We werden bij het ontbijt verwelkomd door dezelfde man, die ons gisteravond een plaats had gewezen in de parkeergarage. We herkenden elkaar, en toen heeft hij croissantjes voor ons doorgesneden en op de bakplaat gelegd. Koffie én jus d'orange inschenken, niets was teveel voor hem. hij sprak alleen Portugees, maar dat was voor hem geen probleem, en voor ons niet. We waren deze reis al meer tegen zo'n situatie opgelopen, maar we hadden dat niet als een barrière ervaren. Met handen en voeten en af en toe een grimas kom je een heel eind.
Sorry overigens voor dit late bericht, maar ik heb gisteren geen gelegenheid gehad om mijn verslag te schrijven. Ten eerste begon het, toen we Viseu verlieten, te regenen, en is het alleen tussen de buien door droog geweest, al was het niet zo vaak. Ik heb nog nooit automatische ruitenwissers zó snel heen en weer zien gaan. Maar al die regen zorgde wel voor v ertraging. We wilden de afstand tussen Viseu en Monte Gordo, een kleine 600 kilometer, in twee dagen overbruggen, dus zochten we naar een plaatsje op 300 kilometer, en dat bleek Pegões te zijn. Ten tweede: We hadden besproken bij Quinta de Palmeires, en ik had op de TomTom die naam ingevoerd . Vervolgens had de navigatie ons naar de quinta gebracht. We stonden voor de gesloten poort, met aan weerszijden een muur, waarop in tegelwerk de naam Quinta de Palmeires stond. Ik drukte op de bel, maar er gebeurde niets. Nét op dat moment kreeg ik een whatsapp van de uitbaatster van de quinta, en na wat heen een weer gechat, stuurde ze me de lokatie van haar Quinta de Palmeires, tien kilometer verderop. Ja, er zijn meer hondjes die Fikkie heten, en meer quintas die de Palmeires heten. Was ik gewoon naar de verkeerde quinta gereden. Snel gingen we op weg naar de goede, en toen we daar aankwamen, stond Uiara, zo heette de uitbaatster, al te wachten aan de weg. We werden hartelijk verwelkomd, en ons de quinta getoond, de tuin met mooie palmen, waar we smorgens moesten eten, waar de gemeenshappelijke ruimte voor alle gasten was, en natuurlijk onze kamer en badkamer. Wij waren de enige gasten, maar waanden ons veilig achter de ijzeren poort. We zagen ook vier katten op het erf lopen, één ervan leek als twee druppels water op een kat, Dodo, die bij ons in Vlaardingen de boel in de gaten loopt te houden. Omdat de kat hier in Pegões zijn naam niet wilde zeggen, hebben we hem Dada genoemd. U merkt wel, we waren vermoeid van al het oponthoud, en we lagen om tien uur in ons mandje.
Morgen Monte Gordo

Geschreven door John.en.inge.op.reis