naar Rotterdam gereden. De oude auto startte meteen. Ik zal in dit vakantieblog daarover niet teveel uitweiden, de meeste lezers waren per slot van rekening daar ook aanwezig. Bij Inge's zus Lenie zijn we van huis naar het crematorium gereden, waar de opkomst van familie, vrienden en kennissen massaal was. Na de droeve plechtigheid zijn we naar Oud-Beijerland gereden, waar we samen metj Art, Monique en de meiden hebben gegeten. Daarna vroeg naar huis en vroeg naar bed (11 uur, eerder kon ik niet slapen).

Woensdag de 5e om 04:45 uur liep de wekker alweer af, en om half vijf stond de taxi voor de deur, een Chevrolet type vliegdekschip. Wij zweefden naar Schiphol, en werden in de Boeing 737-800 gepropt. Nou is er bij Transavia nooit veel beenruimte, maar deze kist spande de kroon. Een mestvarken heeft in zijn stal meer ruimte dan een Transavia passagier. We hadden niet eens ruimte om ..... nou ja, we hadden nergens ruimte voor. Toen onze vliegende dwangbuis om 09:40 uur op Faro was geland kraakten we aan alle kanten. Snel naar de betaalautomaat van de vliegveldparking. Het apparaat accepteerde mijn bankpas en visa card niet. Met de ticket naar de andere kant van het parkeerterrein gelopen om daar te betalen (met Visa) zodat we konden wegrijden. Onderweg zijn we in Tavira even gestopt voor een warme snack, en toen naar ons hotel gereden. We waren gesloopt, dus hup, naar het terras van de Hollandse enclave. Inge een wit wijntje en ik twee biertjes in de slopend hete zon. Toen we even later opstonden om naar ons hotel te gaan, moesten we elkaar wel vasthouden. Onze weerstandloze knieën dreigden het te begeven.
Ton en Mary kwamen nog even langs, want lieve Mary had chili con carne voor ons gemaakt, zodat we uitgeput als we waren, niet ook nog eens hoefden te koken.
Na het eten gedouched en naar bed. Morgen weer een dag.

Geschreven door John.en.inge.op.reis