Voor de laatste keer, althans voorlopig, werden we wakker in Santarém. Na een douche en het ontbijt gingen we op weg. Het was ons niet gelukt om alles wat Luis in de koelkast had gepropt op te eten. Hij moet bang geweest zijn dat we verhongerden, zo had hij zich uitgesloofd. We reden, omdat het droog was en de zon scheen, toch maar weer over een binnenweg, en aanvankelijk beviel dat best. Het was wel wat drukker dan normaal, maar dat mocht de pret niet drukken. We kwamen langs een baksteenfabriek, die te koop stond, nog iets voor een van jullie? Foto's helaas naar de knoppen. In de buurt van Lissabon werd het drukker en drukker, werd het binnendoorweggetje een vierbaans heen- en vierbaans terugweg. En echt knetterdruk. Met uiterste concentratie moest ik de Citroën Cactus tussen de zich niet aan de maximumsnelheid storende en links en rechts langs mij zoevende Portugezen loodsen. Bij Sintra gingen we van die doldwaze doorgangsweg af, en belandden we in rustiger vaarwater. We reden door Sintra, en ondanks dat het vroeg in het jaar was, waren er al veel toeristen op weg naar de paleizen die Sintra rijk is. Via een steil, ontoegankelijk slingerweggetje bereikten we Colares. We kwamen aan bij wat 2 dagen onze residentie zou zijn, een familiehuis, waar we allerhartelijkst ontvangen werden. Het was een mooi landhuis, 300 meter van zee, en nadat we onze bagage in onze kamer hadden gebracht, wilden we de omgeving verkennen. We wilden naar het volgende dorp lopen, en daar naar het strand. Dat was ons aangeraden en meegaand als we zijn, hebben we dat advies opgevolgd. Toen we tien minuten onderweg waren begon de lucht te betrekken, en al spoedig begon het te regenen. Wij waren er niet echt op gekleed, dus toen we half nat bij een overdekt gesloten tankstation kwamen, gingen we even schuilen. De wind was opgestoken en woei de regen dwars onder de overkapping door. Ik wierp een blik op de horizon en zag dat die loodgrijs was. We gaan terug, zei ik en we liepen de golvende weg terug naar ons onderkomen. Maar het begon steeds harder te regenen, later begon het zelfs te gieten, en kort daarna ook nog eens te hozen, dus probeerden we ergens te schuilen. Maar het enige waaronder we konden schuilen was een pijnboom, waardoorheen, als je eronder stond, de lucht kon zien. Dat was ook geen succes. Dus liepen we verder, kletsnat. Toen we bij het hotel kwamen, regende het al minder. We hebben droge kleren aangetrokken, en zijn toen in de auto gestapt, en hebben dezelfde route die we even tevoren gelopen hadden, overdekt afgelegd. We snakten naar een kop koffie, dus toen we een parkeerplaatsje zagen, hebben we de auto geplempt, en zijn we koffie gaan drinken.
Toen we weer buiten kwamen was het droog! We liepen naar de strandboulevard, en zagen een woest kolkende en schuimende oceaan, waarvan ik de plaatjes en filmpjes heb geschoten met mijn telefoon en camera. https://youtu.be/Kn9xfUFMkZM , https://youtu.be/5DlQwbYentY , https://youtu.be/iT2_BGcjO7U , https://youtu.be/8M01uQR7Jgc We zagen een restaurant wat ons wel beviel, maar zijn eerst nog een stuk gaan lopen langs de oceaan. We hadden toch wel trek, dus zijn we bij het restaurant naar binnen gestapt, en hebben daar heerlijk gegeten, met uitzicht over de oceaan, die nooit verveelt.
Toen ik, thuisgekomen, de foto's op mijn laptop wilde zetten, bleek de geheugenkaart van mijn camera kapot. Na twintig vergeefse pogingen om de foto's over te zetten,
heb ik de geheugenkaart verbogen, zodat ik het niet bleef proberen. Ja, foto's en filmpjes weg, maar gelukkig had ik nog wat op de telefoon.
We hebben de avond doorgebracht bij de open haard, en we gaan vroeg slapen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis