Na een goede nachtrust werd ik gewekt door Inge, die zelf gewekt was door het zonnetje, óf een geluid, óf iets anders, ik weet het niet, want ik sliep. De nachtrust had mij goed gedaan, en ik was helemaal doorgewarmd, na de ijskoude wandeling gisteren. Want dat wás me toch koud! Hopelijk wordt het vandaag beter (maar ik denk het niet).
Om half negen kwam Inga, de Armeense uitbaatster zelf de nodige etenswaren voor het ontbijt in de eetkeuken presenteren, en dat was niet mis: kraakvers stokbrood, zalm op toast, ham, kaas, worst, koffie, thee of melk, jam, en een gekookt eitje. Inga sprak ook Russisch,net als haar zus gisteren, en een beetje Vlaams, waarmee ze haar zus de loef afstak, en toen ze ons had uitgelegd wat te doen met de sleutel zeiden we dankjewel. Ze was halverwege de deur, toen ik zei: "Spasiba" (dankjewel in het Russisch, wat ik nog aan mijn werk heb overgehouden)". Verrast boog Inga zich weer terug in de deuropening, en zei lachend, haar ogen wijd geopend "vam pozhaluysta", wat , geloof ik, alsjeblieft betkent. Langzaam schoof Inga uit ons beeld en uit ons leven.
Buiten was er enig rumoer te horen. Toen we uit het raam keken zagen we dat de halve provinciale jeugd, groot en klein, zich naar een school begaf, die zich in de straat tegenover onze B&B bevond. Maar de jongelui waren dik aangekleed, wat ons deed vermoeden dat het nog steeds koud was. Toen we voldoende van het ontbijt tot ons hadden genomen, pakten we onze spullen op om ze in de auto te stouwen. Toen we de buitendeur van de b&b openden, merkten we dat de schooljeugd er goed aan had gedaan zich dik te kleden. Koud ! zeg maar gerust K O U D in hoofdletters. En een gore wind van heb ik jou daar. Maar we reden weg met dichte deuren, en de verwarming was snel op temperatuur. We reden via Poperinge en Veurne naar de kust, althans, even vóór Veurne namen we de weg richting Duinkerken, vertoonden weer grensoverschrijdend gedrag, werden door onze provider erop gewezen dat het bellen in Frankrijk beslist niet duurder was, en reden dwars door het stadje, met vele rotondes. We durfden niet uit te stappen, want ik wist me nog de Duinkerker Kapers te herinneren zodat we maar meteen doorreden naar Boulogne sur Mer, waar ik het toch nog maar waagde om op een grote klif wat foto's van de wind te maken, en ook van de zeelucht. Inge bleef wijselijk in de auto zitten. We waren nog niet zo ver opgeschoten, en moesten nog naar Amiens, waar ik een hotel had besproken. Omdat we niet nog eens uren in de auto wilden zitten, hebben we de tolweg maar genomen. Ik had de tolbadge achter de voorruit geplakt, maar toen ik het tolpoortje voorzichtig naderde gebeurde er niets. We kwam er een kaartje uit de ingewanden van de automaat, ik pakte het kaartje, en de slagboom ging open, en ik reed de tolweg op. Zó had ik het niet geleerd. Het was de bedoeling dat mijn badge gedetecteerd werd, en de slagboom meteen open zou gaan, zonder ticket. Enfin, na een paar uur rijden, bij het verlaten van de tolweg ging de slagboom weeer niet omhoog, en restte mij niets anders dan mijn creditcard tegen de lezer te houden, waarna 12 euro, het hoogste tarief werd afgeschreven. Heb ik morgen weer wat te doen, bellen met een Fransman. Later kwam ik er achter dat ik de badge misschien niet op de juiste plaats had bevestigd. Morgen eerst nog even uitproberen voor ik bel.
We reden Amiens binnen. Een drukke, gezellige stad, veel volk op straat, en rustig vervolgden we onze weg, op aanraden van de Tomtom. We waren bijna bij het hotel, toen de Tomtom plotseling zei, terwijl ik midden op een drukke weg reed: Bestemming bereikt ! Geen hotel te zien, maar wel een parkeergarage van een winkelcentrum. Daar maar ingereden, de auto geparkeerd, en naar boven gelopen. Nu waren de roltrappen om naar de BG te komen buiten werking, en moesten we de bagage omhoog duwen. Boven gekomen, zagen we in de hal van het winkelcentrum de ingang van ons hotel! Enfin, ingecheckt, ons verfrist, en Amiens geënterd. Toen we de deuren van de shopping mall openden, merkten we plotseling weer hoe koud het was. In onze kragen gedoken liepen we richting centrum, ook uitkijkend naar een restaurant voor vanavond. Ja hoor, hoeveel ellende kan een mens verwerken? Maandag wasdag, maar geen horeca-dag. Alles gesloten. En koud! Maar ik heb het al eerder gezegd: Het zijn juist de tegenslagen die het leven zo boeiend maken....Gelukkig doemde de OnzeLieveVrouweKathedraal op, die ze hier kort en bondig Notre Dame noemen. Snel naar binnen, want de deur stond open. Gratis entree, da doetnun Ollander goed. Binnen was het groot, veel steen, veel beeldhouwwerken, veel zuilen, en warm. Daarna naar de enige tent die open was (die we konden vinden) de Burger King! (Have it your way!) We bestelden een Beef Grill Cheese Baconburger XXL menu, en het smaakte nog fantastisch ook! Honger maakt rauwe bonen zoet?
Daarna gauw naar het hotel, morgen ect Honfleur, heur.

Geschreven door John.en.inge.op.reis